Μέσα δεκαετίας του ‘ 80. Ο πατέρας του καλύτερού μου φίλου στο σχολείο ήταν φυσικομαθηματικός. Εκτός από πατέρας του καλύτερού μου φίλου ήταν και καθηγητής του στο δημόσιο Γυμνάσιο αρχικά αλλά και στο Λύκειο αργότερα. Συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ ο πατέρας. Στα πάρτυ στό σπίτι του πάντα καλεσμένοι ήταν οι συνάδερφοι καθηγητές του πατέρα, πράγμα που εμένα προσωπικά μου δημιουργούσε κοινωνική εφηβική δυσφορία. Κυρίως γιατί υποπτευόμουν ότι ο φίλος μου θα γνώριζε, λόγω της οικογενειακής φιλίας με τους συναδέρφους καθηγητές του πατέρα του, την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής εκτάκτων διαγωνισμάτων αν όχι και των συγκεκριμένων θεμάτων που θα έπεφταν στις εξετάσεις εξαμήνου στο σχολείο.
Ο συνδικαλιστής πατέρας φυσικομαθηματικός είχε μετατρέψει παράνομα το χώρο του ισογείου κτίσματος – θέσης στάθμευσης της μονοκατοικίας σε φροντιστήριο ιδιαιτέρων μαθημάτων. Στα θρανία εκείνα του «κρυφού» φροντιστηρίου κάθονταν οι μισοί συμμαθητές και συμμαθήτριές μου. Ήταν δε το ακριβότερο «ιδιαίτερο» στην πόλη.
Στο σπίτι υπήρχαν πάντα σε περίοπτες θέσεις φωτογραφίες με αφιερώσεις του προέδρου Ανδρέα Γ. Παπανδρέου αλλά και της συζύγου του προέδρου, Μαργαρίτας Παπανδρέου καθώς η μητέρα του καλύτερού μου φίλου, εφοριακός στην τοπική δημόσια εφορία, ήταν πρόεδρος τοπικής οργάνωσης γυναικών του ΠΑΣΟΚ, με όνομα που θύμιζε σε μεταγραφή ή μετάφραση κατσίκες. (ΕΓΕΣ)
Η οικογένεια του καλύτερού μου φίλου μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία είχε αποκτήσει μισό βουνό με χαμηλή βλάστηση, σπίτι 400 τ.μ. με πισίνα και ιδιωτικό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Φανούριο και μια παραλία ιδιωτική κάτω απ’ το βουνό με τη χαμηλή βλάστηση.
Ο καλύτερός μου φίλος γρήγορα ενσωματώθηκε στους πολιτικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, μέλος της φοιτητικής πολιτικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, διόρισε την γυμνάστρια αδερφή του με συνοπτικές διαδικασίες στο υπουργείο Εξωτερικών και ο ίδιος σήμερα χτίζει βιοκλιματικούς ουρανοξύστες στο Ντουμπάι.
Οι γονείς μετά τον θάνατο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Γ. Παπανδρέου δεν ενσωματώθηκαν από το περιβάλλον Σημίτη στους κύκλους πέριξ των Αθηνών, ούτε βέβαια στους κύκλους του Γιώργου Α. Παπανδρέου, καθώς η ελληνοκεντρική τους πολιτιστική ταυτότητα υπήρξε αδιάφορος πόλος έλξης για τον πρώην δυτικό Έλληνα πρωθυπουργό.
Η οικογένεια του φίλου μου, απολαμβάνει σήμερα το ιδιόκτητο βουνό με την χαμηλή βλάστηση και την ιδιωτική παραλία ενώ παράλληλα διοργανώνει ετησίως ιερά πανήγυρη στο ιδιόκτητο εκκλησάκι εντός του οικοπέδου 40 στρέμματων πάνω από τη θάλασσα αφιερωμένο στην ιερά μνήμη του Αγίου Φανουρίου.
Αρχές δεκαετίας του ’90. Δευτέρα Λυκείου. Με φανερή κλίση στις κλασικές φιλολογικές σπουδές αδυνατώ να αφιερώσω ακόμα και την παραμικρή προσπάθεια συγκέντρωσης στο να κατανοήσω ακατανόητα θεωρήματα της τριγωνομετρίας.
Ο καλύτερός μου φίλος, με τον πατέρα φυσικομαθηματικό συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ, μου δίνει μια ιδέα.
«Αν θες να περάσεις το μάθημα της τριγωνομετρίας και να έχεις καλό βαθμό, αγόραζε έναν «Ριζοσπάστη» κάθε μέρα και βάζε τον κάτω από το τετράδιο σου να τον βλέπει ο καθηγητής που είναι ΚΚΕ.»
«Πού το ξέρεις ότι είναι ΚΚΕ;» τον ρωτάω
«Αφού είναι φίλος του πατέρα μου ρε μαλάκα.»
Το σχέδιο «Ριζοσπάστης» είχε φανερά λειτουργικά αποτελέσματα.
Και στην βαθμολογία εξαμήνου αλλά κυρίως στην εβδομαδίαια εξέταση στον πίνακα, που κάθε φορά όταν έφτανε από το μικρό ανα χείρας μαθητολόγιο στο επίθετο «Λαμπράκης» με έναν μαγικό τρόπο περνούσαμε από την ιερά εξέταση στην επόμενη διδακτική ενότητα.
«ΟΥΦ»…
Ένα μεσημέρι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, βλέπει ο πατέρας μου να κρατάω στα χέρια μου μαζί με τα σχολικά βιβλία τον «Ριζοσπάστη».
«Τί είναι αυτό;» με ρωτάει.
«Εφημερίδα…».
«Και πού την περιφέρεις έτσι στο χέρι;»
« Ο φυσικομαθηματικός μας είναι ΚΚΕ κι ο μόνος τρόπος να περάσω το μάθημα είναι αυτός…»
ΦΛΑΠ ΦΛΟΥΠ πέφτουν στα μάγουλά μου δυο χαστούκια…
«Δεν έχουμε δώσει ποτέ δικαίωμα ρε μαλάκα… ΦΥΓΕ από μπροστά μου» μου φωνάζει άγρια μέσα στα μάτια.
Από εκείνη την μέρα, ο πατέρας μου έκανε ένα μεγάλο off με την πάρτη μου.
Δεν με ρώτησε ξανά τίποτα για το σχολείο, δεν χάρηκε με την πρωτιά μου στο Πανεπιστήμιο…
Με φιλοξένησε εκείνη την ημέρα στο δωμάτιο του ο καλύτερός μου φίλος, ο οποίος μόλις είχε παραλάβει δώρο από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο του ηλεκτρονικό υπολογιστή, ίσως και τον πρώτο ηλεκτρονικό υπολογιστή μαθητή στην πόλη…
Ο καλύτερός μου φίλος, που σήμερα δεν θέλει να ξανακούσει για ΠΑΣΟΚ και χτίζει βιοκλιματιστικούς ουρανοξύστες στο Ντουμπάι…
