Μετά τα Τέρατα
Εξαρχής το φετινό Sundance, μετά τις περσινές περιγραφές των κριτικών στην προβολή του Beasts of the Southern Wild, είχε αυτό το βάρος του περσινού νικητή του, που θα κάλυπτε όποιον γνωστό ή άγνωστο κατέβαινε στο διαγωνιστικό του τμήμα. Με πολύ κόσμο να επιμένει πέρυσι ότι ήταν ίσως το καλύτερο φιλμ που παίχτηκε εκεί ποτέ (!) και αυτόν τον καιρό να ετοιμάζεται για την οσκαρική μάχη, ο διάδοχός του θα έπρεπε ή να προσφέρει ένα εξίσου εντυπωσιακό θέαμα ή να διακριθεί σε διαφορετικούς τομείς.
Το κοινό στοιχείο που είχαν πάντως ο τελικός φετινός νικητής με το Beasts of the Southern Wild, ήταν πως κανένα από τα δυο δεν πήγε εκεί με το buzz του φαβορί. Το Fruitvale, που τελικά κέρδισε, μπορεί να μην υμνήθηκε τόσο, αλλά συγκίνησε αρκετούς με την καταγραφή της παραμονής Πρωτοχρονιάς του 2009 ενός 22χρονου, που λίγες ώρες αργότερα σκοτώθηκε από αστυνομικά πυρά, σε διάρκεια ενός καυγά τον οποίο δεν προκάλεσε. Η αληθινή αυτή ιστορία αποτέλεσε αφορμή για πολλές συζητήσεις τότε στις ΗΠΑ γύρω από την αστυνομική βία, και μετατράπηκε σε ένα δυνατό δράμα από τον Ράιαν Κούγκλερ – χωρίς προηγούμενη μεγάλου μήκους δουλειά στο ενεργητικό του.
Πολύ μεγάλη απήχηση είχαν αρκετά ντοκιμαντέρ τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και διεθνή, με ιδιαίτερη έμφαση στην πολιτική επικαιρότητα, φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα αλλά και , όπως πάντα, τη μουσική. Στα βραβεία, το US Documentary κέρδισε το Blood Brother, μια ιστορία με θέμα έναν τουρίστα που στο ταξίδι του στην Ινδία γνωρίζει μια ομάδα παιδιών που είναι φορείς του HIV και μένει εκεί για να τα βοηθήσει. Στο World Documentary, το A River Changes Course δείχνει την Καμπότζη ως παράδειγμα χώρας που διαλύεται καθημερινά από συμφέροντα.
Οι ταινίες πάντως για τις οποίες έγινε η περισσότερη συζήτηση ήταν κάποια σίγουρα χαρτιά που προβλήθηκαν εκτός διαγωνιστικού. Τα καλύτερα λόγια απέσπασε το Before Midnight, όπου οι Ρ. Λινκλέιτερ, Ι. Χωκ και Ζ. Ντελπί ξανασυναντούν τον Τζέσι και τη Σελίν, 9 χρόνια μετά το Παρίσι ως παντρεμένο ζεύγος πλέον, με τους διαλόγους να στέκονται πάλι στο ύψος των περιστάσεων, συνεχίζοντας επάξια αυτή την υπέροχη ιστορία. Με θετικό buzz έφυγε επίσης η πρώτη δουλειά στις ΗΠΑ του κορεάτη Τσαν Παρκ-Γουκ (Oldboy), Stoker, και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Don Jon’s Addiction. Αντίθετα, θίχτηκε η μετριότητα του πρόχειρου Jobs, η ατολμία του Lovelaceκαι οι αδεξιότητες του Two Mothers, άλλης μιας αποτυχίας στο ενεργητικό της Αν Φοντέν.
Τέλος, από τη στιγμή που το Sundance συχνά τροφοδοτεί και τα δικά μας φεστιβάλ με ταινίες, υπάρχουν 2 περιπτώσεις που ο γράφων ελπίζει να δει στα μέρη μας. Η πρώτη είναι το Upstream Color, που έχει ήδη πολλούς ενθουσιώδεις οπαδούς, η δεύτερη ταινία του Σέιν Κάρουθ, του ανθρώπου που έφτιαξε σχεδόν μόνος του έναν από τους πιο ιδιαίτερους γρίφους του σύγχρονου σινεμά, το αλησμόνητο Primer (2004). Πλάι σ’ αυτό, το Computer Chess του παλιού γνώριμου από τα mumblecore αφιερώματα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Άντριου Μπουτζάλσκι, ο οποίος προσομοιώνει ένα εργαστήριο του 1980, περιγράφοντας την προσπάθεια μιας ομάδας νεαρών, να φτιάξουν τον πρώτο υπολογιστή που θα μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε άνθρωπο στο σκάκι.
