Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια,
Και πάνω που είχα συνηθίσει την απουσία του τσοπυ, μου χτυπάει την πόρτα ο δικός σου και με πιάνουν τα σορόπια και τα συναισθηματικά μου (ναι, έχω κι από αυτά) και αγκαλιές και μου έλειψες και σου έλειψα και μόνο εσύ και όλα τα συναφή… μου πέταξε βέβαια και αυτό το «κουρκουμπινάκι μου» που γεμίζει τρεις κουβάδες εμετό, αλλά τι να κάνω η καψερή τον αγαπάω τον μπουρτζόβλαχο… βάλαμε λοιπόν τα ερωτιάρικα σάουνττρακ και τα κεριά και τις λαμπάδες και τέλος πάντων οι γείτονες κάνανε παράπονα γιατί ξέρετε όταν αγαπάω γράφω ψηλά στο ντεσιμπελόμετρο. Έτσι είναι τα northern girls κύριε… και είπα να βάλω και το ομώνυμο τραγούδι από Belleruche μιας και μας επισκέπτονται το Σάββατο στο ΓΑΙΑ live. Αυτό το κορίτσι με είχε εντυπωσιάσει όταν την είχα πρωτοδεί. Χάρη, σκέρτσο, γλυκα και φωνή. Μου θύμισε τον εαυτό μου στα νιάτα μου. Φωνή δεν είχα βέβαια αλλά οι άντρες πάντα εκτιμούσαν άλλα πράματα πάνω μου… περασμένα μεγαλεία? Όχι φυσικά. Μέχρι τα βαθιά μου γεράματα θα σε κάνω να με θέλεις κύριε και να λιώνεις κάθε φορά που ρίχνω το μαλλί πίσω… αλλά δεν ξέρω φιλενάδα, έχω τάσεις φυγής. Είδα κι αυτή τη μπροσούρα τις προάλλες για μπόρα-μπόρα και μπαρ από μπαμπού δίπλα στο κύμα. Άντε να πείσω το μπουρτζόβλαχο τώρα… έχω σατανικό σχέδιο όμως. Θα τον πάρω μαζί μου στη συναυλία των Belleruche το Σάββατο και θα του γνωρίσω την Kathrin. Έμαθα ότι από κεί κρατάει η σκούφια της…
Οι πιο πολλοί στο βροχερό Λονδίνο αλλά και στην ηλιόλουστη Ελλάδα, συχνά ονειρεύονται τη ζωή με κοκτέιλ σε ένα bar της Πολυνησίας. Εσύ έκανες το αντίθετο δρομολόγιο. Σκέφτηκες ποτέ να ξαναφήσεις τη ζωή της μεγαλούπολης?
Κοίτα, όταν είσαι νέος άνθρωπος κάνεις όνειρα και βγάζεις μια δημιουργικότητα που είναι δύσκολο να εκφραστεί σε μια κλειστή κοινωνία, όσο ειδυλλιακή και να είναι. Πόσο μάλλον στη μουσική που πρέπει να έχεις μονίμως πρόσβαση στα μεγάλα ακροατήρια. Όμως δεν σου κρύβω ότι είναι στο βάθος του μυαλού μου να γυρίσω μια μέρα. Ίσως να ηχογραφήσουμε κάποιο δίσκο εκεί, ποιος ξέρει…
Πως είναι η ζωή στο δρόμο για μια γυναίκα που δείχνει τόσο περιποιημένη? Πόσο συχνά πρέπει να απαρνηθείς πράματα που το μέσο κορίτσι θεωρεί δεδομένα?
Στην πραγματικότητα είμαι πολύ απλή. Και πως αλλωστε θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν στη ζωή μου πάντα ήμουν περιστοιχισμένη από αγόρια. Μ’αρέσει όμως με την κάθε ευκαιρία να νιώθω γυναίκα και να εξωτερικέυω την πριγκήπισσα μέσα μου. Ευτυχώς τα παιδιά με βοηθάνε όπως μπορούνε. Δεν έχω παράπονο.
Έχοντας παίξει σε τεράστιες σκηνές όπως το Glastonbury και εξειδικευμένα φεστιβάλ όπως το Montreux Jazz, πώς τα συγκρίνεις με το συναισθημα που έχεις παίζοντας σε μικροσκοπικά club όπως αυτό που θα παίξετε στη Θεσσαλονίκη?
Το λατρεύω… κάθε τι έχει τη γλύκα του αλλά πραγματικά στις μικρές σκηνές που νιώθουμε την οικειότητα του κόσμου είναι μοναδικά. Δεν το αλλάζω με τίποτα… τα λέμε το Σάββατο!!!
