Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι ένας μίνι τουριστικός οδηγός για τη Βαλένθια.Και θα ήταν, εάν πήγαινα σε αυτή την πόλη για διακοπές με τις φίλες μου, διαμένοντας σε ένα συμβατικό ξενοδοχείο και βγαίνοντας στα τουριστικά μαγαζιά της πόλης. Αλλά, δεν έγινε ακριβώς έτσι.
Η Ισπανία ήταν πάντα ένα όνειρο ζωής για μένα. Η γλώσσα, τα φαγητά, ο κοινός τρόπος ζωής των Ισπανών με των Ελλήνων και άλλα πολλά, συνέβαλαν στο να θέλω από παιδί να την επισκεφτώ, χωρίς ωστόσο να προκύψει ποτέ. Άλλα όπως λέει κι ένα ρητό: All great things come to those who wait… και κάπως έτσι η αγαπημένη φίλη και συνοδοιπόρος στα όνειρα, Χριστιάνα, έφυγε για Erasmus στη Βαλένθια της Ισπανίας. Όπως, είναι αναμενόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις …κανόνισα να την επισκεφτώ.
Το ταξίδι προγραμματίστηκε με ακόμα μία φίλη της Χριστιάνας, τη Μιχαέλλα, με την οποία δεν είχα περάσει ποτέ πολύ χρόνο μαζί, αλλά το πράγμα ήρθε …κι έδεσε, πολύ γρήγορα. Φτάνοντας σ' ένα διαμέρισμα βγαλμένο από ανέκδοτο, η κατάσταση ήταν από την αρχή σουρεάλ. Ένα σπίτι με μία Αγγλίδα, έναν Αμερικανό, έναν Ινδό, έναν Ισπανό, μία Βελγίδα και –όλο ξάφνου!- τρεις Ελληνίδες … δε θα μπορούσε να είναι φυσιολογικό, σε καμία περίπτωση. Ιδίως, όταν αυτά τα άτομα αρχίζουν να κάνουν περισσότερη παρέα από ότι συνηθίζεται σε απλούς συγκατοίκους.
Από την πρώτη μέρα η εξόρμηση στην πόλη της Βαλένθια ήταν συγκλονιστική. Άνθρωποι χαμογελαστοί και χαρούμενοι, άφθονη μπύρα, tapas παντού, ποδηλατόδρομοι, ήλιος, θάλασσα και μία πόλη βγαλμένη από παραμύθι. Επισκεφτήκαμε την El Carmen, περπατήσαμε στις Plaza De La Reina και Plaza De La Virgen, χαθήκαμε μέσα στα γραφικά σοκάκια, είδαμε αναλυτικά τις εκθέσεις στο IVAM (Ινστιτούτο Μοντέρνας Τέχνης της Βαλένθια), κάναμε πικ-νικ στην παραλία της Malvarossa, θαυμάσαμε τον Καθεδρικό Ναό και ανεβήκαμε τα 200 σκαλιά για να φτάσουμε στο καμπαναριό και να δούμε την πανέμορφη πόλη από ψηλά.
Το πιο ξεχωριστό θέαμα ήταν με διαφορά το πάρκο Turia, που διαπερνά σχεδόν όλη την πόλη. 9 χιλιόμετρα μέσα στο πράσινο και δυνατότητες να κάνει ο καθένας ότι του αρέσει. Γήπεδα ποδοσφαίρου, τέννις, μπάσκετ, ράγκμπι, κ.λ.π., δημόσια όργανα γυμναστικής, ποδηλατόδρομος, παγκάκια για πικνίκ και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους … υπάρχει εκεί μέσα. Η Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών βρίσκεται επίσης στο πάρκο. Τρία εντυπωσιακά κτίρια του Σαντιάγο Καλατράβα, τα οποία τη νύχτα, φωταγωγημένα μοιάζουν ακόμα πιο όμορφα.
Το σημαντικότερο σε αυτό το ταξίδι, νομίζω, είναι το γεγονός ότι δε το ζήσαμε μόνο τουριστικά ή μόνο ερασμίτικα. Ο συνδυασμός αυτών και η γνωριμία με ανθρώπους από όλες τις γωνιές του κόσμου με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι της πόλης και να την αγαπήσω, όπως της αξίζει. Θα μπορούσα να περιγράψω όλες τις συζητήσεις, όλες τις εξόδους, όλες τις καταστάσεις, με όλα τα άτομα που συνάντησα. Αλλά, αν δεν είσαι εκεί να το ζήσεις, καμία λέξη και καμία εικόνα δεν μπορεί να το περιγράψει.
Aυτό που μου λείπει ( και θα συνεχίσει να μου λείπει) μετά από την επιστροφή μου στην Ελλάδα, είναι το πως ένιωθα εγώ σαν πολίτης του κόσμου. Αν πήγαινα στη Βαλένθια οποιαδήποτε άλλη στιγμή, με οποιαδήποτε άλλη συντροφιά, θα ήταν για μένα ακόμα μία όμορφη πόλη που επισκέφτηκα. Τώρα, η Βαλένθια είναι ένα ταξίδι ζωής, από αυτά που θυμάσαι για πάντα.
I una trista retòrica: M'estic morint per tu,em moriré per tu un dia qualsevol.
― Vicent Andrés Estellés
Φωτογραφίες: Χριστίανα Αθανασιάδου/ Μιχαέλλα Γοτουχιδου/ Δάφνη Τσάρτσαρου
