«Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις» και άλλες ιστορίες σκισμένου καλσόν και ημικρανίας…. παρτ θρι!

Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια,
Η βλακεία είναι ανίκητη, αυτό το ήξερα, αλλά το κακό παραπήγε. Δήλαδη πόσο μπουρτζόβλαχος πρέπει να είσαι ρε ανθρωπε για να πετάξεις κάτι που δεν ξέρεις τι είναι και μετά να επικαλεστείς μια ηλίθια δικαιολογία του τύπου «ναι αλλά εμείς στο χωριό μου, αυτά μόλις παλιώσουν τα πετάμε»… Οκ, λοιπόν κι εσύ μετά απο 17 χρόνια γάμου μια χαρά παλιατζούρα μου φαίνεσαι γιαυτό μάζεψε τα μπογαλάκια σου και πίσω στο χωρίο…. Και κάπως έτσι τον ξεφορτώθηκα για λίγες εβδομάδες και μπορώ να πω ότι μέχρι τώρα δεν το μετανιώνω καθόλου. Χαλαρά βράδια στο σπίτι τα περνάω ξεσκονίζοντας τη δισκοθήκη κάθε βράδυ και κατεβάζοντας ποτηράκια από το αγαπημένο μου ρούμι με λίγη κόλα και στιμένο. Στο ράφι τα είχα δίπλα δίπλα..Βινύλιο της σημαντικότερης μπάντας που δεν ήξερε να παίζει και το τρομερό δημιούργημα ενός κουλ τύπου ονόματι Tappa Zukie. Τον είχα γνωρίσει ένα απόγευμα στο Camden ενώ ψώνιζα δίσκους από τον αγαπημένο μου κρεολό πλανόδιο. «Way over in dub» και θυμήθηκα την ταινία Filth & the Fury, που διαδέχεται σε μια απίστευτη σκηνή το «god save the queen». Το μυαλό μου κύκλους κάνει και σκέφτομαι τους Dub Pistols και τον υπέροχο δίσκο προ διετίας το “Rum’n’Coke”- Παραλήρημα-.Κύριε Βarry Αshworth έρχεστε από τα μέρη μας έμαθα και μάλιστα με όλη την παρέα? Music is my M16 too. Εκτός από τις εμπνευσμένες μουσικές όμως please φέρτε και λίγη βροχή μαζί σας και δροσούλα… λίγο άρωμα Λονδίνου και φθινοπώρου γιατί νιώθω ότι κάποιος πήρε τη Θεσσαλονίκη και την μετέφερε ένα βράδυ κρυφά στην καρδιά της υποσαχάριας Αφρικής.Κρίση σου λέει μετά και τα πιστόλια πηγαίνουν σύννεφο στην αγορά. Εγω άλλα πιστόλια αγάπησα. Του sex, του dub, άντε και το «άστο πιστολάκι Λάκη» της Kylie Minogue όταν τα τσούζουμε με τις φιλενάδες. Λίγο ακόμα rum’n’coke- μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό- όπως λέει και το μπλουζάκι…

Είμαι πλέον ατρόμητος αν μη τι άλλο. Έχω σπάσει το πόδι μου τρεις φορές στη σκηνή. Είτε σκαρφαλώνοντας σε στοίβες ηχείων είτε ακροβατώντας στην ακρη της σκηνής… είμαστε μία από αυτές τις μπάντες που πιστεύουν ότι δεν έχει νόημα να κάνεις ένα rock show αν δεν μπορείς πραγματικά να το ζήσεις», λέει. «Αρχικά ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής», αποκαλύπτει, το να γίνω μουσικός ήταν απλά ένα άπιαστο όνειρο. Τότε πήγα στην Ibiza το 1987, πήρα το βάρος μου σε χάπια και δεν γύρισα σπίτι. Πέρασα όλο το καλοκαίρι μου εκεί και όταν επέστρεψα στην Αγγλία, είχα αποφασίσει ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. 15 χρόνια μετά πλέον «έχω μια μπάντα … μια διμοιρία. Είμαστε λίγο σαν τους Wu-Tang Clan, χωρίς τοWu. Οι Dub Pistols ξεκίνησαν ως μπάντα, επειδή δεν μπορούσα πραγματικά να μιξάρω, και ήθελα να συμπληρώνω με ζωντανα όργανα την έλλειψη δεξιοτήτων… με τα χρόνια και μετά από τόσες guest συμμετοχές φτάσαμε να θεωρούμαστε ουσιαστικά υπεύθυνοι για το reunion των Specials μετά απο 20 χρόνια. Ο Terry Hall μας ακολούθησε στην περιοδεία μας το 2008 και στη διάρκεια του Bestival, αυθόρμητα ανέβηκε στη σκηνή μαζί μας κι ο παλιός συνοδοιπόρος του Lynval Golding. Αυτό ήταν, ο κόσμος ενθουσιάστηκε γιατί νόμιζε ότι οι Specials επανενώθηκαν και τότε τους μπήκε η ιδέα να το κάνουν στ’αλήθεια.». Παρότι περιζήτητοι σε όλα τα festival, κρατάνε τις ισορροπίες… «δεν μ’αρέσει όταν είναι υπερ-εμπορικός ο χαρακτήρας ή πολύ mainstream. Απλά δεν μου κάθεται καλά…» Τα λέμε λοιπόν το πρώτο βράδυ του Οκτώβρη στο Block33 αγαπητέ Barry…