Έχοντας σχεδόν περάσει χρονικά τη μέση της φετινής διοργάνωσης αυτό που με σιγουριά μπορεί να πει κανείς πια είναι ότι δε μιλάμε στα σίγουρα για μια αξιομνημόνευτη χρονιά. Ιδιαίτερα το διαγωνιστικό τμήμα με ελάχιστες εξαιρέσεις μπορεί ακριβώς να μην απογοητεύει, αλλά ίσως δεν έχει να παρουσιάσει ακόμη μια ταινία που να συναντά την κοινή αναμφισβήτητη αποδοχή.
Για την ώρα η υποδειγματική Barbara του Κρίστιαν Πέτζολντ μοιάζει ό,τι πιο κοντινό σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό συγκεντρώνοντας μάλιστα και την πιο υψηλή βαθμολογία στις προτιμήσεις των κριτικών όπως δημοσιεύονται στο έγκυρο περιοδικό Screen International. Άνισα τα Μετέωρα του Σπύρου Σταθουλόπουλου δεν πέρασαν απαρατήρητα, σχολιάστηκαν ωστόσο για την επιφανειακή τους προσέγγιση σε μια έτσι και αλλιώς προβλέψιμη ιστορία-παραβολή για τον απαγορευμένο έρωτα ανάμεσα σε ένα ασκητή και μια μοναχή. Αντίθετα ψηλά στις προτιμήσει και τα προγνωστικά για κάποιο βραβείο βρίσκεται και το Caesar Must Die των αδερφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ γύρω από μια ομάδα κρατουμένων σε φυλακές υψίστης ασφάλειας που ανεβάζουν τον Ιούλιο Καίσαρα του Σέξπιρ.
Προσωπικά μου έφερε στο μυαλό την ιδέα της τελευταίας ανολοκλήρωτης ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου που διαπραγματευόταν, μεταξύ άλλων, το ανέβασμα της Όπερας της Πεντάρας του Μπρεχτ από μια ομάδα εργατών. Ο Αγγελόπουλος όπως και οι αρκετά συγγενικοί Ταβιάνι έρχονται από μια άλλη ένδοξη εποχή που το σινεμά, η πολιτική και η Ιστορία βάδιζαν χέρι-χέρι και είναι στα αλήθεια κρίμα που δεν θα δούμε ποτέ ολοκληρωμένη την τελευταία κατάθεσή του. Ο σπουδαίος Έλληνας δημιουργός ήταν άλλωστε ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα του Φεστιβάλ με μια ειδική προβολή που διοργανώθηκε στη μνήμη του και πρέπει να πούμε ότι η απροσδόκητη απώλειά του και το κενό που αφήνει είναι ακόμη αντικείμενο συζήτησης στα πηγαδάκια των επαγγελματιών του σινεμά.
Μιλώντας για πολιτική, αίσθηση έχει προκαλέσει και το εκτός συναγωνισμού Shadow Dancer του Τζέιμς Μαρς μια συγκλονιστική ματιά στο ιρλανδικό ζήτημα μέσα από την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας στρατολογημένης στον ΙΡΑ η οποία όταν συλλαμβάνεται μετά από μια αποτυχημένη βομβιστική επίθεση αναγκάζεται να γίνει ο πληροφοριοδότης ενός πράκτορα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών (εξαιρετικός ο Κλάιβ Όουεν) περνώντας κάθε διαχωριστική γραμμή. Μόνο που ο Μαρς, σοφά, επιφυλάσσει για τους ήρωές του ένα απόλυτα κυνικά ρεαλιστικό φινάλε που αναιρεί κάθε υπέρβαση υπενθυμίζοντας ότι στον πόλεμο οι γραμμές δύσκολα σβήνονται τελικά.
Αξιοσημείωτες ως τώρα και οι συμμετοχές του Μπριγιάντε Μεντόζα με το καταιγιστικό Captive, γύρω από τη δράση των μουσουλμάνων αυτονομιστών στις Φιλιππίνες, όσο και το ονειρικό παραμύθι Postcards from the Zoo του νεαρού Έντουιν από την Ινδονησία γύρω από ένα κορίτσι που μεγαλώνει χωρίς γονείς σε ένα ζωολογικό κήπο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι απλά ο κόσμος μας. Μαζί και το Tabu του Πορτογάλου Μιγκέλ Γκόμεζ ένας ευφυής φόρος τιμής στον μεγάλο Φρίντριχ Μουρνάου μέσα από μια φαντεζίστικη ιστορία που ξεκινά από τη Λισαβόνα της κρίσης για να καταλήξει σε μια ουτοπική Αφρική. Απομένουν ακόμη τρεις ημέρες για να πει κανείς την τελευταία του λέξη για το φετινό Βερολίνο και θα επανέλθουμε με τον τελικό απολογισμό και τα βραβεία.
