Περιπέτεια/ Θρίλερ, 2012, Η.Π.Α., 157 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κάθριν Μπίγκελοου
Παίζουν: Τζέσικα Τσάστεϊν, Τζόελ Έγκερτον, Μαρκ Στρονγκ, Έντγκαρ Ραμίρεζ.
Το κυνήγι για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν απασχόλησε όλο τον κόσμο, ύστερα από το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Χρειάστηκαν περισσότερα από δέκα χρόνια για τον εντοπισμό του (σε ένα οίκημα σε προάστιο μιας μιρκής πόλης του Πακιστάν) και τελικώς μία μικρή ομάδα πρακτόρων της CIA τον εξόντωσε κατά τη διάρκεια μιας μυστικής επιχείρησης.
Η Κάθριν Μπίγκελοου (Στην κόψη του νήματος, The Hurt Locker), με την καθοριστική σεναριακή συμβολή του δημοσιογράφου Μαρκ Μπόουλ, κινηματογραφεί μερικές από τις κομβικότερες, και ως επί το πλείστον άγνωστες, στάσεις της πολυετούς αναζήτησης του Μπιν Λάντεν από τη CIA -με εμβόλιμες κάποιες λιγοστές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του Δυτικού Κόσμου. Παρά το γεγονός πως η αφήγηση είναι αποκλειστικά εστιασμένη στην αμερικάνικη πλευρά, επιχειρείται μια συνειδητή αποστασιοποίηση και επιτυγχάνεται μια εκτιμητέα ψύχραιμη απεικόνιση των τεκταινόμενων, ακόμη και στην τελευταία –θαυμαστά γυρισμένη, καταιγιστικά αγωνιώδη και πρακτικά κρίσιμη ως προς την έκβαση της ιστορίας- ώρα της ταινίας.
Παράλληλα με την όλη επιχείρηση εντοπισμού του Μπιν Λάντεν εξελίσσεται και η επαγγελματική ωρίμανση (το «ψήσιμο», σε μια εξ’ ορισμού σκληρή δουλειά) της ανελισσόμενης πράκτορα, Μάγια. Στην πρώτη σκηνή βασανισμού του Εχθρού (που στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας προτιμάται να μην συγκεκριμενοποιείται σε πρόσωπα), ανάμεσα στα γκρο πλαν σε βασανιστή και βασανιζόμενο, συχνά η κάμερα εστιάζει στο τρομερά σοκαρισμένο πρόσωπο της Μάγια. Το ίδιο πρόσωπο που, σχεδόν δύο ώρες κινηματογραφικού χρόνου αργότερα, θα φτάσει να εκφέρει τα θέλω του με τους πιο αποφασιστικούς σπασμούς, όταν θα αναλάβει όλο το ρίσκο και την ευθύνη ως επιτελάρχης. Καταφέρνοντας να επικρατήσει, μάλιστα, σε έναν χώρο παραδοσιακά ανδροκρατούμενο –σαν τον αντίστοιχο της Μπίγκελοου, καλή ώρα- που τα θηλυκά είναι συνήθως αναλώσιμα ή οι παράπλευρες απώλειες (όπως η στενή της φίλη). Με την εμφατική υπογράμμιση, στο φινάλε, του τιμήματος που φέρει μια τέτοια μονομανής επιδίωξη που μπορεί μεν να οδηγεί στην επαγγελματική και ηθική καταξίωση, αλλά αφήνει ένα πελώριο ανθρώπινο κενό.
Εν κατακλείδι, η ταινία της Μπίγκελοου αποφεύγει να πολιτικολογήσει (σοφά , αν με ρωτάτε, αναλογιζόμενος πόσο πρόσφατος είναι ο απόηχος και οι σχετικοί τριγμοί) αποτελώντας μια πρώτης τάξεως συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία καταδίωξης (είτε σε αφορά σημαντικά είτε όχι ο φάκελος Μπιν Λάντεν και τρομοκρατία), στιβαρή και πυκνή σε λεπτομέρειες, διαθέτοντας ένα εναρμονισμένα και διακριτικά υποβλητικό soundtrack –από αυτά που δε μας είχε συνηθίσει ο Ντεπλά.
