Άτολμα Βραβεία
Τα εξηκοστά πέμπτα γενέθλια του Φεστιβάλ Καννών είναι πλέον παρελθόν και μαζί μια χρονιά που σημαδεύτηκε από τον χειρότερο καιρό που αντιμετώπισε η Κρουαζέτ εδώ και είκοσι χρόνια στερώντας αρκετή από τη λάμψη της, αλλά και από μια όχι τόσο αξιομνημόνευτη σοδειά ταινιών. Όχι ότι δεν υπήρχαν καλές ταινίες, απλά η σύγκριση με την περσινή χρονιά (Το Δέντρο της Ζωής, Το Λιμάνι της Χάβρης, Drive, Μελαγχολία, Το Παιδί με το Ποδήλατο, Το Καταφύγιο) είναι λίγο απογοητευτική ενώ έλειψαν και οι σπουδαίες ταινίες από τα παράλληλα προγράμματα με εξαίρεση ίσως το No του Πάμπλο Λαρέν στο Δεκαπενθήμερο των Καννών. Έστω και έτσι η κριτική επιτροπή και κυρίως ο υπέρ-συντηρητικός πρόεδρος Νάνι Μορέτι είχαν την ευκαιρία με λίγο παραπάνω τόλμη να αφήσουν κάτι παραπάνω στην ιστορική μνήμη. Δυστυχώς όμως ακολούθησαν το σίγουρο δρόμο ή κάποιες ακατανόητες επιλογές.
Όπως γράψαμε και στην προηγούμενη ανταπόκριση το Amour του Μίκαελ Χάνεκε είχε ξεχωρίσει με άνεση και η βράβευσή του με το Χρυσό Φοίνικα δεν προξενεί την παραμικρή έκπληξη. Το ίδιο και αυτή του Beyond the Hills του Κριστιάν Μουντζίου έστω και αν άξιζε κάτι παραπάνω από το βραβείο σεναρίου, ενώ σίγουρα δίκαιο είναι το εξ ημισείας βραβείο γυναικείας ερμηνείας για τις δύο πρωταγωνίστριές του. Αν οι παραπάνω βραβεύσεις υπήρξαν προβλέψιμες κανείς δεν θα περίμενε το μετριότατο Reality του Ματέο Γκαρόνε να φύγει με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής επιβεβαιώνοντας απλώς ότι ο Μορέτι δεν θα ήθελε να κατηγορηθεί ότι άφησε με άδεια χέρια το συμπατριώτη του. Εξίσου τραβηγμένη από τα μαλλιά η βράβευση του χαϊδεμένου Κάρλος Ρειγάδας για την ερμητικά κλειστή άσκηση ύφους Post Tenebraes Lux όσο και αυτή του ήσσονος σημασίας, αλλά διασκεδαστικό Angels Share του Κεν Λόουτς.
Η επιτροπή δεν τόλμησε δυστυχώς να δώσει κάτι στο φευγάτο Holy Motors του Λεό Καράξ την αληθινή έκπληξη του φεστιβάλ ούτε καν στο αριστουργηματικό πολεμικό δράμα In the Fog του Σεργκέι Λοζνίτσα ίσως την πιο ολοκληρωμένη ταινία όλου του Φεστιβάλ, μια κλασσική στιγμή που φέρνει στο μυαλό το ουμανιστικό σινεμά ενός Ακίρα Κουροσάβα και τις μεγάλες δημιουργίες του ρωσικού σινεμά. Ευτυχώς τουλάχιστον οι κριτικοί αναγνώρισαν την αξία του χαρίζοντάς του τη διάκριση της FIPRESCI.
Αξίζει τέλος κανείς να σημειώσει ότι η αμερικανική (ως παραγωγές) φετινή παρουσία αποδείχτηκε παρά τις τυμπανοκρουσίες εξαιρετικά ισχνή με αποκορύφωμα τα βατερλό του On the Road του Βάλτερ Σάλες και Cosmopolis του Ντείβιντ Κρόνεμπεργκ αφήνοντας μόνο στη μνήμη το λυρικό Mud του Τζεφ Νίκολς, μια σκληρή όσο και τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης και το πανάκριβο b-movie Killing them Softly του Άντριου Ντομινίκ που αν δεν επέμεινε τόσο πολύ στην αντιαμερικανική πολιτική ρητορεία θα κέρδιζε ακόμη παραπάνω πόντους. Ας ελπίσουμε στα καλύτερα για του χρόνου και μαζί σε ελληνικές συμμετοχές!
