(The Woman in Black)
Τρόμου, 2012, Μ.Βρετανία/Καναδάς/Σουηδία, 95 λεπτά
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γουότκινς
Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Κίαραν Χιντς, Τζάνετ Μακ Τιρ
Ένας νεαρός δικηγόρος, αφήνει πίσω στο Λονδίνο τον τρίχρονο γιο του για να επισκεφθεί το χωριό Κράιθιν Γκίφορντ προσπαθώντας να τακτοποιήσει τις κληρονομικές εκκρεμότητες του Οίκου Ιλ Μαρς. Φτάνοντας αντιμετωπίζεται με εμπάθεια από τους χωρικούς που αντιτίθενται στην ιδέα να επισκεφθεί το απομονωμένο αρχοντικό του Οίκου, καθώς η παρουσία εκεί μιας μυστηριώδους γυναίκας ντυμένης στα μαύρα προκαλεί τον τρόμο σε όλους.
Με το βαρύ όνομα της Hammer πίσω από την παραγωγή, η Γυναίκα με τα Μαύρα δε θα μπορούσε να μην είναι μια ευθεία παραπομπή στον πρωτογενή τρόμο που ανέπτυξε η εταιρία, χωρίς να ψάχνει για καινοτομίες και σύγχρονες προσεγγίσεις ιστοριών φαντασμάτων. Η βάση της ιστορίας συναντιέται άλλωστε σε έναν από τους κλασικότερους τρομακτικούς μύθους, αυτόν του Κόμη Δράκουλα, όπου ένας ξένος (ο Ράντκλιφ στην μετα-Χάρι Πότερ εποχή) καταφθάνει σε μια περιοχή χωρικών και η αστική αλαζονεία του απορρίπτει ασυζητητί όλες τις δεισιδαιμονικές ιστορίες που ακούει γύρω του. Κι εδώ ο ήρωας δεν είναι ακριβώς γενναίος, αλλά αρκετά ξεροκέφαλος ώστε να εγκατασταθεί σε ένα σπίτι που το άκουσμα του προκαλεί τρόμο στους υπόλοιπους, ακόμη και όταν στην πρώτη επίσκεψή του αντιλαμβάνεται περίεργες κινήσεις. Ο μόνος μάλιστα που τον στηρίζει είναι ο πλουσιότερος κάτοικος της περιοχής (ο Κίαραν Χιντς, παρέα πάντα με το αξιομνημόνευτο βλέμμα του), που αν και θύμα του θρύλου, αρνείται να γίνει ένα με τους σκοταδιστές χωρικούς.
Ούτε όμως ο ξένος δικηγόρος, ούτε ο ντόπιος πλούσιος είναι οι πρωταγωνιστές του φιλμ. Το ίδιο το σπίτι είναι αυτό που προηγείται, που επιβάλλεται στον θεατή από τα πρώτα πλάνα του Γουότκινς πρώτα έξω και μετά μέσα σ’ αυτό. Ο χαρακτήρας του Ραντκλιφ άλλωστε είναι μονοδιάστατος, νοιώθει αποκομμένος από τον κόσμο, είναι θλιμμένος λόγω των προσωπικών του δαιμόνων, κάτι που μας παρέχεται όμως ως πληροφορία από το ξεκίνημα, χωρίς να αλλάζει στάση στην πορεία.
Το σπίτι κρύβει μέσα του μια ιστορία που σταδιακά αποκαλύπτεται και έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να μεταδώσει στον θεατή την αίσθηση του φόβου, πριν καν αρχίσουν οι απότομες σκηνές (που σε πολλές περιπτώσεις, τα ηχητικά εφέ φροντίζουν να τις προδώσουν λίγα δευτερόλεπτα πριν). Βρίσκεται σε απομονωμένο σημείο του χωριού, έχει οικογενειακούς τάφους γύρω του και κρύβει στο εσωτερικό του αντικείμενα και χαρτιά που συνθέτουν όλο το τραγικό παρελθόν της οικογένειας που έζησε σ’ αυτό – η καλλιτεχνική διεύθυνση φροντίζει πετυχημένα όλα αυτά να περάσουν και σε μας.
Μετρώντας πάντως στο τέλος το δομικό υλικό που χρησιμοποιεί το σενάριο με επίκεντρο το σπίτι αντιλαμβάνεται μια περίσσεια. Και ολονύχτια παραμονή εκεί, και άνοιγμα τάφων τη νύχτα, και πολλά δωμάτια που ανοιγοκλείνουν μόνα τους, και μια υπερφυσική αποκρουστική φιγούρα και πολλά άλλα, όχι κλισέ, αλλά βασικά συστατικά της μυθολογίας του τρόμου δίνουν την εντύπωση πως η Hammer (κυρίως για σιγουριά) επιτίθεται στον κόσμο με όλα της τα όπλα, στην προσπάθεια να μεταδώσει τρόμο.
Ο τρόμος πάντως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπάρχει – ειδικότερα δε αν δει κάποιος το φιλμ σε κινηματογραφική αίθουσα. Θεωρώντας πως πρωταρχική δουλειά μιας ταινίας τρόμου είναι αυτή, η Γυναίκα με τα Μαύρα την διεκπεραιώνει πετυχημένα, προσπαθώντας να μην μπλέξει με αλληγορίες ή συνειρμούς, αλλά να προσφέρει στο κοινό αυτό για το οποίο η εταιρία παραγωγής της κρατά επάξια ως σήμερα μια θέση στην κινηματογραφική ιστορία.
