Την Μαργαρίτα Καραπάνου την γνώρισα 18 Μαρτίου του 1996. Την ημέρα του θανάτου του Οδυσσέα Ελύτη.
Ήταν αργά μεσημέρι όταν είχα συναντήσει τυχαία επιστρέφοντας από το Πανεπιστήμιο, τη μητέρα της, τη Μαργαρίτα Λυμπεράκη, να κατεβαίνει τα σκαλιά της Πινδάρου μαζί με τα σκυλιά. Από εκείνη έμαθα πρώτα ότι ο Ελύτης ήταν νεκρός στο σπίτι της οδού Σκουφά 63. Είχε πεθάνει μόλις πριν από μια ώρα…
Κατηφορίσαμε μαζί μέχρι τη Σκουφά κι από το απέναντι πεζοδρόμιο παρακολουθούσαμε το ογκώδες μαύρο φέρετρο του Ποιητή να εξέρχεται της εισόδου της πολυκατοικίας.
Θυμάμαι ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της. Σαν ωραίο αμαρτωλό ψέμα.
Ανηφορίσαμε μαζί πίσω στη Στρατιωτικού Συνδέσμου. Ήθελε να της αλλάξω μια λάμπα στο σαλόνι. Δεν έβρισκε τον ηλεκτρολόγο της γειτονιάς.
Πρωτή φορά την κόρη της, την Μαργαρίτα Καραπάνου εκεί την γνώρισα.
« Είστε ο ηλεκτρολόγος;» Με ρώτησε.
« Ο Μάνος είναι γείτονας, Μαργαρίτα.» της είπε η Λυμπεράκη.
« Φοιτητής είμαι…» Της λέω εγώ.
« Τί σπουδάζετε αν επιτρέπετε;» Με ρωτάει.
« Αρχαιολογία.» της απαντάω.
« Ήθελα κι εγώ να σπουδάσω Αρχαιολογία αλλά δεν άρεσε η ιδέα στην κυρία Λυμπεράκη. Η κόρη της να παίζει με τα χώματα.» μου λέει. Χωρίς να χαμογελάει.
Η οδός Στρατιωτικού Συνδέσμου στη Δεξαμενή από τότε άρχισε να γινέται για μένα ένας σκληρός ειδωλολατρικός δρόμος.
Γιώργος Χειμωνάς, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Μαργαρίτα Καραπάνου, Άννα Σικελιανού.
Μετακόμισα στο νέο μου σπίτι το 2004.
Όταν την συνάντησα στο δρόμο λίγες μέρες πριν φύγω οριστικά από την παλιά μου γειτονιά μου είπε:
« Με αφήνεις μόνη…»
« Μα αφού έχεις φίλους, πολλούς φίλους εδώ…» της είπα.
« Η μαμά μου ήταν η μοναδική μου φίλη.» Είπε καθώς κυλούσε από το μάτι της ένα δάκρυ.
Για αυτό τον δρόμο και για τους άλλους κρυφούς ανθρώπους αυτού του δρόμου έχω υποσχεθεί να μην γράψω ακόμα τίποτα. Τουλάχιστον όσο ζουν ακόμα 3 – 4 άνθρωποι πειθαρχημένοι από το χρόνιο κυνήγι της τραυματικής μουσειακής οικειοποίησης αναμνήσεων κι αρχείων κάποιων από τους πιο ιδιόρρυθμους και συγκλονιστικούς Έλληνες. Όταν θα γράψω, θα τους γράψω ειρωνικά επικηδείους, ως εκδοχή ιλουστρασιόν μουσειακής συμφιλίωσης.
Όταν μου τηλεφώνησε η Ειρήνη να μου πει για την αυτοκτονία της Μαργαρίτας στο σπίτι της οδού Στρατιωτικού Συνδέσμου, ένιωσα έτσι ακριβώς όπως όταν ο θάνατος πρωτομπήκε στην δική μου οικογένεια 3 χρόνια πριν.
Την επομένη οι εφημερίδες κατέγραφαν μια ψεύτικη είδηση.
Δεν πήγα στην κηδεία. Στο Α’ νεκροταφείο μου είπε η Ειρήνη, πως μετά από φωνές πολλών άνοιξαν επιτέλους για το ύστατο ηδονοβλεπτικό χαίρε το φέρετρο όταν ήταν έτοιμο να τοποθετηθεί στη θήκη του οικογενειακού τάφου δίπλα στη μητέρα της Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Το πρόσωπο της ήταν καμμένο από την φωτιά στην Στρατιωτικού Συνδέσμου.
Το Ciao της Τσακάλωφ όπου έγραφε και συναντιόμασταν έχει γίνει τράπεζα.
Σταμάτησα να περνάω κι από την Τσακάλωφ.
Την Μαργαρίτα θα την βρείτε στα βιβλία της και στις ελάχιστες συνεντεύξεις της.
Την τραυματισμένη ξεχωριστή Μαργαρίτα, θα την κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου…
(Y.Γ. όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Μαμά» η επιθυμία της Μαργαρίτας ήταν να μεταφερθεί στην σκηνή από τον Λευτέρη Βογιατζή. )
