Animation, 2012, ΗΠΑ, 87 λεπτά
Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Με τις φωνές των Μάρτιν Λαντάου, Γουινόνα Ράιντερ, Μάρτιν Σορτ, Κάθριν Ο'Χαρα
Σε μια εποχή που η μάζα απαιτεί μεγαλύτερο ρεαλισμό από το σινεμά «απόδρασης» (πόσο αντιφατικό, αλήθεια), οι παραμυθάδες πρέπει να τεθούν υπό προστασία. Αν εκλείψουν οι δημιουργοί που αφηγούνται ιστορίες εκτυλισσόμενες σε κόσμους φανταστικούς με απίστευτα γεγονότα και απίθανους χαρακτήρες, εκείνοι για τους οποίους ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη από το να συναρπάσουν τα πλήθη είναι να βρουν κι άλλους ανθρώπους που να πιστεύουν στα παραμύθια, όπως οι ίδιοι, ο κόσμος μας θα έχει γίνει ένα ακόμα λιγότερο όμορφο μέρος για να ζεις. Τέτοιος δημιουργός είναι και ο Τιμ Μπάρτον.
Ένας εκκεντρικός τύπος που στο σύνολο της καριέρας του αφηγείται μακάβρια παραμύθια με στόχο να προκαλέσει όχι τον τρόμο απέναντι στην ιδέα του θανάτου, αλλά τη συμφιλίωση με αυτή.
Κοντεύοντας να συμπληρώσει τρεις δεκαετίες στον χώρο έχει – όπως κάθε δημιουργός που δε λέγεται Κιούμπρικ – τις καλές και τις λιγότερο καλές στιγμές του. Στο
Frankenweenie με εμφανή διάθεση αυτοκριτικής βάζει τον νεαρό ήρωα του να ρωτά τον δάσκαλο του, που μοιάζει στον Βίνσεντ Πραϊς, τί πάει στραβά κι ενώ το ένα πείραμα του πετυχαίνει, το δεύτερο αποτυγχάνει, για να λάβει την απάντηση πως οφείλεται στο ότι ίσως δεν αγαπούσε το δεύτερο, όπως το πρώτο.
Ευτυχώς το γλυκύτατο
Frankenweenie είναι ένα από τα «πειράματα» που αγαπά. Κι αν στην «τερατώδη» κορύφωση του η σινεφιλία καταπνίγει την ιστορία, είναι επειδή ο Μπάρτον θέλει να απευθύνει ένα εγκάρδιο ευχαριστώ στους ήρωες των παιδικών του χρόνων. Με τί καρδιά να τον ψέξεις;
