Άλλαξα την ημερομηνία στο ρολόι μου, πλέον δείχνει 2023. Δυστυχώς δε βλέπω αιωρούμενα αυτοκίνητα τριγύρω μου, ούτε κάποιο fancy ρομποτάκι να μου ετοιμάζει το πρωινό. Τουλάχιστον η μουσική παραμένει ηλεκτρονική. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι. Πώς θα είναι άραγε τα club του μέλλοντος? Μάλλον δεν έχει και τόση σημασία το σχήμα του χώρου ή αν το ηχοσύστημα θα είναι Funktion One 32ης γενιάς. Το θέμα πάντα είναι η μουσική. Τα club προσπαθούν να γίνουν χιπ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο: φώτα LED, αρχιτεκτονική, τοποθεσία. Παραδόξως, αυτό που παραμένει ίδιο είναι η μουσική. Εννοείται ότι υπάρχουν διάφορα είδη, αλλά ακόμη και στη Μποτσουάνα Techno ακούν. Όχι μόνο φέρνουν τους ίδιους DJs που παίζουν σ' όλο τον κόσμο αλλά και όλοι οι DJs έχουν πρόσβαση στην ίδια μουσική, τα ίδια κομμάτια.
Δε λέω ότι όλα τα club είναι ίδια, αλλά κανένα δεν είναι πραγματικά ξεχωριστό. Ένα concept που φαίνεται να γίνεται trendy στο Βερολίνο, το παίρνουν και το μεταφέρουν αυτούσιο στο Δουβλίνο, στο Κατάρ, ή τη Θεσσαλονίκη όπου και καταλήγει να γίνεται βλαχοtrendy. Δες κάνα βιντεάκι στο youtube, φτιάξε μια playlist και κατέβασε τα κομμάτια. Μπορείς κι εσύ. Είναι ένα από τα μειονεκτήματα της ψηφιακής διαθεσιμότητας που είχα θίξει και σε προηγούμενο μου κείμενο: προκάτ τρόποι παραγωγής και πρόσβασης δημιουργούν προκάτ εμπειρίες.
Στο club του μέλλοντος θα συνεργάζονται διάφοροι παραγωγοί με DJs για να γράψουν συλλογικά τα κομμάτια που θα ακούγονται σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Μιλάω για εκπληκτική μουσική με αλλόκοτο ρυθμό, τόσο μοναδική που σίγουρα όλοι θα πρόσεχαν ότι κάτι διαφορετικό παίζει. Ο χώρος να μετατρέπεται σε κάτι πολύ παραπάνω από μια σκηνή για τα ήδη γνωστά και αναλώσιμα. Αυτό παίζει μόνο στη Θεσσαλονίκη…δε θα είχε πραγματική αξία να επισκεφτείς ένα τέτοιο μέρος?
Οκ, είναι λίγο τραβηγμένο και ίσως ανέφικτο. Αυτό όμως που θα μπορούσε σίγουρα να παίζει είναι live sets ή DJs που έχουν κομμάτια που δεν τα έχουν άλλοι. Δε θα είχε την αξία της μοναδικότητας και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη? Η ομορφιά και ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς, εκεί είναι το ζουμί και η δυναμική για όλους τους εμπλεκόμενους: κοινό, club, παραγωγό και performer. Πεταλούδες πράσινες, κόκκινες, κίτρινες και μπλε.
Οι παραγωγοί ειδικά, θα μπορούσαν να σταματήσουν μ' αυτό τον τρόπο την εκπόρνευση των κομματιών τους. Σε σχέση με τους χρήστες του internet, το κοινό που πηγαίνει στα club είναι σε μειονεκτική θέση. Πληρώνουν αλλά ζουν προκατασκευασμένες εμπειρίες. Αν μπορούσα να ακούσω ένα DJ set σήμερα που θα άκουγα αύριο σε podcast δε θα έβγαινα από το σπίτι. Σχεδόν. Η μουσική πρέπει να είναι καινούργια, μοναδική και εξατομικευμένη. Πρέπει να είναι σαν το τέρας του Λοχ Νες. Να βγαίνει σπάνια στην επιφάνεια, να εντυπωσιάζει τους μάρτυρες και να είναι διαθέσιμη μόνο σα μια θολή φωτογραφία αμφιβόλου γνησιότητας για όλους τους υπόλοιπους.
