Ο «Εξώστης» συνομιλεί με 10 Έλληνες μπλόγκερ βιβλίου. Σήμερα, η Αγιάτη Μπενάρδου.
Ιστορικό και ταυτότητα
Το Don’t Ever Read Me ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2010, μάλλον σαν ένα χόμπι αλλά και σαν ένα πείραμα προκειμένου να δοκιμάσω να γράφω δημοσίως. Πέρασε καιρός ώσπου να συνειδητοποιήσω πως αυτά που έγραφα δεν τα διάβαζαν μόνο συγγενείς και φίλοι. Το Don’t Ever Read Me είναι ένα μπλογκ για όλα όσα μού αρέσουν. Κι επειδή τα βιβλία μού αρέσουν πολύ, είναι κυρίως για βιβλία και για τις δικές μου αναγνωστικές εμπειρίες. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Γράφω συχνά για ταξίδια —ταξιδεύω συχνά λόγω επαγγέλματος—, για τους φίλους μου, ακόμα και για μουσική έχω γράψει. Όποιος έρθει στο μπλογκ μου ψάχνοντας αυστηρά για βιβλιοκριτική, νομίζω θα απογοητευτεί.
Βιβλία!
Όπως έχει πει κι ο Τζόναθαν Φράνζεν, το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν τα βιβλία είναι το πώς να είσαι μόνος. Τα βιβλία, πάνω από όλα, είναι παρέα. Μου είναι εύκολο να μπω στον πειρασμό να γράψω μία μικρή πραγματεία για το πώς τα βιβλία σε ταξιδεύουν, σε στηρίζουν, σου ανοίγουν μάτια και μυαλό, αλλά δεν θα το κάνω. Τα βιβλία σού μαθαίνουν πώς να είσαι μόνος χωρίς η μοναξιά να σε βαραίνει. Αυτό.
Αγαπημένο λογοτεχνικό είδος
Η αστυνομική λογοτεχνία. Από την Άγκαθα Κρίστι, την P.D. James, μέχρι τον Πέτρο Μάρκαρη, τον Henning Mankell, τη Mo Hayder, τον Ian Rankin, το ζεύγος Sjöwall και Wahlöö, και πολλούς άλλους που μου διαφεύγουν, νομίζω ότι κανένα άλλο λογοτεχνικό είδος δεν μου έχει χαρίσει συνολικά μεγαλύτερες απολαύσεις και ισχυρότερους κοινωνικούς προβληματισμούς σε ένα τόσο ιδιόμορφο όχημα όσο η αστυνομική λογοτεχνία. Και κάτι ακόμα: όσο πιο αιματηρή, τόσο καλύτερη.
Η e-κριτική βιβλίου: παρόν, διαδραστικότητα, εξέλιξη
Θα έλεγα πως η e-κριτική βιβλίου, όπως και η χρήση των νέων τεχνολογιών στην έρευνα, για παράδειγμα, σημαίνει κατά βάση πολυφωνικότητα και προσβασιμότητα. Το παρόν της είναι σαφές, η καλπάζουσα εξέλιξή της, επίσης. Για μένα, η ηλεκτρονική κριτική βιβλίων έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός διαδικτυακού εργαλείου: η χρησιμότητα, όπως και η εξέλιξη, κρίνονται από τη χρήση — με μία υποσημείωση: ο αποδέκτης φέρει μεγάλη ευθύνη για την ερμηνεία των όσων διαβάζει.
Κριτική ή διαφήμιση;
Και τα δύο. Στο βιβλίο, όπως και σε κάθε έργο τέχνης, τα όρια είναι θολά, κυρίως λόγω της υποκειμενικότητας του θέματος. Κάτι που για εμένα λειτουργεί ως κριτική —θετική ή αρνητική— για κάποιον άλλον είναι διαφήμιση ή δυσφήμιση. Σε τούτο το σημείο να σημειώσω τη δυσκολία που έχω να γράψω δημόσια τη γνώμη για ένα βιβλίο όταν γνωρίζω προσωπικά τον συγγραφέα, είτε μου άρεσε το βιβλίο είτε όχι. Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα στη χώρα μας, στο ότι όλοι γνωρίζουν όλους. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις το πόνημα από τον δημιουργό. Και, κατά συνέπεια, τα ήδη θολά νερά κριτικής-διαφήμισης γίνονται θολότερα. Σε ό,τι με αφορά, αποφεύγω την αρνητική κριτική, άλλωστε δεν με ενδιαφέρει να γράφω για πράγματα που δεν μου αρέσουν. Το έχω κάνει, όμως, και θεωρώ ότι η ειλικρίνεια είναι ο μόνος τρόπος. Αν είσαι ειλικρινής, κανείς δεν θα θεωρήσει ότι γράφεις υστερόβουλα, για να διαφημίσεις ή για να λοιδορήσεις, αντίστοιχα.
Οι βιβλιοφιλικές κοινότητες του Διαδικτύου
Αν και είμαι μέλος αρκετών βιβλιοφιλικών κοινοτήτων του Διαδικτύου και παρακολουθώ και αρκετά βιβλιοφιλικά μπλογκ (ελληνικά και μη), είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη μόνο για τη διαδραστικότητα στο δικό μου μπλογκ: όταν το βιβλίο είναι αυτό που σε ενώνει με κάποιους ανθρώπους, υπάρχει εξ ορισμού μία ευγένεια στη συναναστροφή. Αυτό το βρίσκω εξαιρετικά συγκινητικό, το ότι μπορεί να μας χωρίζουν διαφορές πολιτικές, κοινωνικές, μπορεί να έχουμε χίλιες διαφωνίες, αλλά εάν έχουμε το βιβλίο να μας ενώνει όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία.
