Πότε έφτασες ως εδώ;
του Γιάννη Σιφνιού
Θυμάσαι σαν χτες που έβγαινες το πρώτο ραντεβού με τον μεγάλο σου έρωτα.Το άγχος, η ταχυπαλμία μόλις πρωτοσυναντηθήκατε, η cool ατάκα για να καλύψεις τη φόρτιση.
Θυμάσαι σαν χτες τα γέλια ένα ξημέρωμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης που είχατε ξεμείνει τρεις φίλοι και συζητούσατε για τα σκηνικά της βραδιάς.
Θυμάσαι σαν χτες που αποφοιτούσες από το Πανεπιστήμιο και με ένα σφίξιμο αλλά και μια ανακούφιση σκεφτόσουν το επόμενο βήμα.
Θυμάσαι σαν χτες τότε που έπεσες για μια Εκείνη. Και μετά ξανασηκώθηκες.
Θυμάσαι σαν χτες τα μεθύσια σε κάτι κουτούκια στην Άνω Πόλη.
Θυμάσαι σαν χτες τη συνέντευξη για δουλειά,που πέτυχε και σε πήρανε.
Θυμάσαι σαν χτες που σιχάθηκες εκείνη τη δουλειά.
Θυμάσαι σαν χτες που είπες «τι κάνω τώρα». Αλλά μετά τη βρήκες την άκρη.Ή εν πάση περιπτώσει η μπόρα πέρασε.
Θυμάσαι.
Τα μάτια σου παραμένουν καρφωμένα στο πρόσωπό σου όσο κοιτιέσαι στον καθρέφτη.
Χτες περνώντας από την Αριστοτέλους για κάποια στιγμή σταμάτησες απότομα. Νόμιζες πως άκουσες τη φωνή σου. Δε μπορεί να έκανες λάθος.Ήσουν σίγουρος. Ήσουν εσύ, φοιτητής στο πρώτο έτος σε μια από τις πρώτες ανέμελες εξόδους, τότε που όλα ήταν πιθανά. Γυρνάς να κοιτάξεις. Και ελπίζεις ότι θα δεις το είδωλό σου. Όχι.
Αναρωτιέσαι αν αυτό είναι πρέπον. Ετούτοι οι δρόμοι κάποτε ανήκαν σε σένα, στα δικά σου μάτια που κοίταζαν τον κόσμο. Στα δικά σου πόδια που βιαστικά τρέχανε να προλάβουν, στα δικά σου όνειρα.
Οι δρόμοι που περπάτησες δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιοι. Δε σου ανήκουν πλέον. Άλλα μάτια πήραν τη θέση σου και άλλα πόδια τρέχουν βιαστικά.
«Δε φταις εσύ που μεγαλώνεις»
Ακούστηκε από κάπου μια φωνή.
«Οι δρόμοι που περπάτησες δεν υπάρχουν πια.»
Ξυπνάς απότομα. Όνειρο ήτανε.Τρέχεις στον καθρέφτη. Οι ρυτίδες σου είναι όλες εκεί.
Κι έξω ήδη ξημερώνει.
