Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση της Κύπρου αποτελεί είναι μια υβριδική συνθήκη για μελλοντικές εξελίξεις. Αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το εισαγωγικό σημείωμα οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός, τα δημοσιογραφικά τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά, ο σχολιασμός στο twitter έχει φτάσει στο κατακόρυφο κάνοντας δύσκολη μια σφαιρική εκτίμηση της κατάστασης. Παρά τον πανηγυρικό χαρακτήρα που είχε για πολύ κόσμο (όπως φάνηκε απο την αυθόρμητη αντίδραση τους διαδικτυακά και όχι μόνο), το Όχι της Κύπρου αποτελεί μια πολιτική θέση που είχαμε να δούμε απο την εποχή που η Ισλανδία είπε το δικό της όχι στους πιστωτές των τραπεζών της. Καμία περίπτωση φυσικά δεν είναι απόλυτα ίδια, ούτε χρειάζεται να φλυαρούμε αναφέροντας άσκοπα παραδείγματα αλλά το σίγουρο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μια ευκαιρία να σώσει ότι σώζεται (μέσα στην επιζήμια κατάσταση που δημιούργησε η αρχική πρόταση της για ετσιθελική συμμετοχή ιδιωτών στο δανεισμό της Κύπρου) μέσα απο μια επαναδιαπραγμάτευση με αμοιβαίες υποχωρήσεις και στο πραγματικό πλαίσιο που υπαγορεύει η ίδια η φυσιογνωμία της Ένωσης. Το αν θα γίνει αυτό είναι άλλο θέμα.
Όπως άλλο θέμα είναι να έχεις φτάσει 20 χρόνων και να μην ξέρεις κάποια πράματα, που όλος ο κόσμος θεωρούσε αυτονόητα. Ο χαιρετισμός του Κατίδη και τα tweets της Παπαχρήστου δήλώνουν μια σοκαριστική άγνοια, ένα έλλειμα παιδείας που κυριαρχεί επί χρόνια στα σχολεία μας όχι τόσο γιατί δεν έχουμε καλούς δασκάλους αλλά περισσότερο γιατί δημιουργούμε αυριανούς τρεχαλατζήδες επαγγελματίες ή αδιάφορους πτυχιούχους ή υποψήφιους ανέργους – με βάση τις συνθήκες της εποχής – χωρίς καν να ενδιαφερθούμε να φτιάξουμε υπευθυνους και ενεργούς πολίτες και ανοιχτούς σε θετικές ιδέες και νέα ερεθίσματα ανθρώπους. «Τι εννοούμε άραγε λέγοντας παιδεία;», αναρωτιόταν ο Μάνος Χατζιδάκις σε ένα απο τα υπέροχα σχόλια του Τρίτου, «Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα;»
Και μέσα σε όλα αυτά δεκάδες εικόνες απο όλα τα μήκη και πλάτη της Γης μέσα απο τις ταινίες του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Εικόνες που ανοίγουν την φαντασία ή μας φανερώνουν πως αυτός ο κόσμος πάει πάντα 2 βηματα μπροστά, 3 βήματα πίσω και πάλι απο την αρχή με τα καλά και τα κακά του. Εικόνες που συναγωνίζονται το καθαρό, λαμπερό φως αυτής της άνοιξης, που ευτυχώς μπήκε με κέφι. Με το ίδιο «κέφι» που μας τραβάνε οι εξελξεις της Κύπρου, του Κατίδη, των εικόνων του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Μια ζωή σε αέναη κίνηση…
