Μέχρι την ηλικία των 10 χρονών περίπου, τις παραμονές των Χριστουγέννων αλλά και της Πρωτοχρονιάς, της περνούσα στο σπίτι του παππού μου και της γιαγιάς μου στο Ηράκλειο της Κρήτης, γωνία Γ. Ρωμανού και Σπιναλόγκας.
Ήταν δώρο των γoνιών μου για τη γιαγιά που με μεγάλωσε αλλά και μια εξυπηρέτηση, καθώς πάντα οι γονείς μου διοργάνωναν μεγάλα ρεβεγιόν στο σπίτι κι εγώ προτιμούσα την ησυχία του παλιού σπιτιού του παππού και της γιαγιάς στο Λάκκο.
Η μέρα ξεκινούσε με το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου πάνω από το αρχαίο χρηματοκιβώτιο του παππού. Τότε, τα στολίδια ήταν εύθραστα κι έπρεπε με προσοχή να τα ξετυλίγω από τις παλιές εφημερίδες της «Ακρόπολις» που ήταν τυλιγμένα και να τα παραδίδω στα χέρια της γιαγιάς που τα τοποθετούσε συμμετρικά πάνω στα κλαδιά του συναρμολογούμενου πράσινου δέντρου. (Πάντα μου άρεσε αυτό το μικρό δεντράκι, σε σχέση με ένα πελώριο ασημί που υπήρχε στο σπίτι των γονιών μου.)
Εγώ στο τέλος της διακόσμησης, τοποθετούσα πάνω στα κλαδιά του δέντρου, βαμβάκι για να αποκτήσει το δέντρο της γιαγιάς μια πιο ρεαλιστική χειμωνιάτικη όψη με δήθεν νιφάδες λευκού χιονιού. Τα περισσότερα δέντρα που έβλεπα στη γειτονιά σε άλλα σπίτια, από την ανοικτή κουρτίνα που επιδείκνυε την οικειακή δεξιοτεχνία στον στολισμό, ήταν παραφορτωμένα με χιόνι αλλά εμένα μου άρεσε πάντα αυτή η υποψία χιονιού.
Κάτω από το χριστουγενιάτικο δέντρο τοποθετούσα μετά, μια χάρτινη τρισδιάστατη ανοιγόμενη φάτνη, που κατά καιρούς ανανέωνα αγοράζοντας καινούργια μαζί με αυτοκόλλητα αγγελάκια από τον πωλητή που πωλούσε στολίδια, παιδικές εγκυκλοπαίδιες και το «Προς την νίκην» έξω από την είσοδο του δημοτικού σχολείου.
Το υπνοδωμάτιο του παππού και της γιαγιάς βρισκόταν στν επάνω όροφο του σπιτιού, κι εγώ κοιμόμουν στο δωμάτιο δίπλα από το σαλόνι που είχε μια μεγάλη ξύλινη τζαμαρία προς την εσωτερική αυλή με τον ψηλό φοίνικα.
Το κρεβάτι μου βρισκόταν κάτω από το παλιό εικονοστάσι της γιαγιάς μου. Εκεί, πάντα έκαιγε ένα ασημένιο καντήλι που του έλειπε όμως ο κρεμαστός σταυρός.
Πριν κοιμηθώ, η γιαγιά μου ερχόταν και καθόταν στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι και μου διηγόταν πως όταν ήταν μικρή η μητέρα της έπαιρνε τα 9 παιδιά και πήγαιναν μεσάνυχτα στην εκκλησία όπου μέσα από τα πολύχρωμα παραθυράκια προσπαθούσαν να δουν να ανατέλει ο αυγερινός που σηματοδοτούσε τη γέννηση του Χριστού. Μάλιστα η μητέρα της, τους έδειχνε στα Αστερούσια όρη και το μονομάτι των τριών μάγων. (Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως αυτό το αρχαίο μονοπάτι οδηγούσε στον Ψηλορείτη, στο Ιδαίο Άντρο, εκεί που γεννήθηκε ο αρχαίος Θεός της Κρήτης, ο Δίας.)
Λίγο πριν κοιμηθώ, της ζητούσα πάντα να μου βάζει στην κοιλιά, μπλέ οινόπνευμα. Μετά μου έδινε τα δυο παιδικά μου βιβλία να πάρω αγκαλιά. Τις «Μικρές Φωνές» του Στέλιου Σπεράντζα, ποιήματα για παιδιά, και τον «Δον Κιχώτη» σε εικονογράφηση του Γιώργου Βαρλάμου.
Τέλος, με σκέπαζε με δυο βαριές «πατανίες» που η ίδια είχε υφάνει νέα στον αργαλειό, που βέβαια «τσιμπούσαν» αλλά τι να κάνεις όταν αγαπάς τις διηγήσεις και το νυχτερινό φιλί στο μέτωπο της γιαγιάς…
Φέτος, πάλι τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς την γιαγιά και τον παππού.
Και φοβάμαι τόσο πολύ να επιστρέψω σε εκείνο το σπίτι…
