Αδερφέ μου γεια σου,
Συγνώμη που καθυστέρησα πολύ για να σου απαντήσω αλλά δουλεύουμε μέχρι πολύ αργά κι ήταν δύσκολο να βρω επιτέλους κοντά στη γειτονιά ένα internet café.
Mας εξαντλήθηκαν σχεδόν μέσα σε 30 ημέρες όλα τα χρήματα που είχαμε μαζί μας αλλά «ευτυχώς» πάνω στο όριο βρήκαμε μαζί δουλειά σε έναν επιχειρηματία εδώ στο Βερολίνο που έχει εργοστάσιο παραγωγής μικρογευμάτων για επιχειρήσεις στο κέντρο της πόλης.
Χωρίς την άριστη γνώση της γλώσσας και με πτυχία Φιλολογίας δεν ελπίσαμε βέβαια ότι θα πέφταμε κάπου καλύτερα αλλά κι εδώ είμαστε καλά. Εγώ εργάζομαι στα ψυγεία βοηθός αποθηκάριου και η Ισμήνη εργάζεται στην κουζίνα βοηθός μάγειρα και λάντζα.
Σκεφτόμαστε και οι δυο πως δεν θα αποσβέσουμε ποτέ τα χρήματα που δαπανήθηκαν από τις οικονομίες των οικογενειών μας στην Αγγλία για τις μεταπτυχιακές μας σπουδές, και πως αν γνωρίζαμε ότι η κατάσταση στη χώρα θα έφτανε σε αυτό το απελπιστικά αδιέξοδο σημείο, θα είχαμε μείνει και οι δυο στο χωριό μας, δεν θα σπουδάζαμε αλλά θα ακολουθούσαμε την αγροτική ζωή των γονιών μας.
Τα πράγματα δεν είναι σπουδαία εδώ στο Βερολίνο. Δουλεύουμε 12ωρο και ανασφάλιστοι, χρειαζόμαστε 3 ώρες καθημερινά για το πήγαινε- έλα και η συμπεριφορά του Έλληνα που έχει το εργοστάσιο είναι απέναντι μας συχνά ειρωνική και απαξιωτική.
Η καταγωγή του είναι από την Πάτρα, δούλευε σε χρηματιστηριακή μέχρι την καθαίρεση Σημίτη (συνδικαλιστής της αριστεράς που πέρασε κι από τα δυο ωστόσο μεγάλα κόμματα του κοινοβουλίου. «Με γαμήσανε χωρίς σάλιο όλοι οι πρόεδροι κι ύστεραν με πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα. Αν ήμουν τώρα στο μπουρδελάκι πίσω θα ήμουν στο διπλανό lux κελί με τον Άκη.» επαναλαμβάνει αν καμμιά φορά πάνω στη δουλειά η κουβέντα μετατοπιστεί στην κατάρρευση της χώρας). Άφησε πίσω του χρέη πάνω από 15.000.000 ευρώ κι εδώ δραστηριοποιείται με τα στοιχεία του αδερφού του.
«Εμένα φίλε, απ’ το μνημόσυνό μου στην Ελλαδίτσα, μέχρι κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έφαγε κόλλυβα».
Το δωμάτιο που μένουμε είναι σε ένα σπίτι 70 τετραγωνικών στο Neuköln το οποίο μοιραζόμαστε με άλλους 6 Έλληνες που εργάζονται κι αυτοί τον τελευταίο χρόνο στο Βερολίνο.
Ιδιοκτήτης είναι ξάδερφος του εργοδότη μας, ο οποίος έχει μεσιτικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη. Το ενοίκιο είναι σχετικά χαμηλό, καθώς με 400 ευρώ συμπεριλαμβάνονται όλες οι δαπάνες κοινοχρήστων.
Οι τιμές στο σούπερ μάρκετ είναι φθηνότερες από εκείνες της Αθήνας και το αστείο είναι ότι τα ελληνικά προϊόντα είναι συχνά μέχρι και 50 λεπτά φθηνότερα από τα ράφια της Αθήνας.
Δουλεύουμε 7 ημέρες την εβδομάδα προς το παρόν και η αμοιβή μας είναι 900 ευρώ μηνιαίως. Για να καταλάβεις, η μέση αποζημίωση για την ώρα είναι περίπου 40 λεπτά!
Το θέμα της ανασφάλιστης εργασίας είναι μεγάλο καθώς η Ισμήνη για την φαρμακευτική αγωγή που γνωρίζεις, δίνει περίπου 400 ευρώ το μήνα στο φαρμακείο.
Ο Άρης βρήκε σχετικά σύντομα δουλειά στο Mitte σε ένα ελληνικό καφενείο, 8ωρο 6 ημέρες την εβδομάδα με 400 ευρώ μισθό και τα tips δικά του, αλλά έχει δικαίωμα χρήσης του κρεβατιού που υπάρχει στο πατάρι του καφενείου κι έτσι έχει εξασφαλίσει τη διαμονή του.
Προχθές συναντηθήκαμε στην αποβάθρα του τρένου για ένα γρήγορο τσιγάρο και μας διάβασε τα καινούργια του ποιήματα. Μας χάρισε και το τελευταίο cd από τα Διάφανα Κρίνα.
Σε παρακαλούμε πολύ αγάπα τα βιβλία μας. Είναι όλη μας η περιουσία. Με τα πρώτα χρήματα που θα μαζέψουμε θα σου στείλουμε μια επιταγή για την πρώτη φορτωτική.
Μας λείπει ο αττικός ήλιος και οι συνελεύσεις του Συντάγματος.
Προχθές, ένα κορίτσι στη δουλειά τραγουδούσε «της πικροδάφνης τον ανθό» και πρώτη φορά μετά από χρόνια έφερα στο μυαλό τη μάνα μας, νεκρή, και με πιάσαν τα κλάματα.
“Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”
Στέλιος
