Bερολίνο. Οκτώβριος 2005. Ξυπνάει νωρίς. Από τα παράθυρά μας, που είναι απέναντι και μοιράζονται τον ίδιο ακάλυπτο, την παρατηρώ. Κάθεται στο τραπεζάκι με τη λάμπα, by Text-Enhance>πάλι μεταφράζει, μανιωδώς, James Joyce. Ύστερα σηκώνεται, κάνει μια μικρή στροφή και χορεύει valse. Η πρωινή της γυμναστική.
Συναντιόμαστε μετά από αρκετή ώρα στην τραπεζαρία, μπροστά στο τζάκι. Πίνει μόνο πράσινο τσάι. Πάλι διαβάζει. Αστροφυσική. Στο ραδιόφωνο τραγουδάει ο Vico Torriani ''Βella, Bella Donna''.
Η Ρούλα Πατεράκη σιγοτραγουδάει. Της έχω υποσχεθεί, η πρωινή μας βόλτα να ξεκινήσει
με μια μικρή ξενάγηση στο Friedhof der Gemeinden Dorotheenstadt und Friedrichswerder, απέναντι από το σπίτι του Bertolt Brecht.
Αρχίζει να ψιχαλίζει. Δεν έχουμε πάρει μαζί μας ομπρέλα. Καθόμαστε by Text-Enhance>κάτω από τα κλαδιά μιας βελανιδιάς. Μετά από by Text-Enhance>λίγο, φτάνουμε στον τάφο του Bertolt Brecht και της συζύγου του, ηθοποιού Helene Weigel– Brecht. Η Πατεράκη στέκεται βουρκωμένη και σιωπηλή. Ύστερα αρχίζει να ψιθυρίζει Oh les beaux jours, μια ακατάλυπτη προσευχή στα ελληνικά στα αγγλικά και στα γαλλικά κι ανάμεσα γερμανικές νότες από την ''Εύθυμη χήρα'' του Lehar.
Προσκυνάει τους δυο βράχους, που υποκαθιστούν οποιαδήποτε μορφή εσταυρωμένου και σταυρού, ανάστασης και μετά θάνατον ζωής. Απαθανατίζω κρυμμένος πίσω από τον τάφο του Hans Eisler, με μια φωτογραφική, τη σκηνή.
Το βράδυ μετά τις βερολινέζικες παραστάσεις, μου παραδίδει άλλο ένα ιδιαίτερο μάθημα συστηματοποιημένης υποκριτικής. Ύστερα κρατάει κάτι σημειώσεις. Πρέπει να τελειοποιηθεί, με λέξεις, άλλη μια υποκριτική άσκηση.
Μου ακούγονται γιαπωνέζικα. Είναι. Με τον τρόπο του Zeami Motokiyo, του μεγάλου θεωρητικού του γιαπωνέζικου θεάτρου και ηθοποιού του 14ου αιώνα. Επιστρέφω στο δωμάτιο μου. Ανοίγω το lap top. Βάζω μουσική. Στο repeat. ''La paloma''. Αρχίζω να γράφω.
Καταγωγή από την Ανώπολη Σφακίων Κρήτης και την Σμύρνη. Γεννιέται όμως στην Θεσσαλονίκη.
Σε ηλικία 14 χρόνων τελειώνει τη δραματική σχολή, μετά από επιθυμία των γονιών της. 13 χρονών έχει ήδη παίξει ''Δεσποινίδα Τζούλια'' του Strindberg.
18 χρονών γεννάει τον γιο της, Κώστα. Στα 19 χωρίζει. Στα 21 τελειώνει την Αγγλική Φιλολογία. Στα 22 σκηνοθετεί το πρώτο της έργο.
1978. Tην by Text-Enhance>βλέπει ο Κάρολος Κουν, να σκηνοθετεί σε ένα «Παρασκήνιο» της Σούλας Αλεξανδροπούλου, το μονόπρακτο του Tennessee Williams « Δεν μπορώ να φανταστώ το αύριο» στο θέατρο της «Άδωνι» στη Θεσσαλονίκη. Της τηλεφωνεί. Θέλει να την γνωρίσει. Την συναντάει μετά από μερικές μέρες στο σπίτι του στην οδό Λυκαβηττού στο Κολωνάκι. Της ανοίγει την πόρτα και ορμάει απάνω της ο σκύλος του, Ξανθίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησης τους, ο Κουν
απομακρύνει τον Ξανθία, πετώντας του μακριά τα φιρίκια που την κερνάει. «Το μέλλον του Ελληνικού Θεάτρου, ανήκει σε μια γυναίκα λοιπόν.» φαντάζομαι να της λέει. Της χαμογελάει.
1984. Ανακοινώνει την πρεμιέρα της ''Έντα Γκάμπλερ'' του Ίψεν στην Αθήνα.
Πάσχει από νευρική ανορεξία. Είναι 44 κιλά. Μετά από μήνες ανακοινώνει και η Τζένη Καρέζη την δική της Έντα Γκάμπλερ.
Ανεβαίνουν στην Αθήνα με διαφορά μιας εβδόμαδας.
Μπαίνει πρώτη στην Αθηναϊκή Αρένα η Ρούλα Πατεράκη. Η ηθοποιός και σκηνοθέτις του Βορρά. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Στα διαλείμματα κατεβαίνει στην Αθήνα. Της επιβάλλει συνεδρίες μαζί του ο Γιώργος Χειμωνάς. Μιλάνε μόνο για το Θέατρο. Μετά από λίγο καιρό εκείνη εγκαταλείπει το σχέδιο. Συνεδρίες με τον Χειμωνά. by Text-Enhance>Μόλις έχει αρχίσει η εξερεύνηση της έννοιας Αυτοκτονία.
18 Mαίου 1986. Αυτοκτονεί την ημέρα των γενεθλίων του ο ηθοποιός Νίκος Σκυλοδήμος. Τον βρίσκει κρεμασμένο στο πατρικό του σπίτι η μητέρα του. Σε μερικές μέρες θα ήταν η «Αντιγόνη», σε διδασκαλία στα αρχαία ελληνικά του Σπύρου Βραχωρίτη. Στην κηδεία του, στον Κόκκινο Μύλο, η Πατεράκη κρατάει ένα μπουκέτο ολόλευκα κρίνα. Δεν ξέρει τί να τα κάνει.
1987. Εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα. Την παίρνει από το χέρι η Μπέτυ Αρβανίτη.
«Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» Fassbinder. Ο Μινωτής την δεύτερη φορά που παρακολουθεί την παράσταση της προτείνει να τον σκηνοθετήσει στον Minetti του Thomas Bernhardt. Του λέει πως σκέφτεται να εγκαταλείψει το θέατρο.
1989. ''Ευτυχισμένες μέρες''του Samuel Beckett στο Κολλέγιο Αθηνών και στο αρχαίο Ωδείο της Πάτρας. H Αθήνα παραληρεί. Ύστερα δεύτερη εκδοχή. Η «Λευκή Παράσταση» στο ιστορικό Athenaeum στην Αμερικής.
***
1992: «Θέλω να με μάθεις να παίζω σαν εσένα Ρούλα Πατεράκη.» Της τηλεφωνεί με ορμή 18χρονου κοριτσιού η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Αρχίζει μια ιστορική σχέση αλληλοσεβασμού και διδασκαλικής αγάπης. Οι φίλοι της Πατεράκη, της κόβουν την καλημέρα. Το Θέατρο «Αλίκη» αρχίζει να γεμίζει πάλι με λίστες αναμονής. «Ωραία μου κυρία» και «Μελωδία της Ευτυχίας» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Στο καμαρίνι με τους καθρέφτες της οδού Αμερικής, η Αλίκη της εξομολογείται ότι έχει βαρεθεί τα μεγάλης χωρητικότητας θέατρα. Της έχει πάρει μέσα από τα χέρια, τα δικαιώματα για το μιούζικαλ «Sunset Boulevard», η Σμαρούλα Γιούλη. Της έχουν κλέψει τον τελευταίο μεγάλο ρόλο της ζωής της. Θέλει να αγοράσει ένα θέατρο 150 θέσεων, στου Ψυρρή. Να κάνει εκεί την νέα της θεατρική πιάτσα. Η Αλίκη της προτείνει 3 έργα. «Κουκλόσπιτο», «Μαρία Στιούαρτ» (για να παίξουν μαζί) και «Μικρές Αλεπούδες».
Καταρρέει μετά από μερικούς μήνες στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη που μαθαίνει όλη την αλήθεια από το γιατρό που της συστήνει είναι η Πατεράκη. Τελευταίο πλάνο Βουγιουκλάκη-Πατεράκη στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.
Αρχές Ιουλίου του 1996. Η Αλίκη της έχει παραδώσει ήδη, σε μια βόλτα τους στον Εθνικό Κήπο, τη μετάφραση του έργου στο οποίο έχει καταλήξει. Για το νέο θεατρικό της σπίτι. «Μικρές Αλεπούδες»
της Lilian Hellman. «Σε ευχαριστώ Ρουλάκι» της ψιθυρίζει στο αυτί. Η Νότα την ταΐζει καρπούζι.
Πρώτη φορά βγάζει η Πατεράκη από τα χέρια της τα περίφημα γάντια. Δεν έχει δει ποτέ ξανά κανείς τα κατάλευκά της χέρια. Κρατάει τα ακόμα ζεστά χέρια της Αλίκης. Γυρνώντας για τελευταία φορά το βλέμμα βλέπει δυο τεράστια δάκρυα μέσα στις κόγχες των ματιών της. Η Αλίκη κλείνει τα μάτια, -τα χωρίς αυτή τη φορά ζωγραφισμένα με ακριβό eyeliner μάτια- και κυλάνε δυο καθαρά ποτάμια δάκρυα, πάνω στα χλωμά της μάγουλα. Η Πατεράκη αποχωρεί από
το Ιατρικό Κέντρο χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Μέσα στο ασανσέρ ξεσπάει πρώτη φορά σε λυγμούς.
…συνεχίζεται
***
