Κοινωνικό δράμα, 1968, Ελλάδα, 90 λεπτά
Σκηνοθεσία: Τάκης Κανελλόπουλος
Παίζουν: Αλεξάνδρα Λαδικού, Άγγελος Αντωνόπουλος
Ατάκα: …τι μπορει να μετρηθει με τον καιρο
ποιος μπορει να ξέρει πως αυτο το κατι που μας εδωσε η τυχη δεν ητανε μεγάλο
τωρα που το όνειρο πέρασε μέσα μας, εγινε πραγματικότητα
μη τρέξεις να το προφτάσεις
μη το αποχαιρετάς…
Αυτές τις μέρες η Θεσσαλονίκη έχει, λένε, γιορτή. Και ίσως τέτοιες μέρες αξίζει να σκέφτεσαι τις ιστορίες της πόλης και τους ανθρώπους που τις έγραψαν. Σκέφτομαι τις πολλές ιστορίες που γράφτηκαν για την πόλη μέσα από ταινίες δημιουργών όπως ο Τάκης Κανελλόπουλος. Σκέφτομαι την Παρένθεση, μια ταινία που περιδιαβαίνει πραγματικά την πόλη με την μελαγχολία της. Η Παρένθεση αποτέλεσε την τρίτη και τελευταία συνάντηση του Κανελλόπουλου με τον επίσης Σαλονικιό συγγραφέα Γιώργο Κιτσόπουλο. Η σεναριακή ιδέα στηρίζεται στο θεατρικό έργο Ασάλευτη ζωή του Νόελ Κάουαρντ. Είχαν προηγηθεί ο Ουρανός και η Εκδρομή, ταινίες που είχαν κερδίσει τον ενθουσιασμό κοινού και κριτικών στην παρουσίαση τους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ένα ζευγάρι ζει μια ερωτική παρένθεση, έναν έρωτα που θα συντριβεί από την πραγματικότητα και θα χαθεί στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που πάει το επόμενο τρένο της γραμμής. Σε αυτό το μικρό διάστημα της παρένθεσης το ζευγάρι παλεύει να κλείσει μια ολόκληρη ζωή. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η παρένθεση για τους δύο ήρωες? Πολλά. Ίσως και τίποτα. Σε όλη την διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε το ζευγάρι να ζει την μοναδικότητα της στιγμής, χωρίς απευθείας διαλόγους, μόνο με πλάνα και αφήγηση, πλάνα που έχουν σαν ντεκορ την πόλη και αφήγηση που ντύνεται με την ίδια μελαγχολική μουσική του Μαμαγκάκη.
Μιλάμε για δύο καθημερινούς ανθρώπους, που δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό. Δυο άνθρωποι χωρίς όνομα, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς και ιδιότητες, που σίγουρα μπορεί να συναντήσεις και σήμερα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, να βολτάρει και να απολαμβάνει με χαμόγελο αυτές τις μικρές στιγμές αν και ξέρει πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Το χαμόγελο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μια γλυκιά μεγχολία αναμνήσεων: Μια βόλτα στην Αρετσού και ύστερα στη νέα παραλία, πόζα για φωτογραφία, πολύτιμη καταγραφή της στιγμής, σκέψεις που γίνοται αφηγήσεις, πλάνα που μεταδίδουν την ποιητική διάθεση του σκηνοθέτη, αφηγήσεις που ίσως να μην αφορούν μια βιωμένη κατάσταση αλλά ένα όνειρο. Είτε πραγματική είτε φαντασιακή, χτισμένη μέσα στο μυαλό σου για να γλυκάνει αυτή την διάχυτη ποιητική μελαγχολία η Παρένθεση του Κανελλόπουλου βολτάρει σε μια Θεσσαλονίκη που δύσκολα πλέον βρίσκεις στα κάδρα της σημερινής πραγματικότητας…
