Ντοκιμαντέρ, Ελλάδα, 2011, λεπτά
Σκηνοθεσία: Γαβρίηλ Τζάφκας
Εμφανίζονται οι Μ. Κακογιάννης, Ν. Κούνδουρος, Θ. Αγγελόπουλος, Π. Βούλγαρης, Ν. Κατσουρίδης, Ε. Κουστουρίτσα, Φ. Ακίν
Το θέμα της κινηματογραφικής παιδείας αποτέλεσε γόρδιο δεσμό για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Ξεκινώντας από την εποχή του Σταυράκου το 1950 το ντοκιμαντέρ φτάνει μέχρι τις μέρες μας διερευνώντας το ζήτημα αυτό μέσω ενός διαλόγου μεταξύ των ανθρώπων που ασχολήθηκαν και ασχολούνται.
Ο Γαβριήλ Τζάφκας είναι ένα από τα σπουδαία ταλέντα που βγάζει ο ελληνικός κινηματογράφος αυτή τη δεκαετία που τρέχει. Απόφοιτος του τμήματος Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. και με παρουσία ήδη σε αρκετά φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ήρθε στο Φεστιβάλ Ντολιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάρτιο με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το ντοκιμαντέρ Champions- Μια αστεία ιστορία.
Στο Champions ο Γαβιήλ Τζάφκας μιλάει για τα αυτονόητα. Αυτά που όλοι ξέρουμε αλλά κανένας δεν θέλει να θίξει. Και χωρίς να χάνει τον σαρκασμό του, πιάνει τον μπαλτά και με κρύο αίμα βαράει ανελέητα στην μόνιμη πληγή της νεότερης Ελλάδας: την ανυπαρξία πολιτικής βούλησης για τον πολιτισμό και την παιδεία.
Το θέμα της ταινίας αφορά την προβληματική πορεία, που έχει η κινηματογραφική τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Από τη γενιά του 1-1-4 μέχρι τη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 το αίτημα για (δωρεάν) Παιδεία υπήρξε καθολικό αλλά πολιτικά δεν υπήρξε σχεδόν καμία φαντασία, καμία υπέρβαση, καμία βούληση. Οι συνεντεύξεις των κινηματογραφιστών που εμφανίζονται πιστοποιούν κάτι τέτοιο. Στο προσκήνιο έρχονται και οι ιδιωτικές σχολές, μια ακόμα προέκταση αυτής της ιστορίας με τις δικές της ιλαροτραγικές στιγμές.
Γέννημα μιας ελπιδοφόρας διαδικασίας, όπως ήταν στο ξεκινημα της η Σχολή Κινηματογράφου του Α.Π.Θ., ο Γαβριήλ Τζάφκας δείχνει να έχει το απαιτούμενο τσαγανό για να θίξει αυτά που για άλλους είναι απλά ευχολόγια και ελπίδες για το μακρινό μέλλον. Πέρα από το κεντρικό θέμα της κινηματογραφικής παιδείας η ταινία του Γ. Τζάφκα είναι ένας καθρέφτης μιας χώρας που δεν γουστάρει και δεν θέλει να μιλάει και να επενδύει στον πολιτισμό και στην παιδεία. Έννοιες που αν καταλαβαίναμε την σπουδαιότητα τους θα επενδύαμε πάνω τους όλο το χρυσάφι του κόσμου καθως αποτελούν το Μέλλον.
