(Annie)
Μιούζικαλ/δράμα, 1982, ΗΠΑ, 126 λεπτά
Σκηνοθεσία: Τζον Χιούστον
Παίζουν: Αϊλιν Κουίν, Άλμπερτ Φίνει, Κάρολ Μπέρνετ, Τιμ Κάρεϊ
Ατάκα: Tomorrow, Tomorrow, I love ya Tomorrow… You're only a day away!
Αμερική, δεκαετία του '30, εποχή της Μεγάλης Ύφεσης. Σε ένα ορφανοτροφείο της Νέας Υόρκης η μικρή Άννυ κάνει όνειρα για το μέλλον της και ελπίζει να ξαναβρει τους γονείς της. Τα όνειρα αυτά διακόπτονται συχνά πυκνά από την μίζερη ζωή του ορφανοτροφείου και την τυρρανική, αλκοολική Μις Χάνιγκαν, την διευθύντρια του ιδρύματος. Από ένα παιχνίδι της τύχης η Άννυ θα βρεθεί φιλοξενούμενη στην έπαυλη του εκατομμυριούχου Όλιβερ Γουόρμπακς, ο οποίος θα προσπαθήσει να βοηθήσει το κοριτσάκι να ξαναβρει τους γονείς του. Η έρευνα αυτή αποκαλύπτει απρόσμενα αποτελέσματα…
Κινηματογράφος Αγγέλικα, οδός Αγίου Δημητρίου, χειμώνας του '82. Κόψαμε τα εισητήρια και περιμέναμε να ξεκινήσει η προβολή. Θυμαμαι πόσο εκστασιάστηκα από το μέγεθος της οθόνης. Βλέπεις στο σπίτι μας είχαμε μια μικρή τηλεόραση. Η προβολή ξεκίνησε και ένα κοκκινομάλλικο κοριτσάκι με φακίδες βγαίνει στο πανί. Τραγουδάει και χορεύει με απίστευτα θετική ενέργεια. Tomorrow, tomorrow…
Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό μιουζικαλ, που παίζεται ακόμη με επιτυχία στις μεγάλες σκηνές του Μπροντγουεϊ και του Γουέστ Εντ η Άννυ ήταν θέμα χρόνου να δρασκελίσει και την μεγάλη οθόνη. Αν και η επιλογή του Τζον Χιούστον στο τιμόνι της σκηνοθεσίας θεωρείται από μερίδα θεατών και κριτικών ακόμη και σήμερα ως αμφιλεγόμενη ωστόσο ο σπουδαίος αυτός σκηνοθέτης εξασφαλίζει μια απολαυστική μεταφορά στην Αμερική του '30 με υπέροχες ερμηνείες. Κλειδί της ταινίας η γλυκύτατη παιδούλα τότε Αϊλιν Κουϊν, που φυσικά πήρε το βάπτισμα πυρός για να ασχοληθεί έκτοτε με την υποκριτική χωρίς ενθουσιώδη αποτελέσματα. Για τους φίλους της ταινίας cult φιγούρα είναι φυσικά η Κάρολ Μπερνέτ ως ημιλυπόθυμη από το αλκόολ Μις Χάνιγκαν αλλά και ο “Κόκορας” Τομ Κάρι.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ο Χιούστον χωρίς να χαλάει τη μαγεία του μιούζικαλ (τα τραγούδια του έργου είναι στο συνόλο τους υπέροχα με το Tomorrow, όπως το ερμηνεύει η Άννυ για χάρη του τότε Προέδρου Ρούσβελτ να έχει αποκτήσει την χροιά του κλασικού) ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος και διατηρεί εκείνον τον ρεαλισμό, που σέβεται το ιστορικό υπόβαθρο του σεναρίου, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν αναφορές – έστω και επιδερμικά- ακόμα και στο πολιτικό επίπεδο της εποχής με την περίφημη μάχη καπιταλισμού – κομμουνισμού για το ποιος προσφέρει τελικά τις ζητούμενες λύσεις σε αυτό το υφεσιακό περιβάλλον. Σημασία έχει πως αν έχεις δει αυτή την ταινία ως παιδί τότε σίγουρα σε βάζει για τα καλά στη μαγεία του σινεμά. Καθόλου τυχαία από τότε συχνά πυκνά όταν βρίσκομαι σε κινηματογραφική αίθουσα θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στο Αγγέλικα, θαυμάζοντας την φακιδομύτα Άννυ και την γοητεία της μεγάλης οθόνης για πρώτη φορά. Πέρασαν 30 χρόνια απο τότε…
