«Θάνατος
δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει
μόνο φως κι αλήθεια. »
Αρσένυ
Ταρκόφσκυ
(μεγαλώνοντας
θα καταλαβαίνω ότι κομμάτια της ζωής μου
προέρχονται από τις δικές Tου πληγές.
Και πιστεύω στα θαύματα. Αμήν.)
(Ο Λευτέρης Βογιατζής με τον γάτο του Φανερούλη στο σπίτι του στην οδό Κλεομένους.
Φωτογραφία του Σπύρου Στάβερη)
Τον
Αύγουστο του 2012 όλα έχουν τελειώσει.
Τουλάχιστον ιατρικώς. Επιστρέφει από
την Επίδαυρο και τον «Αμφιτρύωνά» του
χαρούμενος, αλλά και εξαντλημένος. Η
βασική ομάδα ηθοποιών που επιθυμεί δεν
μπορεί να προχωρήσει για το καλοκαίρι
του 2013 στον «Οιδίποδα Τύραννο» που είναι
ακουμπισμένος στα πόδια του που πονάνε
κι είναι ανεβασμένα πάνω στον καναπέ.
«Ο
Νίκος Κουρής δεν μπορεί να είναι ο
Οιδίποδας που θέλω .. δεν μπορώ πάλι τα
ίδια.»
Επιστρέφει
στην πρώτη ύλη. Στον ηθοποιό Λευτέρη
Βογιατζή. Αρχίζει να μου διαβάζει την
αρχή του προλόγου. Κολλάει στη λέξη
τύραννος. Θέλει να αλλάξει τη λέξη σε
κάτι άλλο. «Αρχηγός; Βασιλιάς;»
Τηλεφωνεί στο Νίκο Παναγιωτόπουλο που
δεν απαντάει. Συνεχίζει την ανάγνωση.
Με βλέπει βουρκωμένο. Κλείνει το
χειρόγραφο του Παναγιωτόπουλου. Του
αντιπροτείνω Δευτερότριτα το θέατρο
της οδού Κυκλάδων με το «Σύσσημον» του
Νίκου Παναγιωτόπουλου. Σκέφτεται
σε αυτήν την περίπτωση να είναι μαζί
του στην ανάγνωση η Ρούλα Πατεράκη και
η Αμαλία Μουτούση.
«Δε
σου αρέσω ως ηθοποιός πια, ε;»
«Καθόλου»,
τον διακόπτω, «άλλο σκέφτομαι. Έτσι όπως
μου το διαβάζεις, φαντάζομαι δίπλα
σου μια Ιοκάστη 24 χρονών. Όχι την Αμαλία.»
«Σου
φαίνομαι δηλαδή αρκετά μεγάλος για το
ρόλο;»
«Άντε
πάλι τα ίδια, είσαι, αλλά θα ήθελα
να δω μια Ιοκάστη νεώτερη και με μάσκα..
που να την κάνει ακόμα μικρότερη..
ίσως και 14 χρονών.. αυτό έχω ανάγκη
ακούγοντάς σε τώρα σε αυτή τη μετάφραση.»
«Καταλαβαίνω,
μου δίνεις μια ιδέα τώρα…» Κρατάει μια
σημείωση δίπλα στο κείμενο. Το κλείνει.
«Δε
θα δουλέψουμε άλλο;» ρωτάω. «Να φύγω και
ψάχνουμε σπίτι σου αυτές τις
σημειώσεις του Στανισλάβσκι;»
«Βαριέσαι,
ε; Μα δεν θέλεις να τις ακούσεις; Είναι
υπέροχες… Είμαι λίγο κουρασμένος, να
ξαπλώσω στον καναπέ και με ξυπνάς σε
μισή ωρίτσα;» Βγαίνω μια μικρή βόλτα
στα Εξάρχεια κι επιστρέφω, η Ειρήνη
κοιμάται, κανείς δεν ακούει το κουδούνι.
Μόνο ο Φανερωμένος (ο γάτος του) είναι
ξύπνιος σε αυτό το σπίτι.
Ανεβαίνουμε
σπίτι του, στον απάνω όροφο, ανοίγουμε
κούτες, κούτες, κούτες.. τελικά θυμάται
ότι μάλλον τον έχει στα βιβλία που έφερε
από το πατρικό του στην αποθήκη του
Θεάτρου της οδού Κυκλάδων.
«Να
αγοράσουμε ένα μπουκάλι οινόπνευμα για
να τα καθαρίσουμε.. μην το ξεχάσεις…»
«Αύριο
θα διαβάσουμε το νέο έργο του Διαλεγμένου.
Είσαι; Τρέμω. Θα είμαι 85 χρονών,
τριτοκλασάτος ηθοποιός που δεν κατάφερε
να παίξει ποτέ στο Εθνικό Θέατρο, δωρίζει
μετά θάνατον το κρανίο του για να
χρησιμοποιηθεί σε παράσταση του Άμλετ
και θα φοράω πάμπερς σε όλη την παράσταση.
Θέλει να με εκδικηθεί ο Διαλεγμένος. Το
πιο σκοτεινό του έργο.»
«ή
μήπως να κάνω το PLAY του Μπέκετ με την
Αμαλία και την Όλια; Για ξαναδιάβασέ
το.»
Αρχές
Σεπτεμβρίου έχουμε ραντεβού στο ΥΓΕΙΑ
για τις μαγνητικές και αξονικές εξετάσεις
εξαμήνου.
Είμαι
ο πρώτος που παίρνει γραπτά τα νέα
αποτελέσματα, σε μορφή ειδικής άδειας
για την χρήση του αυτοκινήτου μου εντός
δακτυλίου για τις ανάγκες της νέας
επιθετικής θεραπείας, σε πόσα όργανα
δε θυμάμαι ή δε θέλω να ξανανοίξω εκείνον
το φάκελο με την ιατρική γνωμάτευση και
να θυμηθώ.
Δε
μιλάω. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Βγαίνει με δυσκολία από τη θέση του
συνοδηγού, στα σκαλιά της εισόδου
καταρρέει, τα πράγματα αγριεύουν.
3
μήνες. To deadline των γιατρών.
Το
επόμενο μεσημέρι μου τηλεφωνεί:
«APRIL
is the cruelest month,
breeding. Lilacs out of the dead land, mixing. Memory and desire,
stirring. Dullrootswithspringrain.»
«Καλημέρα,
συμβαίνει κάτι;» τον ρωτάω.
«Δεν
ξέρεις τίποτα;»
«Σαν
τί να ξέρω;»
«οι
εξετάσεις…»
«Όλο
μαλακίες λένε οι εξετάσεις Λευτέρη..
θέλεις να σου φέρω κάτι;»
«Θα
μου φέρεις από το καφεδάκι που πίνεις
με ζαχαρίνη; Μόνο αν στον πληρώσω.. αλλιώς
δε θέλω τίποτα.»
(συνεχίζεται)
