Bookstand

Ί

σως θα πρέπει να γράψω κάτι σαν διήγημα με θέμα το πώς έχω κατά καιρούς χρησιμοποιήσει (όπως όλοι μας, άλλωστε) βιβλία για λόγους που δεν έχουν σχέση με την ανάγνωση! Αν σας κάνω μια ξενάγηση στις βιβλιοθήκες μου, ακόμα και τυχαία τραβώντας βιβλία από τα ράφια, θα διαπιστώσετε ότι σε πολλά υπάρχουν τηλέφωνα, σημειώσεις της στιγμής, ονόματα μουσικών συγκροτημάτων, ζωγραφιές (πάνω από τρεις με τον Bolaño!, πολλά άνθη, ακριθακικό τσίκι-τσίκι), ποιήματα – ένα σχεδόν ολοκληρωμένο υπάρχει στο βιβλίο του Ellmann για τον Joyce, γραμμένο, το ποίημα, το οποίο μάλιστα δημοσιεύτηκε αργότερα, πίνοντας ιρλανδέζικα ουίσκι στην παμπ JamesJoyce, στο Μοναστηράκι. Έχω χρησιμοποιήσει βιβλία σαν σκάλα, έχω φτιάξει κρεβάτι με βιβλία, ένα εφήμερο έργο τέχνης κατασκευάστηκε από ένα βουνό βιβλία που είχα μεταφέρει από την κατοικία μου σε μια γκαλερί, και ένα καρούμπαλο στο κεφάλι ενός εκνευριστικού και αδιανόητα φλύαρου φίλου, το έτος 1986, προκλήθηκε από μια δεμένη βιογραφία του Jackson Pollock όταν του την εκτόξευσα με δύναμη μπας και το βουλώσει. Κουνούπι δεν έχω σκοτώσει με βιβλίο. Έχω σκοτώσει όμως πολλές ώρες.

Δυσκολεύομαι να παραπετάξω την απόλαυση στο χαντάκι της λεγόμενης ανευθυνότητας και τα όσα διαβάζω για την εργασία μου να τα μπάσω στο γκρίζο άκαμπτο κοστούμι της λεγόμενης υπευθυνότητας. Η στρατηγική της τύχης και οι θεσπέσιες κακές παρέες συνέβαλλαν ώστε στη ζωή μου η απόλαυση και η εργασία να είναι αλληλένδετες και πάντα να σχετίζονται με τα βιβλία. Όσα γράφω και όσα λέω (και βγάζω το ψωμί μου γράφοντας και μιλώντας) έχουν να κάνουν με βιβλία και με την απόκτηση και ανάγνωση βιβλίων. Διαβάζω παντού, όπου βρω. Έχω διαβάσει σε μπαρ, σε καφενεία, στον Καπετάν Μιχάλη της Φειδίου, σε αεροδρόμια (όλο τον Ginsberg της Άγρας στο Ελευθέριος Βενιζέλος με απανωτούς καφέδες και Santé άφιλτρα), ακόμα και, οφείλω να το ομολογήσω διότι έχω συλληφθεί επανειλημμένα, σε εκδηλώσεις και παρουσιάσεις συγγραφέων και βιβλίων. Έχω διαβάσει και σε ασανσέρ.

Πέντε βιβλία που είναι πολύ σημαντικά για μένα: Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής του Raoul Vaneigem, ο Πεθαμένος και η Ανάσταση του Πεντζίκη, η Φαινομενολογία του νου του Εγέλου, το Φαρέτριον του Καρούζου, και η Αγρία Τριάς ως Ένα (Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας, Κάτω από το Ηφαίστειο, 2666 των Pynchon Lowry Bolaño) είναι πολύ σημαντικά για το τι είμαι, πώς είμαι, γιατί είμαι αυτό που είμαι, και γιατί δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι. (Υποψιάζομαι ότι το InfiniteJest θα γίνει το έκτο)

Ο Αλμπέρτο Μανγκέλ επιχειρεί να διατυπώσει τον Ορισμό του ιδανικού αναγνώστη (μτφ. Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος)

Ένα πολύ γνωστό πρόγραμμα στο BBC για τα παιδικά βιβλία ξεκινούσε πάντα με τον οικοδεσπότη να ρωτάει: «Κάθεστε αναπαυτικά; Ας ξεκινήσουμε λοιπόν». Ο ιδανικός αναγνώστης είναι επίσης αυτός που κάθεται στην ιδανική θέση.

Ο ιδανικός αναγνώστης έχει μιαν απεριόριστη ικανότητα να ξεχνάει και μπορεί να διαγράψει από τη μνήμη του τη γνώση ότι ο δόκτωρ Τζέκυλ και ο κύριος Χάυντ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, ότι ο Ζυλιέν Σορέλ θα αποκεφαλιστεί, ότι ο δολοφόνος του Ρότζερ Ακρόυντ ονομάζεται Τάδε.

Ο ιδανικός αναγνώστης χαίρεται να χρησιμοποιεί το λεξικό.
Ο ιδανικός αναγνώστης κρίνει ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του.

Ο Ροβινσών Κρούσο δεν είναι ένας ιδανικός αναγνώστης. Διαβάζει τη Βίβλο για να βρει απαντήσεις. Ένας ιδανικός αναγνώστης διαβάζει για να βρει ερωτήσεις.

Ο Πινοσέτ, που απαγόρευσε τον Δον Κιχώτη γιατί πίστευε πως ενισχύει την πολιτική ανυπακοή, ήταν ιδανικός αναγνώστης αυτού του βιβλίου. 

Ο ιδανικός αναγνώστης δεν ανησυχεί για τους αναχρονισμούς, την τεκμηρίωση της αλήθειας, την ιστορική ορθότητα, την τοπογραφική ακρίβεια. Ο ιδανικός αναγνώστης δεν είναι αρχαιολόγος.

Ο ιδανικός αναγνώστης δεν νοιάζεται για τα λογοτεχνικά είδη.