Η Σούμα της Σεζόν

Σεπτέμβριος
Στα μέσα του μήνα και στο ξεκίνημα του πιο δύσκολου χειμώνα για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, εμφανίζεται στα στέκια της πόλης ο νέος Εξώστης που έχει μπόλικο υλικό για το κινηματογραφικό κομμάτι, καθώς η εγχώρια διανομή κατεβαίνει με αρκετά φιλμ. Δεν προλαβαίνουμε για λίγο το Habemus Papam όπου ο Μορέτι δημιουργεί έξυπνα μια εντελώς φανταστική εικόνα των ενδότερων του Βατικανού για να αποδείξει την αθεΐα του, και το μνημειώδες The Guard με τον Μπρένταν Γκλίσον σε μεγάλα κέφια να συστήνει έναν αστυνομικό σε χωριό της Ιρλανδίας που προτιμά να ζει και να λειτουργεί σε δικό του σύμπαν, παρά στην πραγματικότητα που επιβάλλει δωροδοκίες, απειλές και συμμορίες ναρκωτικών.
Στο δεύτερο μισό ξεχωρίζουν δυο Δανοί, ο Τρίερ με την πληρέστερη δουλειά που έδωσε τα τελευταία χρόνια (Μελαγχολία) και η αναμενόμενα μεγάλη στιγμή του Ρεφν μετά από χρόνια συνεχούς προόδου (Drive). Λίγο πιο πάνω τους, δικαιωματικά ταινία του μήνα το ιρανικό Ένας Χωρισμός, καλύτερο φιλμ της Berlinale του 2011, μια ανατομία κοινωνίας σε σύγχυση, όπου οι σκληρές, θρησκευτικές κυρίως, προκαταλήψεις του παρελθόντος επηρεάζουν κάθε τομέα της καθημερινής ζωής προοδευτικών ανθρώπων στο Ιράν. Συμπληρωματικά, τα Crazy Stupid Love και Cowboys and Aliens είναι επαρκείς αλλά όχι πετυχημένες κωμωδίες, ενώ το ελληνικό Γάλα αν και έχει δεκάδες προβλήματα, κόντεψε πρόσφατα να βραβευτεί ως ταινία της χρονιάς από την ελληνική ακαδημία. Χειρότερο του μήνα το Μα πως τα καταφέρνει, μια ανελέητη προσωπική διαφήμιση της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ.
Οκτώβριος
Τα έλεγαν στις Κάννες, τα έλεγαν και στις ΗΠΑ, το πιστοποιήσαμε και εδώ τελικά πως ο Γούντι Άλεν χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα, έφτιαξε αριστουργηματάκι. Άνετα ταινία του μήνα το Μεσάνυχτα στο Παρίσι, που κλείνει το μάτι στην ανάγκη του ανθρώπου να νοιώθει αδικημένος από τη ζωή του και να αναπολεί στιγμές του παρελθόντος του ή να ονειρεύεται ιστορίες που θα ήθελε να ζήσει σε μια άλλη εποχή. Το εύρημα του ταξιδιού στο χρόνο λειτουργεί μια χαρά, ο Όουεν Ουίλσον νοιώθει άνετα με το ρόλο και τα εύκολα αστεία που προκύπτουν γνωρίζοντας το μέλλον των συνομιλητών του είναι χωρίς υπερβολές.
Κατά τα άλλα, ο Αλμοδόβαρ βρίσκεται σε κέφια με το Δέρμα που Κατοικώ, οδηγώντας τον Μπαντέρας σε έναν από τους πιο περίεργους ρόλους στη καριέρα του, ο Κλούνεϊ κινήθηκε σε ρηχά νερά στο Αι Ειδοί του Μαρτίου αναμασώντας γενικότητες για την διαφθορά που επιφέρει η ενασχόληση στα ενδότερα της πολιτικής, ενώ πολύ καλή εκκίνηση σε μεγάλου μήκους φιλμ έκανε ο Μπουγιάρ Αλιμάνι με την Αμνηστία, ένα πορτραίτο της σύγχρονης Αλβανίας που μοιάζει περισσότερο με φυλακή. Συγκινητικό το τετράωρο φιλμ για τη ζωή του Τζορτζ Χάρισον από τον Σκορτσέζε, πέρασαν και δεν ακούμπησαν το Contagion του Σόντερμπεργκ και το ριμέικ του Fright Night, λίγο πιο κακό απ’ όλα – και χειρότερο του μήνα – οι βαρυφορτωμένοι Τρεις(διάστατοι) Σωματοφύλακες του Άντερσον, ικανοί να σηκώσουν τον Δουμά από τον τάφο για να καταραστεί το σινεμά.
Νοέμβριος
Η ώρα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έρχεται σε μια εβδομάδα που οι πολιτικοί μας τόνιζαν μπροστά στις κάμερες την ανάγκη ύπαρξης εθνικής κυβέρνησης και φρόντιζαν πίσω από αυτές να μην υπάρξει με κανένα τρόπο. Με την επικαιρότητα να μονοπωλεί στις συζητήσεις, το φεστιβάλ κινήθηκε σε ρηχά νερά λόγω των αδύναμων αφιερωμάτων του και της έλλειψης συνοχής, κάτι για το οποίο δέχτηκε κριτική ο πρόεδρός του κ. Εϊπίδης. Φουρνιά σπουδαίων ταινιών από τα γύρω φεστιβάλ της χρονιάς υπήρχε βέβαια όπως πάντα, που σε συνδυασμό με τη σαδομαζοχιστική σχέση που έχει ο θεσμός με το κοινό της πόλης – που φροντίζει να γεμίζει τις αίθουσες έστω και αν την υπόλοιπη χρονιά αυτό το κοινό δεν πατάει σε αίθουσες. Τιμή και δόξα στην εταιρία διανομής των Άλπεων του Λάνθιμου, που ανέβασε την ταινία στην Θεσσαλονίκη την εβδομάδα του φεστιβάλ με αποτέλεσμα να τη δουν ελάχιστοι, κάτι που είχε κάνει και το 2010 με τον Μαχαιροβγάλτη με ανάλογα αποτελέσματα.
Ταινία του μήνα ο ξέφρενος Τεν Τεν του Σπίλμπεργκ, που δεν χορταίνεις να τον βλέπεις και να τον ξαναβλέπεις. Και από κοντά του η Επικίνδυνη Μέθοδο του Κρόνενμπεργκ και το Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν της Λ. Ράμσεϊ, δύο φιλμ που ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί με το πρώτο να φτάνει σε πιο συγκροτημένα συμπεράσματα. Οι Υπηρέτριες, ο Ανώνυμος, οι Αθάνατοι και το Πως να κλέψετε έναν ουρανοξύστη αφήνουν το σημάδι του ανώδυνου Χόλιγουντ, ενώ μακράν χειρότερο του μήνα είναι το ανεκδιήγητο Φύλακας Αγγέλων του, υπό νορμάλ συνθήκες, σημαντικού Μ. Φόρστερ.
Δεκέμβριος
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έρχεται στα μέρη μας το The Artist, που ξεκίνησε ως σινεφιλική αναφορά-έκπληξη στο διαγωνιστικό των Καννών για να καταλήξει σε θριαμβευτή των Όσκαρ. Ο Χαζαναβίτσιους πέρα από την ιδέα του να απορρίψει τον ήχο, φτιάχνει και μια ιστορία σαν λαϊκό δράμα αντίστοιχο με αυτά που μεσουρανούσαν στα χρόνια του βωβού, με φόντο μάλιστα τα εσωτερικά του τότε Χόλιγουντ, οπότε όλη αυτή η αυτοαναφορικότητα του βγήκε σε καλό δίνοντας στο φιλμ πέρα από την καλλιτεχνική, και εμπορική επιτυχία – δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων που έχει μια τέτοια κυκλοφορία.
Στις μετριότητες και τα αναμενόμενα Χριστουγεννιάτικα φιλμ της εποχής, ευχάριστες εκπλήξεις ήταν οι κυκλοφορίες του Τυραννόσαυρου(με τον σπαρακτικό Peter Mullan να προσπαθεί να επιβιώσει όντας αντιμέτωπος με την μοναξιά και την οργή του) και του Moneyball, ταινία-ωδή για τον μικρό μάνατζερ που κρύβουμε μέσα μας και βρίσκεται πίσω από μεγάλες αθλητικές επιτυχίες. Σημαντικό επίσης και το γαλλικό Πολεμώντας για την Νίκη που παρουσιάζει μέσα από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά την αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας, λιγότερο σημαντικά το φουτουριστικό In Time και το οσκαρικών διαθέσεων Επτά μέρες με τη Μέριλιν. Κάτω κάτω, και ακόμη παρακάτω, στη συνταγή του Valentine’s Day, το New Year’s Eve, ικανό να σε βάλει να υπογράψεις υπέρ της κατάργησης της Πρωτοχρονιάς και των γιορτών γενικότερα.