«Ρε μάνα, χαμογέλα λίγο…».
«Για χαμόγελα είμαστε πουλάκι μου τώρα…».
«Έλα καρδερινάκι μου, να ‘χω να σε θυμάμαι μόλις περάσω τα σύνορα…».
Ο Νικόλας ο survivor είχε γεμίσει τη μνήμη του κινητού του με καμιά κατοστοριά πόζες ευτυχισμένων προσώπων συγγενών και φίλων που άφηνε πίσω στο Πολυκάρπι.
Την τελευταία νύχτα την πέρασε με τον ξάδερφο του από τη Μεταμόρφωση, δίπλα στην λίμνη της Καστοριάς, καπνίζοντας μαύρο και πίνοντας ρακή.
Κάποια στιγμή, πέταξε τα ρούχα κι έπεσε μέσα στη λίμνη γυμνός «να καθαρίσει από πάνω μου η εθνική ντροπή, πούστηδες πολιτικοί…».
Το ραντεβού ήταν στις 2 το πρωί της 6ης Μαΐου 2016 σε μια διασταύρωση έξω από το Νυμφαίο. Καμμιά δεκαριά νοματαίοι θα στιβάζονταν σε ένα ψυγείο Διεθνών Μεταφορών «Η Ακρόπολις» μαζί με βατραχοπόδαρα εκτροφείου της περιοχής, για να περάσουν τα κλειστά σύνορα για Έλληνες στη Βουλγαρία.
Όταν θα έφταναν στη Βάρνα, ο Έλληνας που θα τους περίμενε στο μικρό ψαροκάικο θα τους περνούσε απέναντι στο Soch και σε 14 ώρες θα έφταναν στην Penza.
Το πρώτο εισιτήριο το κατέβαλε ο Νικόλας ο survivor στον Έλληνα βαρκάρη στις ακτές της Βάρνας πάνω στη Μαύρη Θάλασσα.
1500 δολάρια. Ο βαρκάρης δεν έπαιρνε ευρώ.
«Μια φορά την πάτησα πατριώτη, δεν την ξαναπατάω με τα κωλόχαρτα… κανονικά ζητάμε χρυσό, αλλά με τα πατριωτάκια γίνομαι large… έχουμε κι ευαισθησίες, εκτός απ’ τα μουνάκια τα ρωμέικα. Νεοδημοκράτης ήσουν ρε; ή παλιοπασόκος ή μήπως κανα αρχίδι κομμουνιστής;»
Ο Νικόλας ο survivor κοιτούσε τον ουρανό πάνω από τα φωτισμένα νερά της Μαύρης Θάλασσας.
Τα φώτα του ψαροκάικου ήταν σβηστά.
«Κάτω από εδώ περνάει ο αγωγός του φυσικού αερίου που βγάζει στην Penza. Η ζωή στην Penza είναι ωραία.» φώναξε ο Έλληνας βαρκάρης.
Κατακαλόκαιρο κι όμως ο Νικόλας κρύωνε. Τυλίχτηκε το τζην μπουφανάκι του αδερφού του, ξαναπέρασε άλλη μια βόλτα τις φωτογραφίες της μνήμης του κινητού, στη φωτογραφία της μάνας του έκανε το σταυρό του, φίλησε την οθόνη κι έχωσε ύστερα τ’ άχρηστο κινητό μέσα στην τσέπη με τα δολάρια.
Στο Soch τους παρέλαβε ένας Γερμανός. Σε μια πλαστική σακούλα συγκέντρωνε τα δολλάρια της δικής του ταρίφας (3000 δολάρια εδώ το κεφάλι παρακαλώ) επαναλαμβάνοντας συνέχεια τη λέξη “Gut”.
Στο τέλος της καταμέτρησης παρέδωσε στους 16 Έλληνες λαθρομετάναστες, 16 χαρτοκιβώτια διαστάσεων 60×90 και 16 μπουκάλια γερμανικό νερό Άλπεων.
Πάνω στο φορτηγό ο Έλληνας βαρκάρης τοποθετούσε χαρτοταίνια στα χαρτοκιβώτια που βρίσκονταν εγκιβωτισμένα τα σώματα των 15 Ελλήνων από την Καστοριά και του Νικόλα του survivor του οποίου το σώμα πρόδιδε ότι τα κιβώτια αυτά έκρυβαν περιεχόμενο ανθρωπίνων διαστάσεων.
«Σε 14 ώρες θα φτάσετε στην Penza. Στην κεντρική πλατεία θα σας συναντήσει ο σύνδεσμος που θα σας τοποθετήσει στις εγκαταστάσεις του φυσικού αερίου. Άντε καλή τύχη.» φώναξε ο Έλληνας βαρκάρης αποχαιρετώντας τα 16 χαρτοκιβώτια και το Γερμανό σύνδεσμο.
Το φορτηγό με τους 16 Έλληνες λαθρομετάστατες έφτανε μετά από 16 ώρες και 20 λεπτά στο κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών του Saratov πάνω στο Βόλγα ποταμό.
Το φορτηγό του Γερμανού συνδέσμου ξέβρασε τα 16 χαρτοκιβώτια στην όχθη του ποταμού Βόλγα όπου 40 ένοπλοι άνδρες της διακρατικής ασφάλειας, γύμνωσαν και πέταξαν τα 16 αντρικά ελληνικά σώματα μέσα στα παγωμένα νερά του Βόλγα για να «καθαρίσουν» πριν οδηγηθούν στις φυλακές ασφαλείας στο κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών 6 χιλιόμετρα μακριά από το πιο φτωχό προάστειο του ρώσικου Saratov.
Ο Νικόλας ο survivor και οι άλλοι 15 Έλληνες της Καστοριάς, έζησαν για τα επόμενα δυο χρόνια σε ένα υπόγειο χώρο κράτησης 4×4 δίπλα στις μηχανές παραγωγής φυσικού αερίου.
Δεν ξαναμίλησαν μεταξύ τους, ούτε και μέσα στο στρατιωτικό ελληνικό αεροσκάφος που τους μετέφερε την 25η Μαρτίου 2018 στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, μετά την κήρυξη πολιτικής αμνηστίας που υπέγραψε η κυβέρνηση Βενιζέλου- Σαμαρά.
Ο Nικόλας ο survivor επέστρεψε στο Πολυκάρπι Καστοριάς.
Αδυνατισμένος κι αγνώριστος.
Η μάνα του δεν είχε 3 μήνες νεκρή.
Το κινητό με την τελευταία φωτογραφία της το είχε καταπιεί πριν από δυο χρόνια ο παγωμένος Βόλγας.
«Είμαι δυνατός. Δεν φοβάμαι, θα το ξεπεράσω»
έγραψε ο Νικόλας o survivor κι έθαψε το κομμάτι το χαρτί στη γλάστρα με το βασιλικό δίπλα στον τάφο της μάνας του, της καρδερίνας…
