Η Αίσθηση του Έρωτα

Ένα από τα χαρακτηριστικά της τελευταίας δεκαετίας είναι η διόγκωση της εσχατολογικής παραφιλολογίας. Περιβαλλοντικές ενδείξεις και θρησκευτικές προκαταλήψεις προμηνύουν μια ολοκληρωτική καταστροφή του κόσμου, κοινωνιολόγοι και οικονομολόγοι κάνουν λόγο για την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού και όλοι μαζί συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον, που συνοψίζεται στο τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε. Επόμενο είναι οι σχετικές κινηματογραφικές παραγωγές να πληθαίνουν.

Κι ενώ μέχρι πρότινος η καταστροφολογία ήταν προνόμιο πολυδάπανων, θορυβωδών υπερπαραγωγών, εδώ και μερικά χρόνια απασχολεί ιδιαίτερα τους ανεξάρτητους δημιουργούς, που καταθέτουν την δική τους εκτίμηση πάνω στο τέλος του γήινου σύμπαντος γενικότερα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Melancholia, η υπνωτιστική φιλμική ραψωδία του Λαρς Φον Τρίερ) και του ανθρώπινου γένους ειδικότερα.

Το τελευταίο αποτελεί το κεντρικό θέμα της νέα δουλειάς του σκωτσέζου δημιουργού Ντέιβιντ Μακένζι (Young Adam, Hallam Foe), όπου οι άνθρωποι χάνουν τις αισθήσεις τους μία, μία για αδιευκρίνιστους λόγους. Το ξέσπασμα αυτής της άγνωστης επιδημίας φέρνει κοντά έναν σεφ και μια επιδημιολόγο, η σχέση των οποίων εξελίσσεται παράλληλα με την πορεία προς το τέλος. Ένα στοχαστικό voice-over απροσδιόριστης πηγής δίνει καθολική διάσταση στην ιστορία τους. Αρχειακά πλάνα από περιστατικά πραγματικής, κτηνώδους βίας κάνουν πιο σκοτεινή την απεικόνιση της ανθρώπινης φύσης. Η ατμόσφαιρα είναι μελαγχολική, μια μελαγχολία που εντείνεται από το ανάλογων διαθέσεων μουσικό score του Μαξ Ρίχτερ.

Η Αίσθηση του Έρωτα δεν είναι σε καμία περίπτωση η feel-good ταινία της χρονιάς.
Κι όμως. Παρά τον διάχυτο πεσιμισμό του εγχειρήματος, ο Μακένζι πιστεύει ότι, έστω και λίγο πριν το τέλος, ο άνθρωπος θα αποβάλλει τον εγωκεντρισμό του, θα στραφεί στο διπλανό του και θα «φύγει» με την αίσθηση που περιγράφει ο ελληνικός τίτλος. Και είναι αυτή η αγαπησιάρικη κατακλείδα, που απογειώνει το φιλμ σε υψηλά επίπεδα συγκίνησης.