Δεν επιθυμώ να δω τα «μάρμαρα του Παρθενώνα» που φιλοξενεί εδώ και κοντά 2 αιώνες το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο να επιστρέφουν στην Ελλάδα.
Το 1994 δυο μήνες μετά το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, με μια ομάδα κουζουλών πρωτοετών φοιτητών της Φιλοσοφικής Αθηνών, επιδώσαμε στον τότε πρόεδρο του Βρετανικού Μουσείου στο Λονδίνο ψήφισμα των φοιτητών της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών για την ενεργοποίηση άμεσων διαδικασιών συνομιλιών μεταξύ των αρμοδιών φορέων για την υλόποιηση ενός πάγιου αιτήματος πρωτίστως της Μελίνας Μερκούρη και των Ελλήνων πολιτών.
Ο ρομαντισμός μου εκείνης της περιόδου μάλιστα εξαντλήθηκε και σε μια άκρως συμβολική πράξη, αφιέρωσης χώματος της αττικής γης από τον Παρθενώνα, κλαδιού ελιάς από το Ερέχθειο αλλά και ανθέων νερατζιάς έξω από το σπίτι της Μελίνας Μερκούρη στην οδό Αθηναίων Εφήβων, στο μέρος εκείνο της πομπής της ζωοφόρου, όπου παραδίδεται στο επώνυμο άρχοντα ο νέος πέπλος της Αθηνάς.
Η πράξη μας, ομολογουμένως, ήταν άκρως τολμηρή. Μπουκάραμε γύρω στους 40 φοιτητές και φοιτήτριες της Φιλοσοφικής στην αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου και σταθήκαμε βουβοί, ακουμπώντας χαμηλά στο έδαφος τις αττικές μας προσφορές,
Η κίνησή μας αυτή, έτυχε της προσοχής μονάχα του Jules Dassin, του δημάρχου Αθηναίων κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου και της υπουργού Παιδείας της Κύπρου κ. Κλαίρης Αγγελίδου.
Το επίσημο ελληνικό κράτος, μας αγνόησε, το ίδιο και τα Μ.Μ.Ε. της Ελλάδος.
Ο πρόεδρος του Βρετανικού Μουσείου, μας υποδέχτηκε εγκάρδια, παρέλαβε το ψήφισμα με τις 3000 υπογραφές φοιτητών της Φιλοσοφικής, μας χάρισε κάποια από τα βιβλία των εκδόσεων του Βρετανικού Μουσείου και αποχωρήσαμε ειρηνικώς. Τα 18χρονα.
Βέβαια μέσα σε ένα 10λεπτο οι αττικές μας προσφορές είχαν ήδη πεταχτεί από τους φύλακες στα σκουπίδια του Μουσείου.
Φεύγοντας απλά ζήτησα από τους φύλακες να μου παραδώσουν το πουγκί με το χώμα, το οποίο σκορπίσαμε στον περίβολο του Μουσείου, κυρίως γιατί ήταν φτιαγμένο από άχρηστα υλικά κοστουμιών των Περσών στο Θέατρο Τέχνης του Γιάννη Τσαρούχη.
Τα επόμενα χρόνια, η στροφή μου ήταν εντυπωσιακή.
Κάποιες επισκέψεις και συνομιλίες μου με ανθρώπους από τα κατεχόμενα της Κύπρου ήταν καταλυτικές.
Δεν θα υπερασπιστώ τον Έλγιν για την βίαιη αρπαγή.
Θα τον υπερασπιστώ όμως για την προστασία αυτών των ανεκτίμητων έργων αρχαίας γλυπτικής από το βάρβαρο τουφέκι του Τούρκου κατακτητή.
Κατάφερε να σώσει μέρος τουλάχιστον των γλυπτών αετωμάτων του ναού.
Οι Τούρκοι φύλακες της Ακρόπολης, ανάμεσα στο κομπολόι και το γυάλισμα του τουφεκιού επιδίδονταν σε ένα είδος άσκησης σημαδεύοντας τα αετωματικά κεφάλια των θεών του Φειδία.
Η επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα είναι θέμα καθαρά διπλωματικό.
Δεν έχει σχέση με το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Εξάλλου πόσα εκατομμύρια, δεν θα πλήρωνε μια χώρα, για να διαφημίζεται με τον τρόπο που διαφημίζεται στο Μουσείο με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα ευρωπαϊκά;
Τα μάρμαρα δεν είναι πια ελληνικά. Ούτε την γλώσσα των Ελλήνων μιλάμε, ούτε τους θεούς των Ελλήνων λατρεύουμε.
Τα μάρμαρα του Παρθενώνα, ανήκουν στην Ευρώπη που τα ανακάλυψε κι όπου ενέδειξε τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό.
Το 80% των Ελλήνων δεν επισκέπτεται τα Μουσεία της Ελλάδας. Το 97% των Ελλήνων δεν επισκέπτεται Μουσεία στο εξωτερικό.
Ακόμα και σήμερα, μερικούς μήνες από την βράβευση του Μουσείου της Ακρόπολης από βρετανούς δημοσιογράφους ως το καλύτερο μουσείο της Ευρώπης, αναρωτιέμαι πως ένα έθνος όπου απαξιώνει τα αρχαία Ελληνικά, απαξιώνει το μάθημα της ιστορίας, απαξιώνει το θεσμό της δημοκρατίας απέχοντας από παντός είδους εκλογές, εκλέγει αμόρφωτους ηγέτες και επιτρέπει την παράδοση του να υπερασπίζονται γραφικοί πολιτικοί επιχειρηματίες με αρχαιοελληνικό όνομα, να τολμά να έχει τέτοιες ελληνικές παράλογες διεκδικήσεις.
Το όραμα ενός ανθρώπου έχει νόημα όταν είναι κι ο ίδιος ζωντανός.
Το όραμα της Μελίνας, χρειαζόταν τον τσαμπουκά της Μελίνας.
Γιατί σας ερωτώ:
Ποιός σύγχρονος Έλληνας θα τολμούσε να ανοίξει πρώτος μετά από 2500 χρόνια και να παραδώσει στο αττικό φως, το αφόρητο φως των καταστραμμένων γλυπτών του Παρθενώνα;
