Ντοκιμαντέρ, 2012, Ελλάδα, 100 λεπτά
Σκηνοθεσία: Στέλλα Θεοδωράκη
Ακολουθώντας την παράδοση του “diary film” η Στέλλα Θεοδωράκη συνθέτει ένα είδος προσωπικού ντοκιμαντέρ στα χνάρια του Chris Marker, της Agnès Varda και του Jonas Mekas. Πρόκειται για μια μοναδική καταγραφή των συναισθημάτων μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ταξίδεψε τη δεκαετία του ’80 και τώρα ζει στην Αθήνα της κρίσης, προσπαθώντας να κατανοήσει όσα συμβαίνουν γύρω της. Ποιες αναμνήσεις και ποιοι άνθρωποι καθορίζουν την ταυτότητα μας; Ποια είναι η θέση μας μέσα στον δημόσιο διάλογο σήμερα; Η ταινία εστιάζοντας στο προσωπικό κατορθώνει να μιλήσει για το συλλογικό, μετουσιώνοντας σε εικόνες και ήχους τις σκέψεις μας για την Ελλάδα του σήμερα
Τα Ημερολόγια Αμνησίας είναι μια ταινία που παίζει σε δύο χρόνους. Στον πρώτο η μελαγχολική γλύκα της εξιδανικευμένης ανάμνησης, του παρελθόντος, χαρίζει στην αφήγηση μια σειρά από ξεθωριασμένα super 8 γεμάτα ταξίδια, έρωτες, οικογενειακές στιγμές και μικρές λεπτομέρειες που η ίδια παρατηρεί αποκωδικοποιόντας την περασμένη πλέον εποχή που απεικονίζουν. Στον δεύτερο χρόνο το παρόν έχει εμβληματικό χαρακτήρα εστιάζει στην Αθήνα της κρίσης, μια πόλη πάντα ανήσυχη χωρίς να έχει όμως την ζεστασιά του ταξιδιωτικού τοπίου, της νεανικής ανέμελης στιγμής.
Η Στέλλα Θεοδωράκη φτιάχνει την πιο καθαρή και προσωπική της ταινία. Ουσιαστικά έχουμε ένα προσωπικό στοίχημα το οποίο η σκηνοθέτις κερδίζει με μόνο μειονέκτημα την πυκνή ροή και την επαναλαμβανόμενη ανάγκη να μιλήσει με τόσες λεπτομέρειες που πλατειάζουν την διάρκεια της ταινίας. Ακόμα όμως και έτσι η ταινία έχει τη μαγεία να σε κρατήσει χάρη στην δημιουργική επέμβαση του συνθέτη Χρήστου Δεληγιάννη, ο οποίος με την ηλεκτρονική μουσική του δίνει ρυθμό και ένταση στο συναίσθημα της αφήγησης. Τα Ημερολόγια Αμνησίας είναι μια μεταφυσική ανάγκη επικοινωνίας με το σώμα του χθες. Ταυτόχρονα αποτελεί μια ανάγκη καταγραφής αυτού του βίαιου παρόντος. Ποιος ξέρει, μπορεί σε 20 χρόνια τα Ημερολόγια Αμνησίας να ζήσουν ένα πιο αισιόδοξο μέλλον…
