Τώρα που η μεγάλη γιορτή έχει ολοκληρωθεί και τα βραβεία έχουν δοθεί μπορούμε να το πούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι τη φετινή Berlinale δύσκολα θα τη θυμόμαστε μετά από λίγο καιρό και αναρωτιόμαστε ειλικρινά κατά πόσο θα αφήσουν κάτι πίσω τους και τα μεγάλα βραβεία της. Πόσο μάλλον ποια θα είναι η τύχη τους στις αίθουσες.
Η ταινία πάντως που αναμφισβήτητα έκλεψε τις καρδιές κοινού και κριτικών, η εκπληκτική Gloria του Σεμπαστιάν Λελιό «τιμωρήθηκε» μάλλον τελικά γιατί άρεσε πολύ και έμεινε μόνο με το βραβείο παρηγοριάς της φοβερής πρωταγωνίστιας Παουλίνα Γκαρσία. Φοβόμαστε όμως ότι αυτή η ταινία θα είναι η ισχυρότερη ανάμνηση της φετινής διοργάνωσης και μάλλον η μόνη ταινία που περιμένει ένα μεγάλο κοινό να την ανακαλύψει.
Ίσως πάλι το Βερολίνο να αισθάνεται έντονα την ανάγκη να επιβραβεύσει το ευρωπαικό προιόν καθώς σε αυτό ακριβώς στηρίζεται παραδοσιακά. Η γκρίνια πάντως ήταν τέτοια για τις φετινές επιλογές του διευθυντή Ντίτερ Κόσλικ που ολόκληρος υπουργός πολιτισμού έσπευσε να τον υπερασπιστεί, τονίζοντας μάλιστα ότι η αγορά του Φεστιβάλ θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο του χρόνου με νέες αίθουσες. Όπως και να έχει, επιστρέφοντας στα βραβεία, μπορεί να χαίρεται κανείς που η Χρυσή Άρκτος κατέληξε στο ρουμανικό Child's Pose, προσωπικά όμως θα ευχόμασταν να βρισκόμασταν σε μια πιο δυνατή επιλογή και όχι στην πεπατημένη.
Συγκινητική και η ντοκιμαντερίστικη ματιά του Ντάνις Τάνοβιτς στο An Episode in the life of an Iron Picker , μοιάζει όμως με μια ταινία που για τους αδερφούς Νταρντέν θα καλυπτόταν με μια άσκηση μικρού μήκους. Και οι δύο βραβεύσεις μαζί με το πολιτικά ορθό βραβείο σεναρίου στον Τζαφάρ Παναχί για το Parde δείχνουν μια αμηχανία και απλά μια φροντίδα να διατηρηθεί ψηλά το πολιτικό προφίλ του Φεστιβάλ.
Αντίθετα εκτός διακρίσεων έμεινε άδικα και η μεστή και συγκινητικά δωρική Καμίλ Κλοντέλ του Μπρούνο Ντιμόν, μια ακόμη σπουδαία στιγμή του ρηξικέλευθου δημιουργού που συνεχίζει να εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την διαταραχή, ανάμεσα στο υπερβατικό της δημιουργίας και το θείο. Από τις πιο ευχάριστες βραβεύσεις αυτή του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν για το Prince Avalanche ένα αστείο όσο και συγκινητικό buddy movie ριμέικ της ισλανδικής με υπέροχη μουσική από τους Explosions in the Sky, μια ταινία που σηματοδοτεί την ευπρόσδεκτή επιστροφή του σκηνοθέτη στην εποχή του George Washington και κυρίως του All the Real Girls.
Στα θετικά του Φεστιβάλ η απόλυτα επιτυχημένη παρουσία των ελληνικών ταινιών στο Φόρουμ και η συγκίνηση να ακούμε από κριτικούς και διεθυντές φεστιβάλ τα συγχαρητήρια για την καλλιτεχνική αντοχή της χώρας, ενώ αξίζει να σημειώσουμε τη συμμετοχή του Θάνου Αναστόπουλου και της Ελίνας Ψύκου σε ένα επιτυχημένο πάνελ στα πλαίσια του Talent Campus με θέμα το σινεμά στα χρόνια της κρίσης. Δεν απομένει παρά να ευχηθούμε και του χρόνου καλύτερα από όλες τις πλευρές!
