Το κοράκι

Λίγα είναι γνωστά για τις τελευταίες μέρες του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τα αίτια του θανάτου του παραμένουν άγνωστα μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα την ανάπτυξη θεωριών που εκτείνονται από το φυσιολογικό μέχρι το υπερβατικό. Η ταινία του Τζέιμς Μακ Τιγκ, προστατευόμενου των αδερφών Γουατσόφσκι, αφηγείται μία απίθανη, αλλά ενδιαφέρουσα σε επίπεδο μυθοπλασίας, εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο Πόε πέρασε τις τελευταίες του μέρες κυνηγώντας έναν serial killer, που σκότωνε τα θύματά του αντιγράφοντας τις μακάβριες ιστορίες του.

Ο Πόε παρουσιάζεται στο φιλμ ως μια βυρωνική φιγούρα, προσέγγιση κοντά στην πραγματικότητα σύμφωνα με μαρτυρίες των συγχρόνων του, που τον θέλουν αυτοκαταστροφικό και συνάμα γοητευτικό. Εκείνο που διαφέρει σημαντικά από το πρωτότυπο είναι η απόδοση του λογοτεχνικού κόσμου του Πόε. Ο λυρισμός της γραφής του αντικαθίσταται από μια ευθύτητα εγγύτερη σε άλλου τύπου αναγνώσματα, ενώ το διαρκές θεματικό του φλερτ με το θάνατο , εδώ απαγκιστρώνεται από την μεταφυσικότητα του και περιορίζεται ερμηνευτικά σε επίπεδα φρικιαστικής εικονογραφίας. Ο ίδιος ο μεταμοντερνισμός της κεντρικής ιδέας, που θέλει το συγγραφέα να έρχεται αντιμέτωπος με το λογοτεχνικό του σύμπαν και τις εμμονές του, παραπέμπει περισσότερο σε ιστορία του Στίβεν Κίνγκ, παρά του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Μολαταύτα η ταινία δεν είναι το «τέρας» που διαλαλούν αρκετές κριτικές από το εξωτερικό. Ευπρεπής σ’αυτό που θέλει να είναι, δηλαδή μια «φτηνή» (όχι φτηνιάρικη) ιστορία μυστηρίου και με σκηνογραφία λεπτομερώς μελετημένη, πετυχαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της να κινήσει το ενδιαφέρον σου για την εξέλιξη της δράσης και να σε μεταφέρει στην εποχή που αυτή (η δράση) λαμβάνει χώρα, έστω κι αν η σποραδική παρεμβολή ψηφιακών πλάνων -σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη της- σε επαναφέρει άτσαλα στο σήμερα.