Κοινωνικό δράμα, 2011, Ελλάδα, 107 λεπτά
Σκηνοθεσία: Φίλιππου Τσίτου
Παίζουν: Aντώνης Καφετζόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστος Στέργιογλους
Ο Σωτήρης είναι προανακριτής της Αστυνομίας. Μια μέρα αποφασίζει να γίνει δίκαιος. Θα αθωώνει όλους αυτούς που έπεσαν στο έγκλημα επειδή δεν είχαν “στον ήλιο μοίρα”. Στην προσπάθειά του να σώσει έναν ακόμα αθώο, σκοτώνει από λάθος έναν άνθρωπο. Η Δώρα είναι η μοναδική μάρτυρας στο έγκλημα. Η Δώρα είναι ο άνθρωπος του οποίου τη βοήθεια χρειάζεται ο Σωτήρης. Και ενώ δεν της περισσεύει η συμπόνια, ο Σωτήρης την νιώθει σαν τον μοναδικό του σύμμαχο. Η άδικη Δώρα θα σώσει τον δίκαιο Σωτήρη; Και ο έρωτας; Τι κάνουμε τώρα με τον έρωτα;
Ο Φίλιππος Τσίτος στην τρίτη ταινία του συνδυάζει για ακόμα μια φορά την ιλαρότητα αλλά και την τραγικότητα της κοινωνίας για να τοποθετηθεί κάπου στη μέση. Στην πραγματικότητα συνδυάζει το κοινωνικό δράμα, το νουάρ αλλά και ένα υποδόριο χιούμορ που όταν φανερώνεται στην φαντασία του θεατή τον ευφραίνει. Οι ήρωες του Τσίτου δεν είναι απλοί ήρωες αλλά πολύ πιο σωστά αντιήρωες, ανθρωποι της διπλάνης πόρτας, άνθρωποι συνηθισμένοι χωρίς καμία λάμψη πάνω τους. Και έπειτα ζουν σε μια Αθήνα χωρίς το εκτυφλωτικό φως του καλοκαιριού, σε μια πόλη με γκρίζες προοπτικές.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος κινηματογραφιστής μπλέκει σε ένα σενάριο που πραγματεύεται γενικά ζητήματα ηθικής και υπαρξισμού. Το αποτέλεσμα σίγουρα ικανοποιεί αλλά έχω την πίστη πως ο Τσίτος αν αφεθεί στην ιστορία και στους ηθοποιούς του, όπως συνέβη με την Ακαδημία Πλάτωνος είναι ικανός για μεγάλα πράγματα. Στηριζόμενος και εδώ στους ηθοποιούς του ποντάρει σε σίγουρο άλογο και δικαιώνεται. Τόσο ο Αντώνης Καφετζόπουλος, όσο και η Θεοδώρα Τζίμου και ο Χρήστος Στέργιογλου δίνουν απολαυστικές, γεμάτες ερμηνείες. Ο Άδικος κόσμος έχει νατουραλιστικά όμορφη φωτογραφία, ευρωπαϊκή διάθεση (που παραπέμπει σε Καουρισμάκι ή ότι άλλο βορειοευρωπαϊκό θέλετε) αλλά δεν χαρίζει ελληνική ζωντάνια στα αδιέξοδα των ηρώων της. Παρ' όλα αυτά δεν αδικεί τους θεατές του. Και εν τέλει δικαιώνεται…
