Editorial

Μπαίνουμε στον Υδροχόο. Είναι εποχή για περιέργα τραγούδια και φευγάτες ταινίες. Στη φετινή παρέλαση δεν σε πήρα απ’ το χέρι να χαρούμε την φθινοπωρινή βόλτα στην παραλία. Η πόλη έμοιαζε απελπιστικά αποκλεισμένη σε αυτή την αίσθηση ελευθερίας που γιόρταζε. Όλα μοιάζουν τόσο προφανή αλλά τίποτα δεν είναι απόλυτα αυτονόητο. Στο facebook επιφανείς προοδευτικοί και κατά φαντασίαν επαναστάτες βγάζουν επιτέλους τη μάσκα τους και δογματικά σου κουνούν το δάχτυλο. Στην τηλεόραση παί ζει για πολλοστή φορά ένα παλιό σήριαλ σε επανάληψη. Εκεί δεν υπάρχει φόβος για κάποιο επικίνδυνο φιλί. Ούτε πρόθεση απόκαλυψης μιας λίστας, ούτε πιθανότητα για κάποιο παράτολμο δημοσιογραφικό σχόλιο. Ξανά στις αίθουσες λοιπόν. Είναι η ώρα να αφεθείς στην αλήθεια του Γαβρά και του Καουρισμάκι. Για να σωθούμε 10 μέρες από την πραγματικό τητα. Όπως πέρυσι, που ψάχναμε την επόμενη καλή ταινία αλλά και εκεί νον τον μυστηριωδη νέο πρωθυπουργό που το όνομα του αρχίζει από Π.
Φευ! Είχα σκοπό να σου γράψω κάτι πιο νοσταλγικό. Είχα όρεξη να σου μεταδώσω κάτι πιο συγκινητικό. Να σου συστήσω την Σινέ Θεσσαλονίκη, την πόλη στούντιο μιας πραγματικής ονειροφαντασίας. Αλλά είμαι τόσο μπερδεμένος. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας επιλέγω ακόμα τη μαγεία.
Κόβω εισητήριο και χάνομαι για 10 μέρες στο σκοτάδι του Ολύμπιον και του Κασσαβέτη. Είναι ένα σκοτάδι πιο γλυκό από το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας λίγο λίγο καθημερινά. Έχω το δικαίωμα ακόμη να ελπίζω. Και το δικαίωμα αυτό μου το δίνει το εισήτηριο που έκοψα στον εξώστη για την επόμενη προβολή! Θα με ακολουθήσεις;