Το Άλογο του Πολέμου

Στην ταινία αυτή έχουμε μια τρυφερή και συνάμα δραματική ιστορία που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μαίκλ Μορπούργκο, το οποίο δοξάστηκε στο θεατρικό σανίδι του Λονδίνου και του Μπροντγουεϊ. Επίσης έχουμε τον Στήβεν Σπήλμπεργκ που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η αλήθεια είναι πως καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο πολεμικό έπος των μαχών και στην λυγερή ευαισθησία που κατέχουν όλοι λίγο πριν ή λίγο μετά την δοκιμασία μιας μάχης. Ισορροπεί ακόμα ανάμεσα στον αληθινό πρωταγωνιστή του, ένα αξιαγάπητο άλογο, και τους ηθοποιούς του. Το Άλογο του Πολέμου είναι κατά βάθος μια καβαφική ιστορία για τα βιώματα της ζωής και πως χτίζουν το μέσα σου.

Πέρα όμως αυτή την φιλολογική φλυαρία, επί της ουσίας Σπήλμπεργκ αδυνατεί να φτάσει στο επίπεδο της Διάσωση του Στρατιώτη Ραϊαν, του Ε.Τ. ή της Αυτοκρατορίας του Ήλιου. Η σύνδεση του με τα ήθη της προπολεμικής βρετανικής υπαίθρου είναι ατελής. Συγκινείται εμφανώς, ως γνήσιος παραμυθάς από τις αντίστοιχες επικές αγγλικές ιστορίες του Ντεϊβιντ Λιν αλλά δεν μοιάζει να διαθέτει την μενταλιτέ ενός Τζον Φορντ για προσγειωθεί στην ουσία της εποχής που αναπαριστά. Πιο πολύ ξαφνιάζει το ότι το κινηματογραφικό Άλογο του Πολέμου δεν έχει το νεύρο μιας Μαύρης Καλλονής ή ενός Seabiscuit, ταίνιες που είχαν σαν πρωταγωνιστές άλογα. Για αυτό και η αφήγηση του είναι ενοχλητικά παλιομοδίτικη, παρά τις δυνατές σκηνές του, προσπαθώντας να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή με τον κλασικό αμερικάνικο τρόπο. Η μουσική του Τζον Γουίλιαμς ίσως είναι το πιο ενδεικτικό παράδειγμα, αφού παρά τον εκφραστικό και μελωδικό πλούτο της μοιάζει να έχει σαν στόχο απλά να σου πει που μπορείς να γελάσεις και που μπορείς να συγκινηθείς. Δεν έχω αμφιβολία ότι η ταινία μπορεί να φτάσει μέχρι την 10αδα των Όσκαρ. Ούτε ότι πηγαίνοντας στην αίθουσα θα περάσεις καλά, θα κλάψεις, θα γελάσεις, θα συγκινηθείς. Βγαίνοντας όμως από αυτήν ίσως ξεχάσεις το τι είδες.