Ντοκιμαντέρ, 2012, Ελλάδα, 91 λεπτά
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Παίζουν: Νικολίτσα Ντρίζη, Ερρίκος Λίτσης, Αλεξάνδρα Αιδίνη, Κώστας Ξυκομηνός, Κατερίνα Φωτιάδη, Λουκία Πιστιόλα
Σε μια πόλη που αποσυντίθεται, τρεις νέες γυναίκες ψάχνουν διέξοδο. Η Ιρίνα ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά για να ξεφύγει από την ''οικογένεια'' της που την εκδίδει. Η Αννα παντρεύεται για να διώξει το φάντασμα της διαλυμένης της οικογένειας, ενώ η Βέρα, στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής, έρχεται αντιμέτωπη με την κρυμμένη πραγματικότητα τής δικής της οικογένειας. Μέσα σε τρεις μέρες οι πορείες τους διασταυρώνονται απροσδόκητα και τις οδηγούν προς μια βίαιη ενηλικίωση. Μέχρι που μπορούν να φτάσουν για την ευτυχία;
Με προφανή την ειρωνεία στον τίτλο της ταινίας του ο Δημήτρης Αθανίτης βυθίζεται για ακόμη μια φορά στην Αθήνα και τις ιστορίες της. Προσωπικά έχω μια αδυναμία στις δύο πρώτες ιστορίες του, το Αντίο Βερολίνο και το Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο, τις οποίες θεωρώ κινηματογραφικά ιστορίες με πολύ ζωντάνια και νεύρο. Το σινεμά του Αθανίτη είναι έτσι κι αλλιώς ανθρωποκεντρικό. Πολύ περισσότερο είναι αισθητικά κινηματογραφικό.
Στις Τρείς Μέρες Ευτυχίας η μπλε φωτογραφία ζωγραφίζει την διάχυτη κατάθλιψη στα πρόσωπα των ηρωίδων του. Το πεπρωμένο είναι μια έννοια από την οποία δεν ξεφεύγεις εύκολα και αυτό το ξέρει καλά ο Αθανίτης σε κάθε ιστορία του. Οι γυναίκες αυτές προσπαθούν, σε αυτό το χρονικό διάστημα που περιγράφεται, να ξεπεράσουν αμαρτίες, εμπόδια και λάθη μιας ολόκληρης ζωής. Ταυτόχρονα έρχονται αντιμετωπες με την αυτογνωσία και συγκρούονται με τον ίδιο τους τον εαυτό και τα όνειρα τους.
Παρά την μελαγχολική ατμόσφαιρα, που υποδειγματικά χτίζει ο Αθανίτης, την προφανή ψυχολογικά αλλά όμορφα φιλτραρισμένη μπλε κινηματογράφιση και την προσοχή με την οποία κοιτάει η κάμερα αυτές τις τρείς νεαρές γυναίκες οι γκονταρικοί – εικαστικά και λεκτικά – βερμπαλισμοί περί ευτυχίας και η ελλειπτική αφήγηση του σκηνοθέτη δεν αφήνουν περιθώρια στον θεατή να συνδεθεί άμεσα με τις ηρωίδες της ταινίας. Πολύ περισσότερο γιατί λείπει το πάθος που ενισχύει την γενική κατήφεια μιας προσωπικής κρίσης. Η αδυναμία των τριών νεαρών πρωταγωνιστριών να υποστηρίξουν δραματικά το φορτίο των ηρωίδων τους ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτό το γεγονός. Οι αμηχανίες και οι σιωπές δεν λειτουργούν λυτρωτικά και όταν η κορύφωση και η σύγκρουση με το πεπρωμένο θα έρθει, η συνάντηση και η ανταλλαγή εικόνων με τον θεατή θα είναι ένα καθυστερημένο ραντεβού με ανάμεικτα συναισθήματα.
