Γράφει η Κωνσταντίνα Μανίκα
Εμπνευσμένο από το διήγημα του γιαπωνέζου Taichi Yamada το All of us Strangers, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Andrew Haigh, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Αύγουστο του 2023 και ήδη μετράει 100 υποψηφιότητες σε διεθνείς διαγωνισμούς και φεστιβάλ.
Ο Adam (Andrew Scott) είναι ένας μοναχικός σεναριογράφος ο οποίος μετά από μια απρόσμενη γνωριμία με τον μοναδικό γείτονα του (Paul Mescal) επισκέπτεται το πατρικό του και μέσα από ένα αφηγηματικό παράδοξο συναντά τους γονείς του (Jamie Bell και Claire Foy), τους οποίους έχασε σε ένα τραγικό δυστύχημα όταν ήταν μόλις 12 ετών. Ο Haigh κρατά το premise του διηγήματος του Yamada και κάποια βασικά θεματικά μοτίβα όπως αυτό της αστικής αποξένωσης, της μοναξιάς, της νοσταλγίας και του ανεκπλήρωτου. Αλλάζοντας όμως την σεξουαλικότητα του πρωταγωνιστή (και συνεπώς και του love interest του) μετασχηματίζει την αφήγηση σε μια τόσο προσωπική όσο και πανανθρώπινη, τόσο σύγχρονη μα και διαχρονική σπουδή πάνω στην μοναξιά και την αγάπη.
Στηριγμένο σε ένα What If -ένα αφηγηματικό τέχνασμα- του τι θα γινόταν αν μπορούσες να παρέμβεις στο παρελθόν και να έρθεις αντιμέτωπος μαζί του στο εδώ και στο τώρα, η αφήγηση μετατρέπεται σε μια θεραπευτική διαδικασία, μια τελετουργία κάθαρσης τόσο για τον πρωταγωνιστή όσο και για εμάς -διαμέσου της δικής του εμπειρίας. Αυτή η δύσκολη συναισθηματικά διεργασία ισορροπείται από την ερωτική ιστορία η οποία στέκεται σαν συναισθηματική άγκυρα και τρυφερή αγκαλιά. Κι αυτή είναι μια αίσθηση που σε συνοδεύει σε όλη την διάρκεια της ταινίας, σαν η ταινία να κλείνει την καρδιά σου σε μια τρυφερή αγκαλιά μέχρι λίγο πριν το τέλος που την πετάει με ορμή στον τοίχο κι αυτή όλως παραδόξως αντί να θρυμματιστεί σε χίλια κομμάτια απλά λιώνει και βγαίνει από μέσα σου σε ένα ζεστό ποτάμι δακρύων.
Η ιστορία αναβαθμίζεται από το προσεκτικά επιλεγμένο cast. Η ερμηνεία του Scott είναι διαπεραστικά συγκινητική, ο Mescal είναι για άλλη μια φορά αφοπλιστικά μαγνητικός και η Foy στέκεται συνεπής στο αποδεδειγμένο ταλέντο της. Η πιο έξυπνη και αναπάντεχα επιδραστική παρουσία είναι αυτή του Jamie Bell στον ρόλο του πατέρα του Adam σε μια ερμηνεία που συνομιλεί συναισθηματικά με την αφετηρία της καριέρας του (Billy Elliot στον ομώνυμο ρόλο) ανοίγοντας έναν διακειμενικό διάλογο που εμβαθύνει τόσο τον συγκεκριμένο χαρακτήρα όσο και το ίδιο το φιλμικό κείμενο.
Η μουσική κατέχει κομβικό ρόλο και συνοδεύει άρτια την ιστορία σε ένα νοσταλγικό παιχνίδισμα που αντανακλά το συναισθηματικό θέμα της αφήγησης και συμβάλει στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, άλλοτε υπερτονίζοντας τον συναισθηματικό πυρήνα της εκάστοτε σκηνής και άλλοτε προοικονομόντας την ίδια την αφήγηση.
Ατμόσφαιρα: σε μια ιστορία φαντασμάτων, η ατμόσφαιρα είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο και ο Haigh κατασκευάζει ένα κινηματογραφικό τοπίο το οποίο σε καταβυθίζει σε ένα συναισθηματικό roller coaster, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την σεκάνς του κλαμπ που αποτελεί και σημείο καμπής για την αφήγηση (light spoiler ahead: όταν βλέπεις σε ταινία τον Paul Mescal να χορεύει ετοιμάσου να σου ριμάξει την καρδιά). Ο Haig δημιουργεί μια ιστορία για φαντάσματα που μπορεί να μην είναι ιστορία τρόμου, αλλά είναι σίγουρα ιστορία αγωνίας, υπαρξιακής και συναισθηματικής. Μόνο που δεν είναι η παρουσία των φαντασμάτων αυτή που προκαλεί την αγωνία, αλλά η απουσία τους.
