Μέρος 2ο.
11 Οκτωβρίου 1998. Ο επικός συγγραφέας, σύζυγος της Πατεράκη, Γιάννης Πάνου «εκοιμήθη». Αντί για μοιρολόγια, ακούγονται οι αγαπημένοι του δίσκοι . Bach και Requiem. Την επομένη στην Αγία Ειρήνη της Αιόλου, ο Γιώργος Χειμωνάς, βγάζει τον χρυσό του στυλό και τον τοποθετεί μέσα στην τσέπη του σκηνώματος του Γιάννη Πάνου, του «αδελφού» του. Η Πατεράκη καθ’ όλη την διάρκεια της τελετής στέκεται όρθια, κρατώντας στην αγκαλιά της, μια μεγάλανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο στα κλειστά του χείλη. «Γιατί δεν λες τίποτα; Μίλα μου. Πες κάτι» φαντάζομαι του λέει ψιθυριστά, από μέσα της.
2001. Sarah Kane «4.48 Ψύχωσις». Ξανακερδίζει τους φίλους που έχει χάσει.
Ανώνυμα μηνύματα στον τηλεφωνητή. «Θα πάρεις πολύ κόσμο στο λαιμό σου με αυτή την παράσταση.Φτου σου!». Εκείνη ψύχραιμη. Ξενυχτάει δίπλα στη φωτογραφία του Γιάννη Πάνου, τα χιλιάδες της βιβλία. Τις μεταφράσεις της. Τις κούκλες της.
16 Ιανουαρίου 2005. Μου την συστήνει η κοινή μας φίλη, Δώρα Στυλιανέση. Μετά από μερικούς μήνες, η Δώρα της παραδίδει το πρώτο μου έργο. Μετά τη Λούλα Αναγνωστάκη που την έχει συγκλονίσει, και τον Λευτέρη Βογιατζή που τον έχει αφήσει ουδέτερο και με δεκάδες ερωτηματικά, η Ρούλα Πατεράκη είναι εκστασιασμένη. «Δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι τέτοιο στα Ελληνικά. Θα έβαζα στοίχημα ότι είναι έργο κάποιου Γερμανού συγγραφέα. Θέλω να το ανεβάσω. Μου το δίνεις;»
Μάρτιος του 2006. Με φωνάζει στο σπίτι της να μου διαβάσει ένα έργο που έχει μόλις μεταφράσει. Ο Γιώργος Λούκος της έχει ζητήσει να παρουσιάσει έναν μονόλογο για το Φεστιβάλ Αθηνών, που μόλις έχει αναλάβει. Στην τέταρτη σελίδα της ανάγνωσης την σταματάω. «Πλάκα μου κάνεις.» της λέω. Με κοιτάζει απογοητευμένη. «Φέρε την «Ιστορία των Μεταμορφώσεων» του Γιάννη Πάνου. Πήγαινε στις σελίδες του «Φιλοσόφου.» της λέω. Αρχίζει να μου
διαβάζει. Αυτό είναι. Έρχεται μετά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, να την βοηθήσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Πρώτη φορά βλέπω το όνομά μου τυπωμένο στις εφημερίδες. Λέει παντού ότι για την επιλογή του έργου, ευθύνομαι εγώ. Της ζητάω ευγενικά, να σταματήσει να το κάνει, στις συνεντεύξεις που δίνει. «Δεν θα μου απαγορεύσει κανείς να λέω την αλήθεια, Μάνο.» Κερδίζει το πρώτο της βραβείο «Κάρολος Κουν» για την ερμηνεία της στον «Φιλόσοφο» του Γιάννη Πάνου.
Αρχές της δεκαετίας του ’50 η οικογένεια Πατεράκη βρίσκεται εγκατεστημένη στην Ηλιουπόλη. Στην οδό Βίτσι 21. Η Ρούλα Πατεράκη, σπάει κατά λάθος, το κεφάλι της πορσελάνινης κούκλας της νεογέννητης αδερφής της Μίνας. Μετά από δυο μέρες, οι γονείς επιστρέφουν συγκολλημένο το κεφάλι από το «Νοσοκομείο κούκλας» όπως της λένε. «Είναι αποκρουστικό.»
Δεν έχω δει ποτέ της πως δουλεύει στην πρόβα. Το Νοέμβριο του 2008 ανακοινώνει ότι θα ανεβάσει, όπως είναι, με όλους τους ηθοποιούς το έργο μου «Puerto Grande». Παίρνει δάνειο από την τράπεζα. Μου επιβάλλει να παρίσταμαι στις πρόβες καθημερινώς. Κάποιες φορές δεν αρχίζει την πρόβα αν δεν κατέβω στο υπόγειο της Κομαντατούρ στην πλατεία Κοραή. Διαφορετικός κώδικας υποκριτικής και σκηνοθεσίας από τον Βογιατζή. Κοινός τόπος η εμμονή στην εξερεύνηση της εκφοράς του νοήματος της λέξης. Εδώ, με έναν δικό της τρόπο, συστηματοποιημένη με μαθηματικό τρόπο, η υποκριτική. Παίζει όλους τους ρόλους. «Κάτσε κάτω και βλέπε» λέει σε έναν έναν τους ηθοποιούς. «Τασία, σημείωνε τις κινήσεις. Μπέτυ το κάνω σωστά;» Παίζει απέξω όλους τους ρόλους. Ξέρει όλες τις κινήσεις. Εγώ με το στόμα ανοικτό.
Σε κάποιο διάλειμμα, της λέω πως είναι αδύνατον αυτό που κάνει με όλους τους ρόλους στη σκηνή, να βγει από άλλους ηθοποιούς. Αυτή ΕΙΝΑΙ το έργο, οι άλλοι προσπαθούν να μιμηθούν ΑΥΤΗΝ, που ΕΙΝΑΙ το έργο. Άρα με τους ηθοποιούς ΔΕΝ είναι το έργο. «Εσύ είσαι συγγραφέας. Δεν ξέρεις τι έχεις γράψει. Δεν είσαι σκηνοθέτης.» μου λέει. Βγαίνω από τις τελευταίες πρόβες με 3 λέξεις κολλημένες στο κεφάλι:αστροφυσική της υποκριτικής.
Επισκεπτόμαστε Μεγάλη Παρασκευή μαζί τον τάφο του Γιάννη Πάνου στο Α’ Νεκροταφείο. «Οικογενειακός τάφος Ρούλας Πατεράκη.» Μου ζητάει ευγενικά κάποια στιγμή να αποχωρήσω. Σκαρφαλώνει πάνω στο μνήμα και παίρνει στάση εμβρυακή πάνω από την πλάκα που «κοιμάται» ο άντρας της. Την φιλάει. Μετά από λίγο την παίρνει ο ύπνος. Πρεμιέρα. Με στήνουν στον τοίχο και με πυροβολούν. Μπροστά της με θεοποιούν. Με βάζει να παρακολουθώ κάθε παράσταση. Κρύβομαι πίσω από πόρτες. Φεύγω μετά τρέχοντας. Δεν θέλω να ακούω κανέναν.Μόνο εγώ ξέρω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Το σκάω κρυφά στο Βερολίνο. Στο Αθηνόραμα, κάποιοι «μάγκες» καταγράφουν για την ιστορία, ότι μου ανέβασε το έργο, επειδή της κάνω τσάμπα το τραπέζι στον «Κατσούρμπο.» Λένε ψέματα. Φέρνει πάντα κόσμο και πάντα πληρώνει. Αν της κρατήσω λίγα χρήματα- γιατί ξέρω πως δεν έχει χρήματα- κάνει να μου μιλήσει μερικές μέρες. Κι άλλα χυδαία μηνύματα στο Αθηνόραμα. Τηλεφωνώ από το Βερολίνο στην Τασία, την βοηθό της, εκνευρισμένος. «Να μην μου ξανατηλεφωνήσει κανείς.» Ουρλιάζω.
Αρχές Οκτωβρίου μου ανακοινώνεται από την Ειρήνη Μουντράκη ότι είμαι υποψήφιος για το βραβείο «Κάρολος Κουν». Είναι υποψήφια και η Ρούλα Πατεράκη. Μου ζητάει υλικό από την παράσταση. Της λέω πως δεν έχω στην κατοχή μου, κι ούτε μιλάω με την κυρία Πατεράκη για να το ζητήσω εγώ.
Δεκέμβριος 2009. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δεν παρευρίσκομαι στην τελετή
απονομής. Η Ρούλα Πατεράκη κερδίζει το βραβείο «Κάρολος Κουν» για την σκηνοθεσία του έργου μου «Puerto Grande». Εγώ όχι. Έχει ευχαριστήσει δημόσια όλους, πλην εμού. Ταράζομαι. Παίρνω μολύβι και χαρτί.
«Επειδή ενδεχομένως να σου μιλήσουν οι φίλοι σου, για αλαζονική μεταβολή της συμπεριφοράς του φίλου σου Μάνου- κι ίσως τέτοια να είναι η μοίρα και η τραγικότητα όσων αγάπησαν και αγαπήθηκαν με απόλυτη συνειδητοποίηση κι όσων φρόντισαν αυτή την αγάπη να την καταχραστούν, θα ήθελα να σε συγχαρώ με θαυμασμό και πνεύμα αντιπολεμικό για το βραβείο Κάρολος Κουν, που σου εμπιστεύτηκαν και να σε ευχαριστήσω για την προσοχή, την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου χάρισες, πριν και μετά το Puerto Grande.»
Μετά από 3 μέρες, μόλις παραλαμβάνει την επιστολή, μου τηλεφωνεί.
-Σε ευχαριστώ πολύ, Μάνο, μου λέει.
-Ρούλα, πρέπει να σε δω. Σου έχω φέρει ένα καινούργιο βιβλίο
Αστροφυσικής και μια παλιά κούκλα από το Βερολίνο. Της λέω.
