Looper

Ξεκινώντας με voice-over του ήρωα που εξηγεί επακριβώς το ρόλο του και τους κινδύνους που έχει αυτός, ο Τζόνσον δείχνει από την αρχή τον φιλόδοξο και εντυπωσιακό σκοπό της ταινίας του, που είναι η αποφυγή του κάθε εντυπωσιασμού ο οποίος μπορεί να προσφερθεί απλόχερα σε μελλοντολογικό σενάριο που ασχολείται με το ταξίδι στο χρόνο. Κι έτσι συνεχίζει, γυρίζοντας σκηνές σε χωράφια και έρημους χώρους, με όσο το δυνατό μειωμένες σκηνές δράσης, σχεδόν ανύπαρκτα εφέ και ελάχιστα τεχνολογικά αντικείμενα που θα μπορούσαν να εξάπτουν τη φαντασία του θεατή. Άλλωστε η δυστοπία που δείχνει, βασίζεται στον υπαρκτό και σήμερα φόβο πως όλη η τεχνολογική πρόοδος στο μέλλον γίνεται για να την εκμεταλλεύονται οι λάθος άνθρωποι, μετατρέποντας τους υπόλοιπους σε περιφερόμενα όντα με ελάχιστα όνειρα και φιλοδοξίες.
Σε αυτό τον κόσμο αντιπαραθέτει και δίνει μεγάλη σημασία στην ανθρώπινη επαφή. Η δύναμη της αγκαλιάς, η ερωτική επιθυμία και η ανάγκη για αγάπη σε οποιαδήποτε ηλικία είναι τα στοιχεία που σύμφωνα με τον Τζόνσον έλειψαν από τον κόσμο και οδήγησαν σ’ αυτό που περιγράφει. Κάθε είδους σχέση που αναπτύσσεται στο φιλμ (γονική, ερωτική, φιλική) αποτελεί ένα είδος πρότυπου, γι αυτό και η επιτυχής ανάπτυξη τους συνδέεται (ως αναγωγή προς το γενικό) με την ευημερία του κόσμου, ενώ η υπαρξιακή σχέση του ήρωα με την μελλοντική του μορφή περιγράφεται κυνικά – μοιραία η μελλοντική μορφή θα δώσει κάποιες συμβουλές και επίσης μοιραία ο νεαρός ήρωας δε θα τις δώσει σημασία.
Το αμφιλεγόμενο φινάλε για τη σχέση παρόντος-μέλλοντος δεν εξυψώνει αλλά και σε καμία περίπτωση δεν καταστρέφει την προσέγγιση που γίνεται ως εκείνη την ώρα στο κοντινό μας μέλλον, και το όλο project παίρνει δικαίως μια θέση στις κορυφές της φθηνής επιστημονικής φαντασίας, ενώ παράλληλα αποτελεί και το highlight της μέχρι τώρα φιλμογραφίας του Τζόνσον (Brick, Brothers Bloom).