Παρενέργειες

Προσπαθώντας να δώσει έμφαση στην απόφασή του να αποσυρθεί από την κινηματογραφική σκηνοθεσία (καθώς δεν φαίνεται να τον πιστεύουν και πολλοί), ο Σόντερμπεργκ μεταξύ άλλων εξέφρασε σε συνεντεύξεις τη θλίψη τού πως το κοινό για το οποίο έφτιαχνε ταινίες μετακινείται σταδιακά στην τηλεόραση. Κάτι που δεν χρειάζεται να δουλεύει κάποιος από μέσα για να το καταλάβει, η τηλεόραση του 21ου αιώνα βλέποντας πως απευθύνεται σε ένα πιο ανυπόμονο κοινό, του προσφέρει σε 45 λεπτά ότι έκανε παλαιότερα ένα φιλμ σε δυο ώρες. Το φιλμ μοιάζει πολύ μεγάλο σε διάρκεια σήμερα, μοιάζει φλύαρο και βαρετό στα μάτια αυτού του κοινού και τα στούντιο επιστρατεύουν εφέ και 3D για να του δώσουν ελκυστικότερο περίβλημα.
Ο Σόντερμπεργκ δίνει σε αυτό το κοινό μια ταινία που μοιάζει με δύο ενωμένες. Το εύρημα δεν είναι καινούριο, είναι το σήμα κατατεθέν του χιτσκοκικού Ψυχώ (1960), που το χρησιμοποίησαν αρκετά νέο-νουάρ όπως το Body Heat (1981). Και αν θέλει να περιγράψει κάποιος με μια λέξη τις Παρενέργειες θα τις κατέτασσε στα νέο-νουάρ, ένα είδος που εκλείπει, γι’ αυτό άλλωστε και το όλο φιλμ περιβάλλεται από μια παλαιομοδίτικη όψη. Όχι γιατί ο Σόντερμπεργκ είναι νοσταλγικός στην εικόνα του (ουδέποτε υπήρξε πέραν ίσως του Καλού Γερμανού, καθώς ακόμη και τα Ocean’s 11-12-13 αντιπαραθέτουν τη μεταμοντέρνα αφήγηση στην ρετρό αισθητική τους), αλλά γιατί δίνει ένα φιλμ από αυτά που πριν λίγα χρόνια ξαφνικά έπαψαν να γυρίζονται και τα σενάρια που τα στήριζαν έγιναν μικρότερες ιστορίες για να αναληφθούν από την τηλεόραση. Και μέσα από τα απαισιόδοξα χρώματά που έχει ο κόσμος του, έρχονται στον νου μας οι αντίστοιχες σκέψεις του σκηνοθέτη για το σινεμά αυτού του είδους.
Σε αυτά τα χρώματα βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ένας κόσμος δύο όψεων που ενώνει τις 2 υπο-ιστορίες. Ακόμη και ο τίτλος του φιλμ έχει διττή έννοια, μιλά για τις παρενέργειες της εισβολής των ψυχοφαρμάκων στο σύγχρονο αστικό lifestyle και τις παρενέργειες που υπάρχουν όταν αυτό χρησιμοποιεί τα φάρμακα για να δικαιολογήσει “ανώμαλες” συμπεριφορές. Υπάρχουν διπλά προσωπεία, υπάρχουν καλοί και κακοί που αντιστρέφονται, υπάρχει διπλή προσέγγιση στην αφήγηση (περισσότερο δράμα στην αρχή, περισσότερο μυστήριο έπειτα). Ένα αμφιταλαντευόμενο σύμπαν, από έναν αμφιταλαντευόμενο σκηνοθέτη, που ξοδεύοντας τη μισή σχεδόν ζωή του – αισίως πενηντάρης, με πρώτο φιλμ το 1989 – στο σινεμά, παρακολουθεί με σκεπτικισμό την εξέλιξή του.