Δράμα εποχής, 2011, Μεγ. Βρετανία/Ιρλανδια, 113 λεπτά
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία
Παίζουν: Γκλεν Κλοούζ, Τζανετ Μακ Τιρ, Μία Βασικόφσκα, Πωλίν Κόλινς
Στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα, μια γυναίκα παριστάνει τον άνδρα, με το όνομα Αλμπερτ Νομπς, για να μπορέσει να εργαστεί ως μπάτλερ σε ένα ξενοδοχείο του Δουβλίνου για αριστοκράτες. Διατηρώντας την πραγματική της ταυτότητα για πάνω από δύο δεκαετίες, ο Αλμπερτ ξαφνικά βρίσκει την αφοσίωσή της στο ρόλο να προκαλείται από την απρόσμενη άφιξη ενός ζωγράφου, ο οποίος αποδεικνύεται να καταλαβαίνει τον Αλμπερτ, καλύτερα από όσο αυτός μπορούσε να φανταστεί. Εν τω μεταξύ, Αλμπερτ προσπαθεί να βοηθήσει την όμορφη καμαριέρα Ελεν, όταν αυτή θα έρθει κοντά με έναν γοητευτικό αλλά και σκληρό πολυτεχνίτη.
Ήταν όνειρο ζωής για την Γκλεν Κλοούζ να μεταφέρει στο πανί της μεγάλης οθόνης αυτή την ιστορία από την Ιρλανδία του 19ου αιώνα. Τον ίδιο ρόλο είχε παίξει και στο σανίδι (Off Broadway) το 1982. Την ίδια χρόνια δηλαδή που η Τζούλι Άντριους σάρωνε ως Βίκτωρ-Βικτώρια στην υπέροχη κωμωδία του Μπλείκ Έντουαρτς. Η αναφορά δεν γίνεται τυχαία καθώς οι απαιτήσεις μια τέτοιας ιστορίας είναι πολλές.
Στο Αλμπερτ Νομπς έχουμε ένα αρκετά ενδιαφέρον σενάριο, δουλεμένο επί χρόνια από την ίδια την Κλοούζ, τον σκηνοθέτη Ιστβαν Ζάμπο και τον συγγραφέα Τζον Μπάνβιλ. Η εποχή που περιγράφει είναι εκπληκτική και οι συνειρμοί με το σήμερα, που τα πάντα αποτελούν μια φενάκη, δίνουν επιπλέον πόντους στην προσπάθεια. Η ταινία είναι ένα κάδρο που απαθανατίζει την Ιρλανδία της βιομηχανικής επανάστασης, μια εποχή που οι ταξικές ανισότητες είναι ευδιάκριτες. Πολύ περισσότερο είναι ευδιάκριτες οι ανισότητες ανάμεσα στα δύο φύλα.
Στηριγμενη στο εύρημα μιας γυναίκας που επινοεί έναν αντρικό χαρακτήρα για να επιβιώσει και να κερδίσει μια δουλειά και την ζητούμενη αξιοπρεπεια η Γκλεν Κλοούζ δίνει μια εμπνευσμένη ερμηνεία, πλούσια σε συναίσθημα, ψυχολογική αγωνία και χιούμορ. Δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα της αλλά μένουμε με το όνομα του ανδρικού χαρακτήρα. Άλλωστε έχει συνηθίσει τόσο τα παντελόνια ώστε νιώθει πλέον άβολα στα πλουμιστά φορέματα της εποχής, γεγονός που δείχνει πόσο εγκλωβισμένη είναι αυτή η γυναίκα στην ίδια την εικόνα που δημιουργησε. Το ίδιο σπουδαία είναι η ερμηνεία και της Τζάνετ Μακ Τιρ, παρουσία που στηρίζει την Κλοούζ και κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη στη στόφα της ίδιας της ηθοποιού. Δικαίως έφτασαν αμφότερες στις φετινές υποψηφιότητες των Όσκαρ. Η Μια Βασικόφσκα προσθέτει με την παρουσία της την ρομαντική πινελιά της εποχής ενώ η Πωλίν Κόλινς και το ξενοδοχείο εν γένει αντιπροσωπεύει το ταξικό Δουβλίνο του 19ου αιώνα.
Αν ομως οι δύο γυναίκες είναι εγκλωβισμένες μια φορά σε ένα παιχνίδι ταυτότητας και σεξουαλικής χειραφέτησης ο σκηνοθέτης Ροντίγκο Γκαρσία δείχνει διπλά εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αυτή την εννοιολογική αντιληψη που σχετίζεται με την αφήγηση και παρουσίαση του φύλου, του φεμινιστικού πλαισίου, της ταξικής κοινωνίας, του ρομαντισμού και του υποδόρειου χιούμορ της ίδιας της ιστορίας. Η ευαισθησία του απέναντι στο δράμα του/της Νομπς και την ανάγκη του να χτίσει και να κερδίσει επιτέλους την αυτονομία του δεν ενισχύει το αρχικό σεναριακό όραμα της ταινιας στερώντας πολύτιμους χυμούς. Κοντολογίς αυτή η αμηχανία περιορίζει την ταινία και δεν της επιτρέπει να απογειωθεί.
