Οι ηδονοβλεψίες της διαπλοκής, με πρωτοπαλίκαρο το διασαλευμένο τέρας Κ. Χ. Μύρης (ή αλλιώς του κώλου τα εννιάμερα), βρέθηκαν «εν αιθρία» μπροστά στον χρυσό Αμφιτρύωνα του Λευτέρη Βογιατζή.
Έναν Αμφιτρύωνα, ποίημα, που μπήχτηκε κάτω από την καρδιά μας.
Απόλυτο μέτρο, νομοτελειακά, και μάρτυρας μιας επανατοποθέτησης του μολιερικού σύμπαντος απέναντι στην τηλεοπτική αφασική αγνωσία.
Αυτή είναι Η κατασκευή, με αρχιτεκτονικούς ποιητικούς όρους που συναρμολόγησε ο Δημιουργός: η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, εκεί που όλα μοιάζουν χωρίς διέξοδο.
Ο Λευτέρης Βογιατζής παραδίδει με τον Αμφιτρύωνα του ένα υψηλό μάθημα ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗΣ, μανιακό και ακατάλυτο όπως μονάχα η ΠΟΙΗΣΗ επαληθεύει.
Ο εμπρηστής Βογιατζής, είναι ο μοναδικός Έλληνας καλλιτέχνης όπου αναπνέει με μετρονόμο και μέσα από την μέχρι και την τελευταία στιγμή άρτια επεξεργασμένη ανασφάλεια του αντιστερεότυπου. Ενδεχομένως να είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος σκηνοθέτης ο οποίος τόσο ευθύβολα και σεμνά καθορίζει την κλίμακα της σύγχρονης αισθητικής αξίας.
Δεν χρειάζεται ειδικό αισθητήριο για να καταλάβεις τους ρυθμούς και την απόλυτα αποκαταστημένη σχέση με έναν σπάνιο στην Τέχνη ρεαλισμό, το μεγαλύτερό του αμάρτημα για το οποίο χρόνια διώκεται από τις πικραμένες τσελιγκοπούλες της λαδόκολλας και του Δελφινάριου, με την αεροδυναμική ετυμηγορία «εξπρεσιονιστής».
Το Θέατρο του Βογιατζή απαιτεί αφοσίωση και αυτοθυσία. Ζητά εγκατάλειψη της αφόρητης κοινοτοπίας, της έμφυτης κλίσης του επαγγελματία ναρκισσευόμενου απέναντι στην βλακεία.
Στο ελληνικό θέατρο δεν υπάρχει άλλη περίπτωση ανθρώπου τόσο εξιταρισμένου και παλαβωμένου με μια διαρκή «επιστημονική» καταβύθιση στην απόλυτη ενεργητική ενδυνάμωση του ηθοποιού, με «χειρουργικές» επεμβάσεις μέσα από τη διαδικάσια των απορρίψεων, ακόμα και την ύστατη στιγμή μιας τελευταίας παράστασης.
Γιατί για τον Βογιατζή το θέατρο, αυτή η παλιά, μαγική Τέχνη, δίπλα στην τέχνη της Ιατρικής, είναι ζωντανή ζωή. Ένας διαρκής αγώνας ενάντια στην απορρύθμιση αυτής της κοινωνίας.
Κι αυτό θα χρειαστούν πολλά χρόνια να το καταλάβουν οι χασάπηδες που τo μόνο αισθητικό τους ιδεώδες συναντάται στους νόμους της βαρύτητας των πορνοπεριοδικών. Ακόμα κι αν κάποιων η επαγγελματική τους ταυτότητα αναγράφει ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ.
# Στον αντίποδα του Χρυσού Βογιατζή, προαγωγοί της λαϊκότροπης και κομπλεξικής «εθνοσωτηρίας» μπουκάρουν μέσα στις αίθουσες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με το έτσι θέλω, για να διασώσουν την ύστατη στιγμή την χρεωκοπία του συνδικαλιστικού εκτρώματος του ελληνικού δημοσίου που ονομάζεται ΣΕΑ (Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων).
Χρησιμοποιώντας την ίδια αυθάδη λαϊκή γλώσσα της Χρυσής Αυγής, η πρόεδρός του παραπληροφορεί με κάθε τρόπο προσεγγίζοντας ως ιεροεξεταστής τα δημοσιογραφικά θύματά της μέσω του διαδικτύου…
Και τι μας λέει το «εμπορεύσιμο» ζώον, ότι οι κίονες του ναού του Ολυμπίου Διός έχουν καταπέσει από τις περικοπές της τρόικας του μισθού των δημοσίων υπαλλήλων αρχαιολόγων;
Εντάξει γλυκιά μου, ας μην σου στερήσουμε εσένα και των κωλόφαρδων facebook φίλων σου, διαρκώς online από τις υπηρεσίες τους (τις οποίες χρυσοπληρώνουν οι πλάτες οι δικές μου και των 1.000.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα) να καυλώνετε με τα συνδικαλιστικά σας βυζάκια και να σερβίρετε ανυπερθέτως ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ το δικαίωμα στην καταστολή με «φιλάνθρωπες» δράσεις, της ύστατης ανήσυχης Λογικής.
Υπογράφει «η ως εδώ»
Τόσα χρόνια σωπαίνουμε, πνιγμένοι στο δίκιο μας, στις ευαισθησίες μας, στις γνώσεις μας, στην όποια καλλιέργειά μας.. Σιωπήσαμε αηδιασμένοι, σιωπήσαμε γιατί «η ζωή , το μέλλον , θα μας δικαίωνε», γιατί τσαλαπατηθήκαμε από τους σωρούς τα σκουπίδια που σώρευαν στα μυαλά και τις ψυχές μας, καναλάρχες, πελατειακό κράτος, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, εντεταλμένοι παραφουσκωμένοι διάνοι, που παραβρίσκονταν στις γιορτές όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, των συναθροίσεων. Φούσκωναν, οι παραφουσκωμένοι τις τσέπες τους, επέβαλλαν εκβιαστικά την παρουσία τους, ασκούσαν προς ίδιον αποκλειστικά όφελος εξουσία…
Μας φίμωσε η δημοκρατία της μεταπολίτευσης, έπεσε πολύ χρήμα, έπεσαν κι οι λιμάρηδες πάνω για να το φάνε… Σωπάσαμε… Νομίζαμε, τα ζώα, ότι μας έμενε κάποιος χώρος ν’ αναπνέουμε. Μέχρι που αποκαλύφτηκε ότι μας τα είχαν πάρει όλα! Ότι είμαστε θανάσιμα δηλητηριασμένοι, από τα φασιστοειδή και τις φανφάρες τους περί του «περιούσιου ημών λαού», περί των ουτιδανών ευρωπαίων, περί του Δελφιναρίου, ως μέτρου καθοσιώσεως της καλλιτεχνικής μας ζωής…
Σωπάσαμε γιατί ακόμα και φίλοι, προτιμούσαν την ησυχία τους μέσα στην πρωτοφανέρωτη ευμάρεια…
Κι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Για μία ακόμα φορά το έδειξε, ηχηρά, η προσέλευση του κόσμου στον «Αμφιτρύωνα» του Βογιατζή. SOLD OUT όλες οι παραστάσεις στο λεκανοπέδιο και, σχεδόν στην Επίδαυρο, παρά τους ατυχέστατους χειρισμούς του Εθνικού Θεάτρου ! sold out, χωρίς τηλεοπτικούς ηθοποιούς, sold out με Μολιέρο, που δεν έχει (είχε) ιδιαίτερες συμπάθειες στην Ελλάδα…, sold out ,όπως ακριβώς και η «Αντιγόνη» το 2006-7…
Ναι είμαστε πολύ που διψάμε για ομορφιά, για ποιότητα, για ευγένεια, για μυαλό..
