Δράμα/Κωμωδία, 1985, ΗΠΑ, 93 λεπτά
Σκηνοθεσία: Μαρκ Ρόμανεκ
Παίζουν: Κιθ Γκόρντον, Αμάντα Πλάμμερ, Μπομπ Γκάντον
Στον Εξώστη Θήτα ξεκινάμε μια νέα στήλη την οποία θέλαμε εδώ και καιρό και να που ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε. Το Special Screening είναι μια ειδική προβολή στην οποία κάθε φορά ένας από τους συνεργάτες του Εξώστη Θήτα θα αναδεικνύει μια παλιά ταινία. Η επιλογή γίνεται κάθε φορά με διαφορετικά κριτήρια, μια τελείως άγνωστη ή μια κλασική ή μια παρεξηγημένη περίπτωση, αλλά κάθε φορά ο στόχος είναι να σας οδηγήσουμε στις προθήκες του dvd club της γειτονίας σας ή όπου αλλού μπορείτε να αναζητήσετε την ειδική προβολή μας. Καλή προβολή!
Εξώστης Θήτα
Νεαρός σε μικρή πόλη των ΗΠΑ, μη μπορώντας να ξεπεράσει ακόμη τον ξαφνικό θάνατο των γονιών του σε τροχαίο, υποστηρίζει πως έχει εφεύρει μια συσκευή που μεταδίδει εικόνες από τον παράδεισο. Δυστυχώς όμως τις βλέπει μόνον αυτός.
Πριν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον κόσμο των μουσικών βίντεο, όπου θεωρείται ως σήμερα ένας από τους κυριότερους ανανεωτές του, ο Ρόμανεκ πρόλαβε να δώσει την δική του αλλόκοτη ματιά για τη σχέση εικόνας και θεατή – θεματική που τον απασχόλησε αρκετές φορές στα επόμενα χρόνια. Υπερτονίζοντας το ξερό και έρημο τοπίο της επαρχίας, συστήνει λίγους, κοντινούς στο σύνολο, αλλά αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες, που μέσω των ιδιοτροπιών τους επιβιώνουν στην ανιαρή καθημερινότητα μιας μικρής πόλης.
Αυτές οι ιδιοτροπίες είναι που στέκονται ακριβώς απέναντι στη συνήθεια της πραγματικότητας σε τέτοια μέρη (που ήταν και είναι η πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης) και τοποθετούν σε ρόλο οδηγού τον Έρνι, που μέσα στην απελπισία που έχει περιέλθει όταν οι γονείς του πεθαίνουν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, δουλεύει μοναχικά και υπομονετικά για την συσκευή που υποτίθεται θα αλλάξει τον κόσμο. Κάτι τέτοιο βέβαια είχε υποσχεθεί και η κανονική τηλεόραση (και εν μέρει το πέτυχε, όχι απαραίτητα θετικά), οπότε περισσότερο από “ανακάλυψη”, η ιδέα του Έρνι έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται ο θεατής αυτό που βλέπει.
Ο Ρόμανεκ γεμίζει την ταινία του με μικρές, ίσως άσχετες μεταξύ τους, αλλά ευφάνταστες λεπτομέρειες που κάνουν το Static να μοιάζει αρκετά γοητευτικό ως σήμερα. Παρ’ όλα αυτά ξεχάστηκε μέσα στον χρόνο (πέραν ενός φτωχού αμερικανικού DVD, δεν έτυχε ποτέ αξιόλογης κυκλοφορίας), άλλωστε και ο σκηνοθέτης του αφοσιώθηκε μετά στα μουσικά video και χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια για να ξαναδώσει δείγμα δουλειάς στο σινεμά με το One Hour Photo, ενώ μετά από αυτό παρουσίασε πέρυσι το εξαιρετικό Never Let me Go.
