Σούπερ Δημήτριος

Σε μια χώρα που καθημερινά βιώνει μια παρακμή χωρίς σταματημό η μόνη ελπίδα για τους απλούς πολίτες, που παρακολουθούν παθητικά τα πάντα μέσα από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες, είναι ένας υπερήρωας όπως ο Σούπερ Δήμητριος. Αν το καλοσκεφτείς όμως το μόνο πράμα που τελικά μπορεί να σε σώσει είναι το χιούμορ. Είναι αυτό το χιούμορ και η καυστική σάτιρα, από τα χρόνια του Αριστοφάνη ακόμα, που σε κάνει να προχωράς ένα βήμα μπροστά, λυτρωμένος από αυτό το επαχθές βάρος της παρακμής της ίδιας της καθημερινότητας σου.

Κάπως έτσι μάλλον ξεκίνησαν τα παιδιά της Otinanai productions την ιδέα τους αναδεικνύοντας την περίπτωση της Θεσσαλονίκης ώστε να σχολιάσουν εύστοχα τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί, την διαρκή παρακμή της πόλης αλλά και ότι τους κάνει μέσα σε αυτο το αντιφατικό και ετερόκλητο σύμπαν να γουστάρουν γενικά. Φραπεδαράδες, πιτογυρόβιοι και μπουγατσόφατσες, συντήρηση, ωχαδερφισμός, αδιαφορία και ότι ήθελε προκύψει.

Η ταινία είναι ένα ψηφιακό cult b-movie με οργιαστική διάθεση σε ότι αφορά το χιούμορ. Αποτελεί μια πρώτης τάξεως σατιρική καταγραφή για την Θεσσαλονίκη που ζούμε χρόνια τώρα. Για αυτό και ο Σουπερ Δημήτριος καλώς πετάει με την λεβεντιά του και έρχεται να μας σώσει από τον κιτς σουρεαλισμό που ζούμε εδώ και καιρό. Η σύνδεση με τον επίσης cult Γιγαντιαίο Μουσακά του Π. Κούτρα, που μας είχε φτιάξει άγρια πριν καμιά δεκαριά χρόνια, είναι εμφανής στο αναφορικό πεδίο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτο, καθώς ο υπερήρωας μας είναι διαβασμένος όσο δεν πάει σε κινηματογραφικές αναφορές. Το παιχνίδι και η αναφορά του στα κόμιξ, στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, στο ελληνικό μελόδραμα, στο σπαγγέτι γουέστερν, στη σάτιρα και στην κωμωδία είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική στο σενάριο (το οποίο χτίσανε απο κοινού με παρεϊστικη διάθεση οι Αλέξανδρος Στογιάννης, Σπύρος Παπαναούμ, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Γιώργιος Παπαϊωάννου, Αργύρης Πούγγουρας, Μπάμπης Παπαποστόλου, Δημήτρης Βαϊνάς). Αξίζει όμως να είμαστε για χάρη της δύναμης του υπερήρωα πάνω απ' όλα ειλικρινείς. Ίσως η μεγάλη διάρκεια της ταινίας κάπου κουράζει. Ίσως το σενάριο, παρά τα ευρήματα και το κινηματογραφικό αναφορικό παιχνίδι του, να αγγίζει τα όρια της φάρσας και να μοιάζει άνισο σε ότι αφορά την ίδια την οικονομία της πλοκής και της αφήγησης του. Δεν στέκομαι όμως σε αυτά.

Κι αυτό γιατί ο Σούπερ Δημήτριος φανερώνει το χειροποίητο και παρεϊστικο κλίμα του που υπήρχε στην προετοιμασία του, που πήρε 3 χρόνια σχεδόν για να ετοιμαστεί. Η ταινία κρύβει τεχνικές αρετές, που δουλεύτηκαν με προσοχή. Τα ψηφιακά εφέ της αξίζουν προσοχής. Και αυτός είναι ένας λόγος που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί να λείπει από τα βραβεία της περίφημης Ελληνικής Κινηματογραφικής Ακαδημίας. Είναι αυτή η γενναιότητα και το τσαγανό του Γ. Παπαιώαννου και της ομάδας της Otinanai που μας δίνει την ελπίδα να νιώσουμε πως κάτι επιτέλους γίνεται στην Θεσσαλονίκη! Ότι τίποτα δεν πάει χαμένο! Και ότι αξίζει να περιμένουμε να δούμε την συνέχεια!