DRIVE

Στη γνωστή ιστορία του σκορπιού με το βάτραχο, ο σκορπιός ζητά από τον βάτραχο να τον βοηθήσει να περάσει στην απέναντι όχθη της λίμνης. Ο βάτραχος, καίτοι διστακτικός, αφήνει το σκορπιό να ανέβει πάνω του, καθώς γνωρίζει πως από τη στιγμή που τον χρειάζεται, δε θα του κάνει κακό. Καταμεσής της λίμνης όμως ο σκορπιός, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως και οι δύο θα πνιγούν, τσιμπά τον βάτραχο. Κι όταν ο βάτραχος, λίγο πριν το αναπόφευκτο τέλος και των δύο, τον ρωτά γιατί το έκανε, εκείνος βουρκωμένος του απαντά «επειδή είναι στη φύση μου». 

Το Drive είναι μια ιστορία για άντρες που ζουν μέσα στο σκοτάδι και ψάχνουν μια ευκαιρία για να βγουν στο φως. Δε θα το κάνουν όμως ποτέ. Επειδή είναι στη φύση τους. Επειδή είναι καταραμένοι να μη μπορούν να υποχωρήσουν, όταν μια φωνή τους ψιθυρίζει πως πρέπει να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Ένα χρέος που πηγάζει από τον τρόπο που ζουν. Ένας τέτοιος άντρας είναι ο κεντρικός μας ήρωας, το όνομα του οποίου δε μαθαίνουμε ποτέ. Είναι οδηγός. Προσδιορίζεται αποκλειστικά από αυτή του την ιδιότητα. Toύτο είναι το μόνο που χρειάζονται από αυτόν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται τόσο κατά τη διάρκεια της μέρας, όσο και κατά τη διάρκεια της νύχτας. 

Όταν θα γνωρίσει τη γειτόνισσα του και το ανήλικο παιδί της, θα δει στο πρόσωπό τους μια ευκαιρία για να αποτινάξει τα ρούχα της “δουλειάς” (ένα λευκό νάιλον τζάκετ με κεντημένο σκορπιό στην πλάτη). Γρήγορα όμως θα διαπιστώσει, πως η φυγή είναι αδύνατη, επειδή κουβαλά μια παντοτινή κατάρα από την οποία τόσοι άλλοι ήρωες σαν κι αυτόν δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν στο παρελθόν. Είτε σε ένα απομονωμένο χωριουδάκι της ιταλικής επαρχίας (βλέπε The American, μια ταινία με την οποία το Drive, αν και αισθητικά διαφορετικό, μοιράζεται τις ίδιες θεματικές), είτε στο “κινηματογραφικό” Λος Άντζελες. Αφού αποδεχτεί τη μοίρα του, ο ήρωας μας θα κάνει εκείνο που πρέπει. Κι όταν ο κύκλος του αίματος ανταμώσει το σημείο εκκίνησης του, θα ανέβει στο αυτοκίνητο του και θα οδηγήσει. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς κανένα στόχο. Θα οδηγήσει. Επειδή είναι το μόνο που μπορεί να κάνει. Επειδή είναι το μόνο που ξέρει να κάνει. Επειδή δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Θα οδηγήσει μέχρι τελικής πτώσης. Ίσως στο δρόμο του να περάσει μια βόλτα από το ξέφωτο που κάνει πικνίκ o Mr. Butterfly. Ίσως κάνει μια στάση στο diner που τρώει λεμονόπιτα ο Frankie Dunn. Ίσως τελικά καταλήξει στον παράδεισο του Carlito. Ένα “ίσως” που ποτέ δε θα γίνει βεβαιότητα. Προερχόμενο από ένα “αν”, που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. 

Αυτό το εξαίσιο δείγμα καθαρόαιμου αντρικού σινεμά φέρει την υπογραφή του Δανού Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, που στη δεύτερη επίσκεψη του επί αμερικανικού εδάφους δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε ένα είδος στο οποίο οι Αμερικάνοι έχουν διαπρέψει. Ο Ρεφν δανείζεται στοιχεία από τον Φρίντκιν, τον Μαν, τον Ντε Πάλμα και άλλους δασκάλους. Δένει τις εικόνες του με 80’s μελωδίες. Και με την αρωγή του φωτογράφου Νιούτον Τόμας Σίγκελ,που δίνει στο νυχτερινό Λος Άντζελες μια μυστηριακή υφή που παραπέμπει στο Λος Άντζελες του Collateral, και του μουσικοσυνθέτη Κλιφ Μαρτίνεζ, που ντύνει το φιλμ με ambient ήχους, πλάθει μια ατμόσφαιρα σχεδόν κατανυκτική. 

Αν και εκ πρώτης όψεως αταίριαστη επιλογή πρωταγωνιστή, ο Ρ. Γκόσλινγκ συνδυάζει το υγρό βλέμμα του Πωλ Νιούμαν, με την ελκυστική ψυχραιμία του Στιβ ΜακΚουίν και δίνει στον λακωνικό ήρωά του μια εσωτερικότητα απαραίτητη για την ιδιοσυγκρασία τόσο του χαρακτήρα, όσο και του είδους. Οι όποιες επιφυλάξεις μας παραμερίστηκαν με το που έπεσαν οι τίτλοι αρχής. Και τώρα, μέρες μετά την προβολή μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε ότι δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε κανένα άλλο ηθοποιό στο ρόλο του κεντρικού χαρακτήρα. Ενός χαρακτήρα του οποίου την ιστορία θέλουμε να ακούσουμε ξανά. Και ξανά. Και ξανά…