λέξεις & φώτος: Νίκος Ράκκας
Σε κάθε daydreaming κλείνω με την ερώτηση τι σημαίνει πίστη για το πρόσωπο που έχω απέναντι μου και η Θούλη Μισιρλόγλου – διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης – μου δίνει τον δικό της ορισμό γι’αυτό. Πίστη στους ανθρώπους και στις αξίες.
Αυτό άλλωστε το έχει αποδείξει και η ίδια με την δουλειά της, τον χαρακτήρα της, τις επιλογές της τα πολλά χρόνια που ασχολείται στην πόλη μας με τον Πολιτισμό. Τη συναντήσαμε στον χώρο που περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας της, ανάμεσα σε προσωπικά της αντικείμενα, χαρτιά, σημειώσεις, βιβλία και έργα τέχνης. Με πολλά όνειρα για τη Θεσσαλονίκη και του Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – Momus και με ένα πλούσιο βιογραφικό στις πλάτες της, εμείς δεν έχουμε παρά να την εμπιστευτούμε και να της ευχηθούμε να έχει μια αστείρευτη, δημιουργική θητεία!
Tι απαντούσες όταν ήσουν μικρή στην ερώτηση “Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις”;
Απ’ όσο θυμάμαι και θυμούνται όσοι μπορούν να θυμούνται, η ερώτηση δεν είχε τεθεί ποτέ. Και μοιάζει να είναι αλήθεια, γιατί δεν θυμάμαι και καμία σχετική απάντηση. Πέρα από τα παιχνίδια ρόλων, κάποιων «επαγγελματικών» ανάμεσα σ’ αυτά, κανένα αληθινό επάγγελμα δεν σκεφτόμουν μικρή. Και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό.
Έχεις περάσει από διάφορα στάδια στην επαγγελματική σου πορεία. Ποιες από αυτές τις περιόδους απόλαυσες πιο πολύ και τι αποκόμισες από την κάθε μία;
Η αρχή της επαγγελματικής μου πορείας ήταν σαφώς απολαυστική: πριν καλά καλά τελειώσω το πανεπιστήμιο, μια πρακτική άσκηση με έφερε στην αγκαλιά του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, ενός ιδιόμορφου μορφώματος που έβρισκε το δρόμο του και μαζί του κι εγώ. Εκεί σκίρτησα πρώτα για τον χώρο των μουσείων, εκεί τον έμαθα και μ’ αυτό πορεύτηκα. Η συνέχεια βεβαίως ήταν εξίσου απολαυστική πάντα. Δεν έχασα, παρά ελάχιστες φορές, το κέφι μου και τη χαρά της δουλειάς.
Η εμπειρία με τα Δημήτρια ήταν μια δεύτερη περίοδος, παράλληλη με του μουσείου, που επίσης μνημονεύω ως σημαντική προσωπικά. Εκεί αναμετρήθηκα με άλλες μεταβλητές, της διάστασης μιας πόλης και της ιστορίας της, αλλά και του (καλλιτεχνικού) παρόντος που ήταν επείγον να έρθει και το οποίο, ευτυχώς, μοιράζονταν επίσης οι άνθρωποι της διοίκησης τότε, με πρώτη την Έλλη Χρυσίδου.
Πιστεύεις πως η Τέχνη και η δημιουργικότητα έχει δύναμη, ειδικά σε αυτήν την πρωτόγνωρη εποχή που διανύουμε;
Πάντα πιστεύω ότι έχει. Σίγουρα όμως έχει να ανταγωνιστεί τη δύναμη της βιομηχανίας του θεάματος. Ακόμη κι αν δεν γίνει μαζική -που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει, τουλάχιστον με τους ίδιους όρους-, η δύναμή της μπορεί να είναι τεράστια. Αρκεί κάποιος να αποφασίσει ότι επιτρέπει στον εαυτό του να δει τον κόσμο μ’ άλλα μάτια, με άλλα γυαλιά, πολλά διαφορετικά κάθε φορά, άρα να επιτρέψει στον εαυτό του να αναγνωρίσει όψεις και πλευρές που δεν ξέρει καλά.
Πες μου ένα μέρος στην Θεσσαλονίκη που νιώθεις «δικό σου».
Τις 40 Εκκλησιές. Το μέρος δηλαδή όπου γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα μου παιδικά χρόνια του δημοτικού. Το μέρος επίσης που ξαναήρθε πολλές φορές στα όνειρά μου και ξαναέγινε ένα είδος «πατρίδας». «Δικό μου» επίσης, με μια άλλη έννοια, παραμένει ένα κομμάτι της δυτικής Θεσσαλονίκης, το οποίο επισκέφτηκα ως σχεδόν τουρίστρια για λίγες μόνο ώρες: κάποιους δρόμους του Ευόσμου όπου πήγα σκοπίμως στην τύχη, εκεί συνάντησα μια λαϊκή αγορά και μέσα σ’ αυτή μια γυναίκα σε έναν πάγκο που πουλούσε ψεύτικα δαχτυλίδια, μιλούσε μια εντελώς ξένη σε μένα γλώσσα, με την οποία όμως είχα τη βεβαιότητα ότι συνεννοήθηκα απολύτως. Κατά τα άλλα, η υπόλοιπη Θεσσαλονίκη, ακόμη και τα μέρη όπου ζω ή περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου, παραμένουν οικεία, όμως σε κάποιο βαθμό και ξένα, χωρίς αυτό να σημαίνει οτιδήποτε αρνητικό. Αντίθετα, ίσως έτσι κατορθώνουν να παραμένουν γοητευτικά.
Αν η ζωή σου ήταν κινηματογραφική ταινία ή μία συγκεκριμένη σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Δύσκολη ερώτηση. Αν η ζωή ήταν τρέιλερ, θα απαντούσα πιο εύκολα. Επειδή όμως δεν είναι, αλλά έχει φάσεις, όψεις, πλευρές πολλές, παράλληλες και κάποτε και αντιφατικές, δυσκολεύομαι να απαντήσω. Μεταφορικά ίσως να επέλεγα το Another round του Thomas Vinterberg.
Έχεις αφήσει ανεκπλήρωτα όνειρα;
Πολλά. Αυτή την περίοδο, ονειρεύομαι να δω το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο επίπεδο που φαντάζομαι και βεβαίως τη ζωή την ίδια στα χρόνια που έρχονται.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “πίστη”;
Η «πίστη» για μένα δεν έχει στενά θρησκευτικές συνδηλώσεις, ούτε σχετίζεται με τα γεγονότα. Σχετίζεται όμως βαθιά με τις δυνατότητες, με την αναγνώριση της αξίας ενός σκοπού και την εμπιστοσύνη στα πρόσωπα. Άρα με κάποιο τρόπο και με την πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να συμβούν.
