Πριν από 8 χρόνια, ξυπνούσα πρώτη φορά ύστερα από ένα βαθύ κώμα – αιτία μιας πρώτης φαρμακευτικής δηλητηρίασης – στην εντατική του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» στην Αθήνα. Μετά από 6 μήνες – θα ξυπνούσα πάλι στην εντατική του νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» αυτή τη φορά – δεύτερη φαρμακευτική δηλητηρίαση στη σειρά. Κάποιοι γιατροί πίστευαν ότι η τρίτη φαρμακευτική δηλητηρίαση θα ήταν και η χαριστική. Κι ο χρόνος εγγύς…
Δεν έχει σημασία να εκθέσω εδώ τους διαφορετικούς λόγους για τους οποίους κάθε φορά αποφάσισα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Ήταν εξάλλου κι οι μοναδικές στιγμές που αισθάνθηκα ότι διαθέτω τέτοια σχεδόν υπερφυσική δύναμη. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η απόφαση. Εκείνη την ώρα που γέμιζα τις χούφτες μου με τεράστιες ποσότητες αγορασμένων αντικαταθλιπτικών (καθώς ήταν τα μόνα που δεν απαιτούσαν συνταγογράφηση…)
«Δεν αξίζει τίποτα, κανένας δεν μπορεί να σε καταλάβει, και κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει…μην πιστεύεις κανέναν» ήταν πάντα οι τελευταίες σκέψεις.
Είναι παράξενο πως εκείνο το χρόνο έχασα από δίπλα μου, πολλούς φίλους που έφυγαν άλλοι βαθειά τρομαγμένοι κι άλλοι βαθύτατα προσβεβλημένοι.
Άλλοι μετέφρασαν την ενέργειά μου ως δική τους ενοχή κι άλλοι ως δικό μου συναισθηματικό εκβιασμό.
Τη ζωή μου την οφείλω και τις δυο φορές στην τυχαία παρουσία μιας φίλης. Κι ύστερα στην τρομερή θεραπευτική σιωπή των γιατρών του Αιγινήτειου Νοσοκομείου κάθε Πέμπτη μεσημέρι για 5 σχεδόν συναπτά έτη.
Είναι τόσο παράξενο πράγμα να ξυπνάς μόνος στο δωμάτιο της εντατικής, διασωληνομένος, ακούγοντας τον μονότονα επαναλαμβανόμενο σ’ ένα μηχάνημα ήχο της καρδιάς σου…
«Πίσω ξανά…» η ίδια πάντα σκέψη…
Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου τα τελευταία αυτά χρόνια αν δεν «επέστρεφα» δυο φορές πίσω στη ζωή.
Στη ζωή χάνεις κάποια πράγματα για να κερδίσεις κάποια άλλα πιο σημαντικά. Το ίδιο και με τους ανθρώπους.
Στην θεραπευτική ομάδα της Πέμπτης του Αιγινήτειου γνώρισα πολλά παιδιά. Που βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο. Για να διαχειριστούν σωστά το θυμό και το θυμικό τους, τις αποτυχίες τους.
Άλλοι πιο βαριά στριμωγμένοι από τη ζωή άλλοι λιγότερα επιπόλαια…
Όταν τέλειωνε η συνεδρία φεύγαμε όλοι πανικόβλητοι και πάλι γεμάτοι ερωτηματικά…έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι η θεραπεία τώρα μόλις έχει αρχίσει…3 χρόνια μετά το τέλος της επίσημης «θεραπείας».
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας δεν μου χορηγήθηκαν ποτέ φάρμακα.
Το μοναδικό φάρμακο ήταν ο Λόγος.
Πολλές φορές ο Λόγος ήταν λίγος κι η σιωπή Μεγάλη.
Εκείνες οι συνεδρίες ήταν κι οι πιο οδυνηρές.
Αναγνωρίζω γύρω μου πολλούς ανθρώπους που μου θυμίζουν τον εαυτό μου πριν από 8 χρόνια.
Οι περισσότεροι από αυτούς ζορισμένοι από χρέη στις ήδη χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες…
Συναισθηματική διαταραχή είναι η ψυχιατρική ορολογία.
Στην δική μου δίπλα ήταν κολλημένο και το λεκτικό σύμπλεγμα «αυτοκτονικός ιδεασμός».
Η «θεραπεία» με έμαθε να διαχειρίζομαι τη μοναξιά μου. Τα λάθη μου…
Δεν με έμαθε να συμβιβάζομαι.
Η «θεραπεία» με έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου.
Δεν με έμαθε να σέβομαι τις άγριες σκέψεις μου.
(Θέλω και μέσα από εδώ να ευχαριστήσω το ιατρικό προσωπικό του Αιγινήτειου Νοσοκομείου και ιδιαίτερα τις κυρίες Θεραπεύτριες μου κ. Καραμανωλάκη και κ. Ιωάννοβιτς. Δεν έμαθα δυστυχώς ποτέ τα μικρά τους ονόματα…Ελπίζω επίσης το Αιγινήτειο να ξεπέρασε τα διαχειριστικά οικονομικά προβλήματα με το Υπουργείο Υγείας και να συνεχίζει να βοηθά επί της ουσίας συμπολίτες μου…)
