Κινηματογραφόντας τους Αφανείς Ήρωες της Θεσσαλονίκης
Τους συνάντησα στο μικρό δωμάτιο όπου ο μηχανικός προβολής του Ολύμπιον γεννά καθημερινά δεκάδες συναισθήματα μέσα από την μαγεία των εικόνων. Ο Παναγιώτης και η Διονυσία, απόφοιτοι του Τμήματος Κινηματογράφου της Α.Σ.Κ.Τ. του Α.Π.Θ., γυρίζουν την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους και αποκαλύπτουν στους θεατές της κινηματογραφικής αίθουσας τον τρόπο με τον οποίο εισπράττουν την εμπειρία αυτών των εικόνων. Οι Αφανείς Ήρωες φανερώνονται μέσα από το ντοκιμαντέρ τους για εκείνα τα πρόσωπα που με την εργασία τους προσφέρουν σε όλους εμάς λίγη ώρα διασκέδασης και νοερού ταξιδιού σε μια άλλη διάσταση.
Ε: Πως ακριβώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το ντοκιμαντέρ?
Δ.Α.- Π.Κ.: Ξεκινήσαμε πριν από ένα χρόνο. Μετά από μια έρευνα που κράτησε σχεδόν 3 μήνες πήραμε την απόφαση να κάνουμε την ταινία. Μείναμε κλεισμένοι για περίπου 9 μήνες στα προβολεία για να γνωρίσουμε καλύτερα αυτούς τους ανθρώπους και έτσι φτάσαμε στο τελικό αποτέλεσμα. Μέσα από αυτή την εμπειρία αγαπήσαμε και εμείς τον κινηματογράφο και πλέον κοιτώντας προς το αυτό το δωματιάκι ξέρουμε από που πηγάζει η μαγεία του σινεμά. Άλλωστε η εργασία των μηχανικών προβολής είναι μια αληθινή τέχνη και προϋποθέτει μεράκι και κέφι για σινεμά.
Ε: Υποθέτω πως η κινηματογράφηση τους θα ήταν μια αρκετά απαιτητική ιστορία.
Δ.Α.: Πράγματι. Με αρκετές ώρες γυρίσματος σε καμπίνες προβολής θερινών και χειμερινών αιθουσών. Υπήρχαν στιγμές που γυρίζαμε επί 7 ώρες πολύτιμο υλικό και άλλες που με το ζόρι βγάζαμε λίγη ώρα στην καμπίνα. Για μένα ήταν περίεργη η επαφή με αυτό το υλικό γιατί ήταν η πρώτη φορά που γύριζα ένα ντοκιμαντέρ. Έπρεπε να συμβαδίσουμε με τους ρυθμούς τους των πρωταγωνιστών μας κι αυτό δεν ήταν εύκολο. Καταλαβαίνει κανείς πως το κίνητρο μας σε κάθε περίπτωση ήταν η αγάπη μας για το σινεμά. Αυτό λέγαμε και όταν όλοι μας ρωτούσαν “γιατί ασχολείστε με ένα τέτοιο θέμα”.
Ε: Με δεδομένη την αντίδραση που περιγράφετε σχετικά με το θέμα της ταινίας νιώσατε ότι παίρνετε κάποιο ρίσκο? Δ.Α.: Μόνο ρίσκα υπάρχουν όταν ξεκινάς. Αυτή η αντίδραση με προβλημάτισε τόσο ώστε κάθισα και σκέφτηκα τα υπέρ και τα κατά. Και έτσι πήρα την απόφαση να ξεκινήσω. Τώρα σκέφτομαι πως καταφέραμε να κάνουμε μια αναδρομή σε μια επιμέρους πτυχή της Θεσσαλονίκης με έναν όμορφο τρόπο. Θέλαμε να παρουσιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους μέσα από τα δικά μας μάτια και να σώσουμε την μαγεία που κρύβει η εργασία τους. Άλλωστε σε λίγα χρόνια ο μηχανικός προβολής σαν επάγγελμα θα είναι παρελθόν.
Π.Κ.: Ήταν μια πρόκληση για ΄μας. Θέλαμε να αποδείξουμε και ότι το θέμα της ταινίας έχει ουσία αλλά να δούμε πως θα λειτουργήσουμε και εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτό.
Ε: Είστε σπουδαστές του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Ποια είναι η εικόνα που έχετε για το τμήμα?
Π.Κ.: Θα ακούσετε δύο τελείως διαφορετικές απόψεις. Για μένα είναι μεγάλη τύχη που είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Και επίσης ότι υπάρχει αυτη η σχολή που μπορεί να σου δώσει πράματα. Θεωρώ πως η γκρίνια δεν βγάζει πουθενά. Στο κάτω κάτω μετά το πτυχίο υπάρχει και άλλη διέξοδος.
Δ.Α.: Δεν θέλω να γκρινιάξω και εγώ. Είναι σπουδαία η παρουσία αυτής της πανεπιστημιακής σχολής. Βέβαια είναι γνωστά και τα προβλήματα της. Όντας στο 7ο έτος αρκεί να πω ότι έχω κάνει μάθημα σε αρκετά διαφορετικά σημεία μέχρι να βρεθεί η τυπική έδρα του τμήματος. Και έχουν περάσει και υπέροχοι καθηγητές οι οποίοι νιώθω πως μου έδωσαν σπουδαία πράματα. Πάντως δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλεύτηκαν το τμήμα για δικούς τους λόγους. Και όχι μόνο αυτό. Πως μπορεί όμως να νιώσει άραγε ένας φοιτητής του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ όταν διαβάζει στις εφημερίδες επαίνους για μια ιδιωτική σχολή αλλά την ίδια στιγμή αδιαφορούν για το μοναδικό δημόσιο τμήμα Κινηματογράφου?
Ε: Πως σκέφτεστε την πρώτη διανομή των Αφανών Ηρώων στη Θεσσαλονίκη?
Π.Κ.: Το ότι βρήκε η ταινία το δρόμο της στην ελληνική διανομή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και σίγουρα ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Το Ολύμπιον ήταν το επίκεντρο της ταινίας και οι αφανείς του ήρωες οι πρωταγωνιστές μας. Τώρα οι ίδιοι θα προβάλλουν έστω και ψηφιακά τη δική τους ταινία. Σε αυτούς ανήκει. Το βρίσκω υπέροχο και χαίρομαι που μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία.
