Οι περαστικοί κάνουν μια στάση κάτω απ’ τον μεγάλο ίσκιο του δέντρου της πλατείας Συντάγματος πάνω στο οποίο σφηνώθηκε η πολιτική σφαίρα του αυτοθυσιαζόμενου Δημήτρη Χριστούλα, διαβάζουν τα ατάκτως γραμμένα σημειώματα αγανακτισμένων Αθηναίων, κάνουν το σταυρό τους κι ύστερα χωρίς να ανταλλάξουν μεταξύ τους μια κουβέντα κατευθύνονται άλλοι στα σπίτια τους κι άλλοι στα τραπεζάκια απέναντι απ’ το δέντρο του Δημήτρη Χριστούλα, των πολυεθνικών McDonalds. Κάποιοι απ’ αυτούς γυρίζουν το βλέμμα στην υποφωτισμένη Βουλή των Ελλήνων και μουτζώνουν, αυτή τη φορά πιο διακριτικά και πιο υποτονισμένα…
“Να”.
Μια κυρία σταματάει μια ομάδα νεαρών λίγα μέτρα πιο κάτω από το αυτοσχέδιο μνημείο για το συνταξιούχο Δημήτρη Χριστούλα και μ’ ένα ipad3 στα χέρια προτρέπει τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν ένα application της NΔ και να ρωτήσουν τον Αντώνη Σαμαρά.
«Κανένα ευρώ έχετε να μας δώσετε για να πιούμε έναν φτηνό καφέ απέναντι στα ΜcDonalds καλύτερα;»
Η κυρία αμήχανη και με διάθεση μάλλον να συνεχίσει για ώρα ακόμα το ψάρεμά της πάνω στην πλατεία Συντάγματος ξαναρωτάει.
«Μα δεν θέλετε να ρωτήσετε τον Αντώνη για το μέλλον σας αποφοιτώντας από το Πανεπιστήμιο; Δεν θέλετε να ρωτήσετε τον αυριανό πρωθυπουργό για την ανάπτυξη;»
«Μέντιουμ είναι αυτός ο Αντώνης;»
«Όχι ρε μαλάκα, ο εγγονός της Δέλτα.»
« Με τα γάλατα;»
«Όχι, ποιήτριας που αυτοκτόνησε κι αυτή στην Κατοχή.»
Η κυρία με το ipad3 παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει στη στιχομυθία με τους νεαρούς και συνεχίζει.
«Στις 3 ερωτήσεις έχετε δώρο ένα application. Ελάτε, ρωτήστε τον Αντώνη.»
Ένας ασπρομάλλης, στην ηλικία του Δημήτρη Χριστούλα, κοιτάει με θαυμασμό το ipad3 της κυρίας και τη ρωτάει.
«Διαγωνισμό κάνετε; Αυτό το χαρίζετε;»
«Όχι κύριε μου. Από τη Νέα Δημοκρατία. Θέλετε να ρωτήσετε ζωντανά τον Αντώνη Σαμαρά;»
«Με βλέπει δηλαδή τώρα;»
«Αν κοιτάξετε εδώ στην κάμερα, θα σας δει ζωντανά.»
«Και θα μου απαντήσει;»
«Ναι, σε 24 ώρες θα λάβετε την απάντησή του με sms στο κινητό σας.»
«Καλά, 24 ώρες θέλει αυτός ο Σαμαράς για να μου απαντήσει;»
«Ναι όπως καταλαβαίνετε απαντάει αυτή τη στιγμή σε χιλιάδες συμπολίτες σας.»
«Ωραία, γράφει τώρα; Με βλέπει;»
«Ναι κύριε μου, σας βλέπει, κάντε την ερώτησή σας στον Αντώνη.»
«Αντωνάκη, γεια σου. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι. Απ’ τα Φιλιατρά. Πρώτο σπίτι δεξιά από τον πύργο του Άιφελ. Είχαμε έρθει με το γιο μου, στο Υπουργείο Πολιτισμού να σε συγχαρούμε, όταν σε έκανε ο Καραμανλής πρωθυπουργός. Δεν μας επέτρεψαν όμως τότε να σε δούμε. Ο γιος μου έχει δουλέψει για το κόμμα όσο κανείς άλλος στη Μεσσηνία. Δουλειά ζητάει. Βαρέθηκε να περιμένει να βγει λάδι απ’ τις ελιές. Σπουδαγμένος κι όμορφος είναι. Τι του λείπει. Εμείς σε ακολουθήσαμε και στην Άνοιξη κι όταν το διέλυσες ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ αλλά μόλις γύρισες στη Νέα Δημοκρατία εμείς πάλι γαλάζια ψήφο ρίξαμε. 14 στόματα 14 ψήφοι Αντώνη. Θα βρει ο Θανασάκης ο Αντωνόπουλος από τα Φιλιατρά δουλειά σε κανα Υπουργείο, Αντώνη; Σε ευχαριστώ.»
«Ωραία, ευχαριστούμε, σε 24 ώρες θα λάβετε απάντηση μέσω sms. Το κινητό σας;»
«Μου το έχουν κόψει.»
«Μπορείτε όμως να λάβετε sms.»
«Να σας δώσω καλύτερα του γιου μου, να χαρεί.»
«Πείτε μου.»
Ο κύριος Αντωνόπουλος από τα Φιλιατρά βγάζει ένα χαμόγελο να, ευχαριστεί την κυρία με το ipad3 και κατευθύνεται κι αυτός κάτω από την σκιά του δέντρου του αυτοθυσιαζόμενου Δημήτρη Χριστούλα, εκείνου με την πιο αγριεμένη «πολιτική σφαίρα» απ’ τη μεταπολίτευση σφηνωμένη πάνω του, κοντοστέκεται, βγάζει το καπελάκι του, σαν να βγαίνει ένα δάκρυ απ’ το να μάτι του κάποια στιγμή, το σκουπίζει, σηκώνει από κάτω μια ελληνική σημαία, την φιλάει, κι ύστερα την κρεμάει πιο ψηλά, κοιτάει γύρω του, το βλέμμα του αναγνωρίζει πάλι στην πλατεία Συντάγματος την κύρια με το ipad3 κατευθύνεται πάλι προς το μέρος της.
«Συγνώμη, Αντωνόπουλος από τα Φιλιατρά, που ρώτησα προηγουμένως τον Αντώνη. Μπορώ να κάνω άλλη μια ερώτηση; Γράφει;»
«Μάλιστα κύριε μου, γράφει…»
«Αντώνη, Αντωνόπουλος πάλι από τα Φιλιατρά, πρώτο σπίτι δεξιά από τον Πύργο του Άιφελ. Άμα ξαναπεράσεις από το χωριό για δες αν υπάρχει κανα σκοινί κρεμασμένο έξω απ’ την πόρτα, χωρίς κρεμασμένο δεν έχει σημασία, αλλιώς αν δεν φοβάσαι, γύρνα το κλειδί στην πόρτα και μπες μέσα…».
Υ.Γ. Οι τελευταίες κουβέντες που αντάλλαξε το τελευταίο βράδυ της ζωής του ο Δημήτρης Χριστούλας, στο καφενείο της γειτονιάς του στους Αμπελόκηπους της Αθήνας, ήταν:
«Το μέλλον της χώρας είναι η νεολαία. Η νεολαία θα φέρει την επανάσταση. Όχι οι συνταξιούχοι. Μα τι κάνει επιτέλους η νεολαία; Γιατί κοιμάται;»
Στις 9 το πρωί της επόμενης ημέρας, αυτοκτόνησε μ’ ένα περίστροφο στην πλατεία Συντάγματος. Ακριβώς στο σημείο που είχε στήσει τη σκηνή του το προηγούμενο καλοκαίρι μαζί με άλλους αγανακτισμένους Αθηναίους.
(Ο Δημήτρης Χριστούλας, είναι ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργάκη.)
