Animation, 2012, ΗΠΑ, 86 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κρις Ρενό, Κάιλ Μπάλντα
Με τις φωνές των: Ντάνι Ντε Βίτο, Ζακ Έφρον, Εντ Χελμς
Πιτσιρικάς που ζει σε μια εξ’ ολοκλήρου τεχνητή πόλη, αναζητά ένα αληθινό δέντρο για να κερδίσει την καρδιά ωραίας γειτονοπούλας κι απευθύνεται στον Once-ler, έναν γέρο που ζει απομονωμένος σε καλύβα εκτός πόλης, για να μάθει τι απέγιναν τα δέντρα κι ο Once-ler του αφηγείται μια ιστορία ανθρώπινης απερισκεψίας και απληστίας.
Η δημιουργική ομάδα του Despicable Me παίρνει ένα βιβλίο του πολυαγαπημένου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δόκτωρος Seuss, το αμπαλάρει με φανταχτερά χρώματα, που αντιτίθενται στην απλότητα της ιστορίας και του ηθικού της διδάγματος, προσθέτει με το στανιό δυο-τρία set-pieces χλιαρού ενδιαφέροντος, για να μη βαρεθούν τα πιτσιρίκια (δε διστάζουν μάλιστα να παραβιάσουν και την βασική αρχή του Lorax, του προστάτη των δέντρων, περί μη επέμβασης στην ανθρώπινη βούληση, προκειμένου να κάνουν τη δράση πιο επεισοδιακή) και πλάθει ένα εξαιρετικά άνισο animation.
Η παρούσα και στο βιβλίο οικολογική ατζέντα γίνεται αυτοσκοπός, όταν στο Wall-e για παράδειγμα ήταν μια παράμετρος του φιλμ και προωθείται με τρόπο που απέχει πολύ από τη λεπτότητα του τελευταίου. Τα μουσικοχορευτικά ιντερλούδια μάλλον στόχευαν στην πρόκληση συνειρμικής αναγωγής σε αγαπημένες animation στιγμές του παρελθόντος (κυρίως ντισνεϊκής προέλευσης), κανένα όμως δε διαθέτει μελωδία ικανή να σφηνωθεί στο πίσω μέρος του εγκεφάλου και να σφυριχθεί κατά την έξοδο από την αίθουσα. Η παραδοσιακή, λαϊκίστικη προσθήκη των χαριτωμένων, βουβών περιφερειακών χαρακτήρων (άπαντες εκπρόσωποι του ζωικού βασιλείου) κατορθώνει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, μα δεν δύναται να αναιρέσει τη γενικότερη μετριότητα του εγχειρήματος. Χωρίς να είναι το πιο αδύναμο animation της πρόσφατης μνήμης (η ραγδαία αύξηση της παραγωγής τα τελευταία χρόνια μας έχει δώσει αρκετά «τέρατα»), το Lorax σε κάνει να εκτιμήσεις περισσότερο τη δουλειά του Ρον Χάουαρντ στη live-action μεταφορά του The Grinch. Κι αυτό δεν είναι καλό νέο.
