Χάζευα κάτι βίντεο στο Youtube από το Troll, χρονιά 1991. Για όσους δεν ξέρουν, είναι από τα πρώτα underground club που έπαιζαν ηλεκτρονική μουσική στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση – πέρα από τα σούπερ κουρέματα της εποχής – είναι ότι το θέμα του βίντεο είναι ο κόσμος που χορεύει. Για 7 λεπτά βλέπεις τον κόσμο σε κλουβιά, πάνω στα ηχεία και στο dance floor να τα σπάει κυριολεκτικά. Κάποτε βλέπεις, πηγαίναμε σ' ένα club και φεύγαμε με το t-shirt να στάζει απ' τον ιδρώτα ενώ τώρα φεύγουμε με το IPhone γεμάτο φωτογραφίες κάποιου jockey που παίζει με cd ή laptop στην καλύτερη, στη χειρότερη παριστάνοντας τη φώκια στο τσίρκο και ασχολούμενος πιο πολύ με τα φωτογραφικά flash παρά με τη μουσική.
Κάπου πήραμε λάθος δρόμο. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 90 ο κόσμος πήγαινε σ' εκείνα τα μαγαζιά που ήξερε ότι θα χορέψει και ο DJ ήταν δευτερεύουσας σημασίας, αρκεί να έβαζε τους δίσκους που απαιτούσε το κοινό. Πότε αρχίσαμε να κοιτάμε το DJ σαν έκθεμα αντί να χορεύουμε με την παρέα μας? Πότε μπήκε στην club κουλτούρα η μανία να τραβάμε σε βίντεο τον DJ – φώκια? Πότε αρχίσαμε να στηνόμαστε μπροστά σε φωτογραφικές μηχανές ατσαλάκωτοι? Δυστυχώς στην underground κουλτούρα έχουν παρεισφρήσει επιχειρηματίες – με περισσότερα χρήματα απ' ότι αισθητική. Επιπλέον, οι ομάδες που οργανώνουν party εστιάζουν σε επιφανειακές ανοησίες και όχι στα βασικά συστατικά μιας καλής βραδιάς. Ο κόσμος έχει συνηθίσει στη μετριότητα οπότε πλέον ο χορός περιορίζεται σε κάποιες αντιδράσεις στα μεγάλα breakdown ενός κομματιού και κάνα σηκωμένο χέρι από δω κι από κει.
Μιλάω για πραγματική διασκέδαση, όχι για διαγωνισμό πόζας. Καλό θα ήταν να κατέβουν τα booth στο επίπεδο του dance floor (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και όχι να κάθεται ο DJ να επιβλέπει αφ' υψηλού. Στο κάτω κάτω κι αυτός μέρος του κοινού είναι. Πρέπει να νιώσουν όλοι ότι γίνονται ένα, γαμώτο. Να τους νοιάζουν τα ουσιώδη. Πάλι βέβαια θα υπάρχουν οι γνωστοί περίεργοι που θα περιτριγυρίζουν το jockey με κινητά τηλέφωνα – κάμερες και θα καταστρέφουν το vibe αλλά η πλειοψηφία θα χορεύει. Ναι, θα χορεύει κανονικά κι όχι απλώς θα κουνιέται μ' ένα ποτήρι στο χέρι φοβούμενη μήπως βγει καμιά περίεργη φωτογραφία.
Κυρίως όμως θα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτός είναι o σταρ, o αληθινός ήρωας της club κουλτούρας και όχι ο DJ. Είναι εκείνες οι μαγικές στιγμές που γυρνάς το κεφάλι σου και βλέπεις γύρω σου χαμογελαστά πρόσωπα που χορεύουν στο ρυθμό με την παρέα τους χωρίς να νοιάζονται για το παραμικρό τριγύρω τους. Τέτοιες στιγμές έχω ζήσει μόνο στα πραγματικά καλά House party. Εκεί όπου κάνεις φιλίες για μια ζωή κι εξελίσσεις το πάθος σου για την ηλεκτρονική μουσική.
