Ντοκιμαντέρ, 2012, Ελλάδα, 70 λεπτά
Σκηνοθεσία – Παραγωγή: Παναγιώτης Κουντουράς – Διονυσία Αρβανίτου
Στο μονότονο γρύλισμα της μηχανής, μέσα σε τέσσερις τοίχους, μία και μοναδική κίνηση του χεριού του ζωντανεύει ήρωες, λέξεις, συναισθήματα ενός κόσμου τόσο κοντινού, που όμως δεν τον βλέπουμε αν δεν το θελήσει εκείνος: ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μοντέρ, φωτιστές, ηχολήπτες κρέμονται απ’ τα χέρια, την ετοιμότητα και τη σπιρτάδα του, όταν μας επιτρέψει να διεισδύσουμε στον φανταστικό χώρο του σινεμά. Αυτός ο μοναχικός, ο ερημίτης στο βασίλειό του. Τον αποκαλύπτουν και αποκαλύπτεται. Ο μηχανικός προβολής, ο αφανής ήρωας, όπως δεν τον γνωρίζουμε. Και, ίσως, όπως δεν γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του…
Είδα τους “Αφανείς Ήρωες” πριν δύο μήνες σε μια ειδική προβολή στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Από την αρχή κατάλαβα πως έχω μπροστά μου ένα έργο αγάπης που με γύριζε χρόνια πίσω στην συγκίνηση που είχα αισθανθεί χάρη στον Τορνατόρε για το διαμάντι του “Σινεμά ο Παράδεισος”.
Με μόνα εφόδια την θεωρητική κατάρτιση, που τους παρέχει η συγκεκριμένη σχολή, αλλά και αρκετό τσαγανό πήραν μια ψηφιακή κάμερα για να φτιάξουν μια μεγάλου μήκους ταινία για τους μηχανικούς προβολής των παραδοσιακών κινηματογράφων της Θεσσαλονίκης. Δεν θέλω να σας πω ότι η ταινία είναι αριστούργημα. Δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο. Θέλω όμως να σας μεταφέρω την συγκίνηση που ένιωσα ως θεατής για την γενναιότητα, τον ρομαντισμό και τον σεβασμό τους απέναντι σε μια ομάδα απρόσωπων εργαζόμενων που κάθε μέρα (μα κάθε μέρα!) ζουν, αναπνέουν και εργάζονται σε μια κλειστή κινηματογραφική αίθουσα όταν όλοι εμείς διασκεδάζουμε με το αποτέλεσμα της δουλειάς τους και το θεωρούμε δεδομένο.
Η δουλειά του Παναγιώτη και της Διονυσίας είναι σημαντική για δύο λόγους: ο πρώτος αφορά την καταγραφή της μνήμης και την τεκμηρίωση ενός κομματιού της (πολιτιστικής) ιστορίας της Θεσσαλονίκης των τελευταίων 30 χρόνων. Άραγε πόσο να αντέξει αυτο το επάγγελμα ή η παραδοσιακή αίθουσα με την επέλαση της κρίσης και της τεχνολογίας? Ο δεύτερος λόγος αφορά τους ίδιους ως δημιουργούς. Βαπτισμένοι μέσα στο σελιλόιντ που τρέχει να αγκαλιάσει το φως οι δύο νεαροί κινηματογραφιστές κάνουν το πιο ιδανικό ξεκίνημα χωρίς να μεμψοιμοιρούν περιμένοντας λεφτά από το Κέντρο Κινηματογράφου. Σκεφτείτε ότι στο ζενερίκ το όνομα τους παρελαύνει στη σκηνοθεσία, στο σενάριο, στο μοντάζ, στη φωτογραφία, στον ήχο, στους φωτισμούς! Ντουέτο ορχήστρα με λίγα λόγια! Υποκλίνομαι σε αυτό το πάθος, τους εύχομαι τα καλύτερα από καρδιάς και σας προτρέπω να προσέξετε το ταλέντο τους βλέποντας την ταινία.
